Data rozpoczęcia i zakończenia
-
Podsumowanie
Wystawa "Piękno odnalezione. Zamki i pałace przywrócone do dawnej świetności" prezentuje obiekty z różnych regionów Polski, których obecny kształt szczególnie zachwyca. Pieczołowicie odrestaurowane, świadczą o niezwykłej pasji i miłości do piękna ich dawnych i obecnych właścicieli i zarządców. Są znakiem potęgi historii.
Zawartość
Pałac Alexandrów, fot. materiały prasowe
Wystawa "Piękno odnalezione. Zamki i pałace przywrócone do dawnej świetności" prezentuje obiekty z różnych regionów Polski, których obecny kształt szczególnie zachwyca. Pieczołowicie odrestaurowane, świadczą o niezwykłej pasji i miłości do piękna ich dawnych i obecnych właścicieli i zarządców. Są znakiem potęgi historii.
Wystawa składa się z 47 plansz fotograficznych i 8 tekstowych, prezentuje fotografie współczesne i archiwalne, część historyczna i opisowa zostały opracowane w dwóch wersjach językowych - polskiej i angielskiej. Obiekty biorące udział w projekcie:
Pałac Odrowążów. Pałac skryty w zabytkowym parku krajobrazowym należy do najstarszych rezydencji w Polsce. Jednym z właścicieli posiadłości był gen. Roman Sołtyk, uczestnik Kampanii Napoleońskiej oraz Powstania Listopadowego, towarzysz broni ks. Józefa Poniatowskiego.
Pałac Staniszów. Renesansowy dwór z drugiej połowy XVI wieku został gruntownie przebudowany w stylu barokowym przez księcia Henryka Von Reuss w roku 1787, przy pałacu na przełomie XVIII i XIX w. założono piękny park krajobrazowy.Pałac został opisany przez Izabelę Fleming-Czartoryską w pamiętnikach z podróży w roku 1816 "Dyliżansem po Śląsku".Odrestaurowany przez rodzinę Dzida.
Pałac Wąsowo. W roku 1868 majątek Wąsowo, należący w XVIII wieku do Sylwestra Szczanieckiego, starosty średzkiego i posłana Sejm Rzeczypospolitej Obojga Narodów, nabył berliński kupiec Richard von Hardt, który w latach 1870-1872 wzniósł romantyczną budowlę w stylu neogotyckim, projektu Gustawa Erdmanna. Około roku 1900 Wąsowo wizytował cesarz Wilhelm II.
Pałac Lubostroń. Wybudowany w latach 1795-1800, według projektu Stanisława Zawadzkiego, na zlecenie Fryderyka hrabiego Skórzewskiego, na wzór warszawskiej Królikarni. Prace sztukatorskie wykonał Michał Ceptowicz, prace malarskie - prof. Franciszek Smuglewicz ( twórca dekoracji Zamku Ujazdowskiego) wraz z bratem Antonim Smuglewiczem. Kopułę pałacu ozdobiła rzeźba Atlasa - dzieło Władysława Marcinkowskiego. W Lubostroniu gościli wybitni przedstawiciele świata nauki i sztuki oraz członkowie polskich i europejskich rodów arystokratycznych.
Pałac Mierzęcin. Pałac wybudowany w latach 1861-1863 przez Roberta Friedricha von Waldow, w stylu neogotyku angielskiego wraz z romantycznym parkiem.
Zamek Kliczków. Wzniesiony w 1297 roku przez Bolka I Surowego, należał kolejno do rodzin: von Rechenberg, von Schellendorf, von Promnitz, zu Solms-Baruth. Gruntownie przebudowany w latach 1881-1885 przez berlińskich architektów -Henryka Kaysera oraz Karola von Grossheim. Park w stylu angielskim zaprojektował Eduard Petzold. W Kliczkowie gościł cesarz Wilhelm II.
Pałac Krobielowice. Pałac przekazany w roku 1810 feldmarszałkowi Gebhardowi Leberecht von Blücher, księciu von Wahlstadt w uznaniu zasług za zwycięstwo pod Waterloo. Odrestaurowany przez Chrisa E. Vaila - potomka von Blüchera z linii angielskiej.
Pałac Alexandrów. Schloss Romberg - początek klasycyzmu w architekturze na Dolnym Śląsku. Dzisiejszy Pałac Alexandrów w Samotworze został wybudowany w latach 1776-1781 przez Carla Gottharda Langhansa (architekta m.i. Bramy Brandenburskiej w Berlinie). Langhans zrealizował tu pełen program przestrzenny i architektoniczny wiejskiej rezydencji nowego typu, zainspirowany nowymi ideami artystycznymi sztuki angielskiego palladianizmu i francuskiego neoklasycyzmu, ale też miejscową, śląską tradycją budownictwa dworów wiejskich.
