Ukończywszy studia chemiczne w Charkowie rozpoczęła w 1876 roku edukację artystyczną pod kierunkiem J. Schreidera. Naukę kontynuowała od 1878 roku w Szkole Rysunkowej Władysława Gersona w Warszawie. W 1880 wyjechała do Paryża by doskonalić swe umiejętności malarskie w Académie Julian u T. Robert-Fleury'ego, P. Delaroche'a, J.-P. Laurensa i W. A. Bouguereaau. Po powrocie do Warszawy w 1883 rozszerzyła studia w pracowniach Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Kazimierza Stabrowskiego. Współpracowała jako ilustratorka z poczytnymi czasopismami "Kłosy", "Tygodnik Ilustrowany", "Bluszcz" i "Wędrowiec". We wczesnej fazie twórczości malowała rozległe ukraińskie pejzaże ewokujące nostalgiczny nastrój.
Na urządzonej w 1900 wystawie "jednobarwnej" otrzymała nagrodę za wykonane węglem studia drzew, które krytycy zinterpretowali jako symboliczne obrazy dające wyraz panteistycznej postawie. W 1904 artystka ostatecznie porzuciła techniki malarskie na rzecz czarno-białego obrazowania i graficznych mediów; mistrzostwo warsztatowe osiągnęła w dziedzinie akwaforty i akwatinty (Noc nad jeziorem). W 1911 na 1. Konkursie Graficznym im. H. Grohmana w Zakopanem zdobyła trzecią nagrodę za akwatintę Mój dom rodzinny (1911). W 1912 współorganizowała wraz z Ignacym Łopieńskim i Franciszkiem Siedleckim Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Graficznych W 1914 i 1921 roku otrzymała w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych I nagrodę w dziedzinie grafiki; w 1923 wyróżniono ją nagrodą miasta Warszawy, zaś w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu uhonorowano medalem. Za granicą Stankiewicz eksponowała swe prace w Wenecji, Paryżu, Londynie, Hadze, Sztokholmie i Kopenhadze. Swe ryciny ukazujące miejskie zaułki, zabytkowe budowle i wiejskie zakątki wydawała w formie portfoliów: Stara Warszawa, Wilno, Kraków, Dwory, dworki, chaty, Pomorze. Szczególnie ukochała zakamarki Warszawy; w swych akwafortach przedstawiała wąskie tunele uliczek Starego Miasta (Kamienne Schodki), ukazywała zatopione w mroku fragmenty murów obronnych, zbliżała kadr do rzeźb zdobiących fasady kamienic (Narożnik ul. Piwnej z łabędziem kamiennym, ok. 1913). Na ukształtowanie się jej postawy artystycznej zasadniczy wpływ wywarła graficzna twórczość Whistlera. Najsilniejszych bodźców do twórczych przeobrażeń dostarczyły jej nokturny mistrza. W akwatintach Stankiewiczówny poprzez nocne sfumato spowijające warszawską wedutę przebija się blask ulicznych latarń, zaś subtelnie modulowane plamy akwatinty oddają migotliwość refleksów na falach Wisły (Wisła pod Warszawą w nocy, przed 1913). Ukazując architekturę Starego Miasta w świetle dnia, artystka sięgnęła po inspiracje do whistlerowskich widoków londyńskich i paryskich sklepików (Dom pod Okrętem, ok. 1913). W utrzymanych w realistycznej konwencji pejzażach architektonicznych upamiętniła ponadto zabytki Krakowa (Katedra na Wawelu), Torunia (Stare spichrze w Toruniu), Chełmna, Grudziądza i Wilna; zmonumentalizowane bryły budowli określa tu precyzyjny rysunek, zróżnicowanie faktury murów i śwatłocieniowe efekty oddaje umiejętnie prowadzona linia. W latach 1920. i 1930. pejzażowe kompozycje Stankiewiczówny zyskały walor dekoracyjności wywodzący się z japonizującej estetyki; giętki kontur dopełniał teraz asymetrycznie zakomponowane płaszczyzny o bogatej gradacji tonów szarości wydobytych akwatintą (Wróble, Łabędzie). W latach 1930. pojawiła się w jej twórczości tematyka nadmorska, częstym motywem stały się widoki Helu (Stary Port na Helu; Łódź samotna). W czasie okupacji hitlerowskiej i po zakończeniu wojny artystka wykonywała odbitki ze zrekonstruowanych płyt, odtwarzając swój, zniszczony w 1939 dorobek graficzny.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, maj 2004.