Wystawa ukazuje skalę zniszczeń i prezentuje zabytki odtworzone po II wojnie światowej, a także te, które zniknęły z pejzażu miasta już w trakcie jego odbudowy. Na ekspozycji prezentowanych jest ponad 120 fotografii, wiele z nich po raz pierwszy. Zdjęcia pochodzą z archiwów Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (w tym kolekcji fotografa Karola Pęcherskiego), FORUM, Polskiej Agencji Prasowej, Archiwum Państwowego m.st. Warszawy i Narodowego Archiwum Cyfrowego.
Wystawa przypomina decyzje polityczne, które zadecydowały o kształcie odbudowy i przebudowie Warszawy (m.in. dekret Bieruta prowadzący do przejęcia przez państwo niemal wszystkich gruntów w mieście) oraz sylwetki ludzi zatrudnionych w Biurze Odbudowy Stolicy, gdzie skupiły się prace planistyczne i projektowe. Przygotowane w BOS-ie plany do dziś określają w decydującym stopniu kształt urbanistyczny centrum miasta: Trasa W-Z, MDM, dzielnice przemysłowe oraz Stare Miasto i Trakt Królewski.
Obecnie odbudowa Warszawy często poddawana jest krytyce. Rozebrano setki, czy nawet tysiące wypalonych kamienic, z których przynajmniej część można było odbudować. Pozostało niewiele budowli wzniesionych na przełomie XIX i XX wieku, które decydowały o obliczu architektonicznym miasta przed jego zniszczeniem w 1944 roku. Równocześnie przedsięwzięciem nowatorskim (podjętym po raz pierwszy na taką skalę w dziejach), była rekonstrukcja zabytków Traktu Królewskiego oraz Starego i Nowego Miasta. Nikt wcześniej, na podobną skalę, nie zrekonstruował zniszczonego wojną miasta. Decyzja o ich odtworzeniu stanowiła złamanie obowiązującej wówczas doktryny konserwatorskiej sprzeciwiającej się odtwarzaniu zabytków. Po wojnie Niemcy, Anglicy, Holendrzy, czy Włosi odbudowywali tylko pojedyncze zabytkowe budowle.