Pałac w Małej Wsi. Pałac w Małej Wsi wybudował Bazyli Walicki, uczestnik Sejmu Wielkiego, doradca i przyjaciel Stanisława Augusta Poniatowskiego. Król odwiedził Bazylego w 1788 roku, co upamiętnia inskrypcja na kamieniu umieszczonym w parku nad stawem. Zgodnie z ówczesną modą Pałac wybudowany został w stylu klasycystycznym według projektu Hilarego Szpilowskiego, znanego w Królestwie architekta. Lechosław Hertz, historyk Mazowsza, określił Małą Wieś jednym z najpiękniejszych zabytków klasycyzmu w Polsce.
Pałac Nieznanice. Pierwsze wzmianki o Nieznanicach pochodzą z XVI w. Posiadłość przechodziła przez ręce wielu rodzin, aż w drugiej połowie XIX wieku odziedziczył ją Leon Wuensche – Polak niemieckiego pochodzenia. Jego syn Aureliusz zbudował w okresie I wojny światowej swoją nową siedzibę - modernistyczną budowlę z elementami pseudo renesansowymi.
Pałac Galiny. Pałac został wybudowany dla barona Botho zu Eulenburga w 1589 roku i przez ponad 400lat pozostawał własnością tej rodziny. Wraz z nadejściem roku 1945 nastały mroczne czasy dla pałacu, który został splądrowany, a jego ostatni właściciel hrabia Botho Wend zu Eulenburg zmarł podczas wywózki na Sybir. Pałac cudem ocalał, ale wnętrza zostały zniszczone. Po długim okresie złego gospodarowania, zaniedbania, a później opuszczenia pałac wraz z całym otoczeniem popadł w ruinę.
Pałac Szczawin. Pierwsze zachowane wzmianki o Szczawinie pochodzą z połowy XV wieku. Przez kolejne wieki dobra szczawińskie zmieniały właścicieli, aż znalazły się w rękach bardzo zasłużonej dla tego terenu rodziny Glinków herbu Trzaska. Pałac w Szczawinie powstał około 1830 roku wg projektu Adama Idźkowskiego i uznaje się go za jeden z najlepszych projektów tego architekta. Zbudowany został w stylu epoki stanisławowskiej, otoczony jest ośmiohektarowym parkiem założonym pod koniec XVIII wieku. W czasie robót restauracyjnych w 1898 roku przeprowadzono regulację parku pod kierunkiem Waleriana Kronenberga.
Pałac w Leźnie. Pałac wzniesiono w 1720 roku na zlecenie hrabiego Jana Przebendowskiego, podskarbiego koronnego, wybitnej postaci polskiego życia publicznego. Później przez ponad 100 lat, aż do 1945 roku posiadłość pozostawała własnością rodu Hoene. Wówczas powstał tu jeden z najpiękniejszych w regionie parków krajobrazowych. Obecnie Pałac został pieczołowicie odrestaurowany i na nowo zaaranżowano wnętrza, nawiązując do jego dziejów.
Pałac Paszkówka. W XIV wieku niewielka Paszkówka i sąsiednie Pobiedro, które z czasem weszło w jej skład, dostały się pod władanie znanego rodu rycerskiego Paszkowskich herbu Zadora. Najstarszym znanym jego członkiem był Henryk Paszkowski, żyjący na przełomie wieków XIV i XV. Rodzina ta wydała spory zastęp duchownych, artystów, filozofów i poetów. Najsłynniejszym z nich był Maciej, żyjący na przełomie wieków XVI/XVII - poeta, pisarz, orientalista i tłumacz (autor między innymi jednego z pierwszych kompendiów wiedzy o świecie islamskim) związany z książęcym rodem Lubomirskich z Wiśnicza. Znanym przedstawicielem rodu Paszkowskich był generał Franciszek Paszkowski, adiutant Naczelnika Tadeusza Kościuszki, późniejszy pierwszy prezes Komitetu Kopca.
Pałac Śmiłowice. Podkrakowski pałac wkomponowany w krajobraz doliny nadwiślańskiej, otoczony parkiem o wysokiej wartości dendrologicznej.
Zamek Joannitów. Pierwsza wzmianka o Łagowie pochodzi z 1299 roku, kiedy margrabiowie brandenburscy Otton i Henryk nadali castrum Lagowe rycerzowi Albrechtowi de Klepitz. Warownia była położona ok. 500 m na północny zachód od zamku na sokolej Górze.W połowie XIV w. Łagów stał się własnością rycerskiego zakonu joannitów, który wkrótce przystąpił do budowy zamku, lokalizując go na wzgórzu morenowym na przesmyku między jeziorami: Trześniowskim od północy i Łagowskim od południa. U podnóża warowni powstała służebna osada rzemieślnicza, zabezpieczona murami obronnymi z dwoma bramami. W końcu XIV w. na zamku umieszczono komandorię joannicką.
