Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim. Członek Rady Programowej TVP SA w latach 1998-2002. Stały współpracownik dwumiesięcznika "Arcana" (od 1998). W latach 1997-2007 należał do redakcji kwartalnika "Fronda". Odszedł z niej wraz z dużą częścią zespołu w proteście przeciw usunięciu Marka Horodniczego ze stanowiska redaktora naczelnego. W listopadzie 2007 grupa ta założyła magazyn apokaliptyczny "44 / Czterdzieści i Cztery".
Wencel pozostaje poetą zarówno nagradzanym, jak i kontrowersyjnym. W 1995 otrzymał Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki roku (tom Wiersze), a w roku 2000 Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (tom Oda chorej duszy). Wielokrotnie nominowany był do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza, a w 1997 - do Nagrody Literackiej Nike. Z drugiej strony w wypowiedziach krytyków pojawiają się zarzuty o zbytnie uproszczenia czy o nieco katarynkowy rytm tej poezji. Symptomatyczna jest choćby wypowiedź Michała Tabaczyńskiego:
"Wojciech Wencel jest najbardziej znanym, najbardziej kontrowersyjnym i najbardziej radykalnym przedstawicielem młodej poezji religijnej. Jest też tyleż akurat dobrym poetą, co zacietrzewionym ideologiem."
Zarówno poezja, jak i eseistyka Wencla jednoznacznie wyraża katolicki światopogląd. Literaturę poeta traktuje zresztą jako służebną wobec wiary, czemu też wielokrotnie daje wyraz w eseistyce: "Każda doskonała realizacja chrześcijańskiej wizji świata jest następstwem przyjęcia i zrozumienia Prawdy Objawionej. Klasycystyczna idea ładu traci w tym wypadku swój żałosny cudzysłów" (Zamieszkać w katedrze). Wzorcem - zarówno literackim, jak i pod względem postawy - pozostaje dla poety T.S. Eliot, w szczególności zaś jego "zwrot w stronę katolicyzmu, klasycyzmu i monarchizmu". Poezja traktowana jest tu jako mowa odświętna i (niekiedy nadmiernie) wzniosła: "kantaty i psalmy śpiewają dworzanie / w królestwie, gdzie wszystko jest mową wysoką" (Oda na dzień św. Cecylii). Do odświętności tej pasuje rytmiczny i rymowany tok wiersza, stroniący jednak od pokazów nadmiernego wyrafinowania. Wysoki ton jest przy tym raz po raz przełamywany przez opisowość wielu tekstów, niecofającą się przed oddawaniem brzydoty świata bądź odniesieniami do tych elementów współczesnej kultury, którym autor jest zdecydowanie niechętny. Klasycyzm Wencla nie oznacza zatem zamykania się w sztucznej a bezpiecznej niszy. W Imago mundi oraz Podziemnych motylach pojawiają się dodatkowo nawiązania filmowe (np. Kill Bill Quentina Tarantino).
Za najważniejsze dzieło Wencla wypada uznać poemat Imago mundi (tytuł oznacza po łacinie "obraz świata"). Poemat rozpoczyna się wizyjnym, głęboko niepokojącym opisem rzeczywistości przed stworzeniem świata ("twarze przyszłych pokoleń niczym w formalinie / czekają na swój moment pod powierzchnią morza"), kończy zaś refleksjami na temat zbawienia. Między tymi dwoma punktami można znaleźć fragmenty bardzo intensywne poetycko. Przykładem jest opis Srebrzyska, gdzie elementy miejsca - "szpital psychiatryczny / cmentarne krematorium i zakład śmieciarski" - układają się w obraz przywołujący na myśl obóz koncentracyjny, kulminujący w metaforze "reflektora słońca". Miejsc wskazujących na mocne i nośne poetycko przeżycie grozy świata znalazłoby się w poemacie znacznie więcej. W ich obecności tym bardziej kłopotliwe jest jednak wyrażane przekonanie podmiotu lirycznego o wybraństwie, na planie świeckim przejawiające się w możliwości odgraniczenia sobie przestrzeni , do której zło nie ma przystępu. W ostatniej pieśni stanowi ją dom ze śpiącą żoną i dziećmi oraz deklaracje o pisaniu pod wpływem natchnienia spływającego od Ducha Świętego.
Widać stąd, że wyrazistość światopoglądowa poezji Wencla jest w takim samym stopniu powodem do mówienia o nim jako o ważnym autorze, jak i przyczyną formułowania zdań dosyć groteskowych. Za szczególną, a rzadką obecnie, wartość należałoby tu jednak uznać samo stworzenie sytuacji, w której tekst poetycki pobudza do dyskusji.
Autor: Paweł Kozioł, październik 2010
Twórczość:
Poezja:
- Wiersze, Towarzystwo "Ogród Ksiąg", Warszawa 1995.
- Oda na dzień św. Cecylii, Marabut, Gdańsk 1997.
- Oda chorej duszy, bibLioteka, Kraków-Warszawa 2000.
- Ziemia Święta, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002.
- Wiersze zebrane, Fronda - Apostolicum, Warszawa-Ząbki 2003.
- Imago mundi (poemat), Fronda - AA, Warszawa-Kraków 2005.
- Podziemne motyle, Nowy Świat, Warszawa 2010.
- De Profundis, Arcana, Kraków 2012.
- Oda do śliwowicy i inne wiersze z lat 1992-2012, Arcana, Kraków 2012.
- Epigonia, Arcana, Kraków 2016.
Eseistyka:
- Zamieszkać w katedrze. Szkice o kulturze i literaturze, Fronda - Apostolicum, Warszawa-Ząbki 1999.
- Przepis na arcydzieło. Szkice literackie, Arcana, Kraków 2003.
- Niebo w gębie (zbiór felietonów), Arcana, Kraków 2010.
- Wencel gordyjski (zbiór felietonów), Zysk i S-ka, Poznań 2011.
- Listy z podziemia, LTW, Łomianki 2013.
Omówienia:
- Tadeusz Dąbrowski, "Człowiek przed poetą, modlitwa przed wierszem", "Odra" 12/2002.
- Parnas bis. Słownik literatury polskiej urodzonej po 1960 roku, oprac. Paweł Dunin-Wąsowicz i Krzysztof Varga, Warszawa 1995.
- Jarosław Klejnocki, "Dr Jekyll/Mr Hyde?", "Gazeta Wyborcza" 19 września 2002.
- Paweł Kozioł, "Reflektor i zakrystia. Słońce i ciemność w poezji religijnej przełomu XX i XXI wieku", "Dekada Literacka" 4/2009.
- Michał Tabaczyński, "Koniec zabawy w pokolenie. Eseje o młodej literaturze", Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Bydgoszcz 2010.
- Alina Świeściak, "Śmierć w poezji współczesnej (Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Dariusz Suska, Jacek Dehnel, Marcin Siwek, Tomasz Różycki, Wojciech Wencel)" [w:] Zamieranie. Interpretacje, red. G. Olszański, D. Pawelec, Katowice 2007.