Od czasu powstania Teatru Kana w 1979 roku nieprzerwanie przygotowywał zespół aktorski do pracy na scenie. Stworzył z nim kilkanaście przedstawień. Ostatnie przygotowane przez niego widowisko Geist zostało po jego śmierci reżysera dokończone przez zespół we współpracy z Arkadiuszem Buszko (2007).
Przedstawienia Moskwa-Pietuszki i Noc pokazywane były na wszystkich najważniejszych festiwalach w Polsce, a także wielokrotnie w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Holandii, Rosji, Niemczech, zdobywając entuzjastyczne recenzje w takich czasopismach jak "The Times", "Los Angeles Times", "Los Angeles Weekly", "The Herald", "The Scotsman", "Backstage" (wyróżnienie Critics Picks dla najlepszego przedstawienia tygodnia w Los Angeles w lutym 1997).
"Wśród repertuarowej tandety, myślowej taniochy i artystycznej hochsztaplerki, coraz śmielej rozpierającej się na naszych scenach, trafiają się jeszcze z rzadka przedstawienia, które widzowi przywracają nadwątloną wiarę w siłę sztuki teatru - pisał Janusz R. Kowalczyk ('Rzeczpospolita', 30 listopada 1994). - Do takich właśnie wyjątków zaliczyłbym pokazane niedawno w Warszawie dwa przedstawienia Teatru Kana ze Szczecina, według utworów Wieniedikta Jerofiejewa: "Moskwa-Pietuszki" i "Noc". Oba dość głośne już w Polsce i w świecie."
W 1994 roku widowisko Noc zdobyło dwie główne nagrody First Fringe i Critics Award na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu. Rok później pokazane zostało tam ponownie na specjalne, honorowe zaproszenie organizatorów. W tym samym 1995 roku Noc otwierała także British Festival of Visual Theatre w Londynie oraz Międzynarodowy Festiwal Teatralny Nitra (Słowacja).
"Mimo uhonorowania 'Nocy' w tym roku na festiwalu w Edynburgu aż dwiema nagrodami: Fringe First i Critics' Award, do mojej wyobraźni bardziej przemawiało widowisko 'Moskwa-Pietuszki' - kontynuował Kowalczyk. - Reżyser Zygmunt Duczyński ma w swoim zespole profesjonalistę - Jacka Zawadzkiego. Monodramem 'Moskwa-Pietuszki' Zawadzki udowodnił, że jest aktorem bardzo sprawnym warsztatowo."
Zygmunt Duczyński był laureatem Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Szczecina za rok 1994, a także laureatem plebiscytu "Nieprzeciętni" organizowanego przez redakcję "Głosu Szczecińskiego".
Oprócz wystawiania przedstawień Zygmunt Duczyński prowadził autorski Ośrodek Teatralny. Był między innymi wieloletnim dyrektorem artystycznym Festiwalu "Spoiwa Kultury" oraz Międzynarodowych Spotkań Teatralnych Okno oraz inicjatorem wielu projektów kulturotwórczych. Był także pomysłodawcą nazwy i zmienionej formuły Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Małych Form Kontrapunkt oraz członkiem komisji artystycznej tego przeglądu.
Współpracował z innymi polskimi grupami alternatywnymi: Teatrem Ósmego Dnia, Provisorium, Grupą Chwilową, zespołami muzycznymi (Kwartet Jorgi, Dikanda), międzynarodowymi ośrodkami teatralnymi (Ośrodek Grotowskiego we Wrocławiu, Schloss Broellin) i szczecińskim środowiskiem offowym i studenckim. Pracował z młodzieżą uzależnioną od narkotyków jako terapeuta.
Zygmunt Duczyński został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, w kwaterze zasłużonych (44).
Twórczość
Najważniejsze widowiska w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego w Teatrze Kana:
- Być, 1978,
- Spektakl, 1979,
- Abbadon, 1981,
- Księga o życiu i śmierci i twórczości Osipa Mandelsztama, 1982,
- Krótka historia Europy, 1983,
- Droga, 1984,
- Czarne światła, 1985,
- Bezsenność, 1987,
- Moskwa-Pietuszki, 1989,
- Noc, 1993 (Nagroda Critics' Award i Fringe First na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu),
- Szlifierze nocnych diamentów, 1996,
- Ja, Henryk Bilke, 2000,
- J. P. odkrywa Amerykę, 2000,
- Rajski Ptak, 2000 (Główna Nagroda na Ogólnopolskim Festiwalu Monodramów w Starej Prochoffni w Warszawie w 2003),
- Miłość Fedry, 2002,
- Widmokrąg (widowisko plenerowe) 2003, 2004,
- Geist, 2007, (przedstawienie rozpoczęte przez Zygmunta Duczyńskiego, dokończone po jego śmierci przez zespół we współpracy reżyserskiej z Arkadiuszem Buszko; Główna Nagroda w plebiscycie publiczności 16. Alternatywnych Spotkań Teatralnych Klamra 2008 w Toruniu).
Autor: Janusz R. Kowalczyk, październik 2010.