Zamek Lubliniec. W roku 1587 dobra Lublinieckie wraz zamkiem, dzierżawione przez Jana Kochcickiego od 1576, zostały przez niego nabyte na własność. Zamek został przebudowany i stanowił jedną z siedzib rodu Kochcickich. Dobra lublinieckie, skonfiskowane przez Habsburgów rodzinie Kochcickich za wspieranie protestantyzmu, w roku 1645 nabył na własność Andrzej Cellary. Zamek stał się siedzibą rodu Cellarych. do roku 1722. Po pożarze w roku 1650 zamek został odnowiony w stylu barokowym. W roku 1655 na zamku, krótkotrwałe schronienie znalazł jasnogórski obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, przywieziony tu przez oo. Paulinów w obawie przed szwedzką rekwizycją.
Zamek na Skale. Zamek w Trzebieszowicach jest wspaniałym przykładem jednoczącej się Europy. Władały nim najwspanialsze rody słowiańskie, pruskie, walijskie i francuskie. Przez wiele lat pełnił rolę arystokratycznego ośrodka Lądka Zdrój należącego do najmodniejszych na świecie uzdrowisk, oraz siedziby rodowej właścicieli dóbr Ziemi Kłodzkiej. Na przestrzeni setek lat w Zamku gościło wiele zacnych postaci, wśród nich znaleźli się król pruski Fryderyk II, nazywany Wielkim, król pruski Wilhelm III, car rosyjski Aleksander.
Pałac Ostromecko. W głębi parku, na wiślanej skarpie znajduje się starszy z pałaców. Rokokowa budowla powstała za sprawą Bogdana Teodora Mostowskiego herbu Dołęga, kasztelana płockiego. Przebudował on skromny szlachecki dwór, należący do rodziny Dorpowskich, przekształcając go w dwukondygnacyjny budynek z modnym wówczas ogrodem, przyozdobionym sadzawkami i fontannami. Większy pałac wybudowany został w latach 1832-1848 przez Jakuba Martina Schönborna.Piękną rezydencję w stylu klasycystycznym zaprojektował prawdopodobnie znany berliński architekt Karol Fryderyk Schinkel.
Pałac Bałoszyce. W 1850 roku ówczesny właściciel, Magnus von Brunneck przebudował dwór w stylu neogotyku angielskiego według planów Luisa Rungego, który wzorował się na zamku Babelsberg w Poczdamie. W I połowie XIX wieku majątek w Bałoszycach znakomicie prosperował dzięki produkcji gorzałki i hodowli szlachetnych ras owiec - merynosów, oprócz owiec Bałoszyce słynęły z hodowli koni albinosów szlachetnej krwi. Ostatni właściciel dóbr bałoszyckich hrabia Manfred von Brunneck został w 1907 r. Starostą Królewca, a od 1916 r. był wojewodą Prus Wschodnich, za działalność w kulturze i w nauce otrzymał od Uniwersytetu w Królewcu tytuł Doctor Honoris Causa.Panowie von Brunneck trzy razy byli długoletnimi starostami suskimi. Majątek bałoszycki w rękach rodów Brunnecków pozostawał do 1945 roku.
Pałac Brunów. Około 1787 roku właścicielami Brunowa stali się Krzysztof Henryk i Ernesta von Schweinitz. Trzy tygodnie po nabyciu majątku, w pałacu wybuchł pożar w czasie którego spłonęły wszystkie zabudowania. Na zgliszczach Schweinitzowie wznieśli nową neobarokową, dwukondygnacyjną rezydencję. Odbudowę powierzono dwóm śląskim architektom: Mohrensbergowi i Scholtzowi. Kolejni właściciele pałacu to rodzina von Cottenet, która energiczne przystąpiła do rozbudowy założenia pałacowego w typowym dla XIX wieku stylu historyzmu. Z tego okresu pochodzi stajnia z powozownią, fontanna przy pałacu oraz park zaprojektowany przez Eduarda Petzolda. Kolejną przebudowę przeprowadzono w latach 1900-1901, powstałowówczas skrzydło południowe pałacu wraz z oranżerią i ośmioboczną wieżą.Bezpośrednio po wojnie pałac ulegał stopniowej dewastacji.
