Romuald Szejd, znany z wystawiania nowalijek dramaturgii francuskiej, tym razem sprowadził nad Wisłę sztukę modnej dziś w świecie niemiecko-argentyńskiej autorki Esther Vilar. Czterej zagorzali tenisiści spotykają się na deblu. Zamiast grać, doświadczeni sportowcy analizują rozmaite strategie osiągania największych sukcesów w dyscyplinie zwanej miłością.
Esther Vilar, pisarka i lekarka, urodziła się w 1935 roku w Buenos Aires w rodzinie niemieckich emigrantów (matka była Niemką, ojciec Żydem). Argentyna nie stała się jednak jej ojczyzną. Jak zauważyła, rodzice zarazili ją widocznie poczuciem obcości. Za oceanem skończyła medycynę, kontynuowała studia w Monachium. Mieszkała również w Szwajcarii i we Francji. W Londynie i, ostatnio, w Barcelonie. Ale zawsze pisała po niemiecku.
Jej fascynacja dramatem zaczęła się od przypadkowej lektury sztuk Antoniego Czechowa, później porwali ją
Witold Gombrowicz i William Szekspir. Jednak pierwszym krokiem Esther Vilar na drodze ku sławie był trzytomowy cykl eseistyczny: Tresowany mężczyzna, Płeć poligamiczna i Koniec tresury, gdzie polemizowała z koncepcjami lansowanymi przez Ruch Wyzwolenia Kobiet. W głośnej książce Starość jest piękna protestowała przeciwko wszechobecnemu w kulturze Zachodu kultowi młodości.
"Teatr powinien doprowadzać do śmiechu, płaczu lub refleksji, a najlepiej do wszystkiego naraz - mówiła w jednym z wywiadów Esther Vilar. - Niestety, to zdarza się bardzo rzadko! Jeżeli jednak się zdarzy, to jest to wyjątkowe, niesamowite, magiczne przeżycie."
We wczesnych latach osiemdziesiątych międzynarodową widownię zbulwersowała sztuką Amerykańska papieżyca, o roli kobiety w Kościele katolickim. Uznanie wzbudziły także jej Królowa i Szekspir oraz dramat Speer, wystawiony między innymi w Londynie przez Klausa Marię Brandauera.
- Tenisiści Esther Vilar; przekład: Bartek Miracki; reżyseria: Romuald Szejd; scenografia: Marcin Stajewski; kostiumy: Ewa Zaborowska; występują: Maria Ciunelis, Krzysztof Gordon, Sławomir Grzymkowski, Miłogost Reczek, Marcin Troński; premiera polska: 2 kwietnia 2010.
Źródło: informacje prasowe,
www.e-teatr.pl