Pałac Goetzów-Okocimskich w Brzesku. Zespół ten zlokalizowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie okocimskiego browaru, założonego w 1845 roku przez przybyłego z Niemiec Jana Ewangelistę Goetza (1815-1893), protoplastę polskiej gałęzi tej rodziny. Pałac został wzniesiony w 1898 roku przez jego syna Jana Albina Goetza Okocimskiego (1864-1931), króla piwa, przemysłowca, właściciela ziemskiego, polityka, filantropa, mecenasa sztuki od 1909 roku noszącego tytuł barona. Już od chwili swego powstania uchodził on za jedną z najwspanialszych tego rodzaju rezydencji w ówczesnej Galicji. Także i teraz, mimo zniszczeń i braku wyposażenia, pozostaje jednym z najwspanialszych zabytków neobarokowej architektury pałacowej w Polsce, nieustępując rozmaitością form architektonicznych i bogactwem wystroju powstałym w tym samym czasie eklektycznym pałacom łódzkich czy śląskich fabrykantów. Rodowe gniazdo Goetzów Okocimskich wzniesione zostało według planów, niezwykle wziętej w tym czasie wiedeńskiej spółki Ferdinand Fellner i Hermann Helmer, bez działalności której trudno wyobrazić sobie obraz architektury historyzmu i eklektyzmu między Łabą a Dniestrem.
Pałac Margot. Wybudowany w 1888 roku przez Charlottę Hohenzollern, księżniczkę Prus,księżną Sachsen-Meiningen, córkę cesarza Niemiec i króla Prus Fryderyka III Hohenzollerna i wnuczkę brytyjskiej pary królewskiej Wiktorii i Alberta. Okazała budowla wzniesiona z piaskowca, cegły i pruskiego muru była znana jako Charlottenheim. Po II Wojnie Światowej zamieniony na Dom Matki i Dziecka , a następnie państwowy dom wczasowy.Pieczołowicie odrestaurowany, w ostatnich latach przez prywatnego inwestora, jest ozdobą Karpacza.
Pałac Książęcy w Żaganiu. Pierwszym inicjatorem budowy nowej, magnackiej siedziby w Żaganiu, był naczelny dowódca wojsk cesarskich podczas wojny 30 - letniej (1618-1648), Albrecht von Wallenstein, któremu w 1627 Ferdynand II Habsburg sprzedał księstwo żagańskie. Zgodnie z projektem sporządzonym przez włoskiego architekta Vincenco Boccacciego powstać miała budowla typu palazzo in fortezza - czteroskrzydłowe założenie z trzema cylindrycznymi bastejami w narożach, otoczone fosą. Prace budowlane przerwała tragiczna śmierć Wallensteina w lutym 1634. W 1646 księstwo stało się własnością księcia Vaclava Eusebiusa von Lobkovica, austriackiego męża stanu, od 1669 pełniącego funkcję pierwszego ministra na dworze cesarza Leopolda I Habsburga. Właśnie za sprawą Lobkoviców pałac żagański zyskał zasadniczo swój obecny kształt. Budowli otoczonej fosą, nadano formę czteroskrzydłowego założenia z niskim skrzydłem parawanowym, zamykającym dziedziniec od strony południowej.
Stary Zamek w Żywcu, siedziba Muzeum Miejskiego. W II połowie XVI wieku średniowieczne zamczysko przeistoczyło się w renesansową rezydencję z krużgankami, pogrążone dachy zdobiły attyki, a elewacje dekoracja sgraffito. Ponad pół wieku zamek znajdował się w rękach królewskiej rodziny Wazów. Drugi okres świetności w historii budowli przypada na lata panowania w Żywcu rodu Wielopolskich herbu Starykoń (XVII-XIX w).Dawny zamek stał się rezydencją o charakterze pałacowym. Nowi właściciele - Habsburgowie podejmują remont, największym zmianom uległa elewacja zamku, która w niezmienionej formie zachowana jest do dnia dzisiejszego. Autor projektów (1850, 1870) Karl Pietschka zaprojektował elewacje zamkowe w stylu arkadowym. Na uwagę zasługuje nowatorskie rozwiązanie najwyższej kondygnacji krużganków. Budowniczy zdecydował się na wprowadzenie do nowożytnej architektury żeliwnych kolumienek.
Miejsce: Zamek Królewski na Wawelu
Centrum Wystawo-Konferencyjne
Wawel 9, Kraków
Organizator i promotor wystawy: Fundacja "Positive Image"
tel: 0600 668 781, 074- 661 87 58
Kurator wystawy: Joanna Narkowicz
www.positiveimage.pl, www.castlesandpalaces.com.pl
Źródło: informacja prasowa
Styl wyświetlania galerii
wyświetl slajdy