Jest absolwentem stołecznych uczelni: Państwowej Szkoły Baletowej i wydziału aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Był stypendystą United States Information Agency oraz The British Council, gdzie zdobywał wiedzę o zarządzania teatrem oraz rządu francuskiego w Theatre d’Orsay (Jean Louis Barrault), Theatre Bouffe du Nord (Peter Brook) i Ballet du XXe siecle (Maurice Bejart).
Kępczyński debiutował jeszcze jako student w Teatrze Narodowym epizodem w "Kramie z piosenkami" Leona Schillera w reżyserii Barbary Fijewskiej (1968). W latach 1973-1988 był związany z warszawskimi teatrami: Komedia i Rozmaitości oraz Teatrem Rozrywki w Chorzowie. Na scenie Komedii zagrał między innymi Kelnera w przedstawieniu Ireny Górskiej - "Klubie kawalerów" Michała Bałuckiego (1975) i Sędziego w "Siódme - mniej kradnij" Daria Fo w reżyserii Olgi Lipińskiej (1979). Równocześnie zajmował się przygotowywaniem ruchu scenicznego i choreografią. Ma na swoim koncie "Wieczór Trzech Króli" Williama Szekspira w inscenizacji Hanny Orlikowskiej (Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, 1980), "Szklaną menażerię" Tennessee Williamsa w reżyserii Krzysztofa Rotnickiego (Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, 1983), "Ślub" Witolda Gombrowicza w reżyserii Wojciecha Maryańskiego (Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, 1983) oraz "Kandyda" Voltaire'a przygotowanego przez Krzysztofa Orzechowskiego (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1985). Kępczyński po raz pierwszy spróbował reżyserii w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku. Wystawił tam w 1983 roku "Wiśniowy sad" Antoniego Czechowa. Później zajął się inscenizacją przedstawień rozrywkowych. Powstały m.in. "La Cenerentola" Rossiniego w Teatrze im. Horzycy w Toruniu, "Bunt komputerów" Jacka Cygana w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi (1987) oraz "I do! I do!" z muzyką i librettem Toma Jonesa w warszawskim Teatrze Współczesnym (1988).
W radomskim Teatrze Powszechnym
Między 1991 a 1998 rokiem Kępczyński sprawował funkcję dyrektora radomskiego Teatru Powszechnego im. Jana Kochanowskiego. Jeśli reżyserował, to interesowały go głównie widowiska muzyczne. Przygotował biblijną rock-operę "Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze" Andrew Lloyda Webbera (1996) i "Fame" Davida de Silvy (1997) oraz serię widowisk dla dzieci i młodzieży, a wśród nich: "Pierścień i różę" według Williama Makepeace'a Thackeraya (1990), wariację na temat klasycznej bajki "Powtórka z Czerwonego Kapturka" autorstwa Andrzeja Stalony-Dobrzańskiego (1991), "Anię z Zielonego Wzgórza" na podstawie powieści Lucy Maud Montgomery (1994). W Radomiu jego główną zasługą było znalezienie nowego pomysłu na miejscowy teatr. Scena stała się popularna dzięki musicalom oraz wystawianym tutaj sztukom z West Endu i Broadwayu, takim jak "Hotel Westminster" Raya Cooneya (reżyseria: Józef Skwark, 1992) czy "Seksualne perwersje w Chicago" Davida Mameta (reżyseria: Marcin Sławiński, 1992). Strzałem w dziesiątkę okazała się organizacja Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego.
"Nie zraziło mnie nawet to, że sam Gombrowicz urodzony w Małoszycach pod Opatowem pisał w 'Dzienniku', że 'Radom jest brzydki nawet o zachodzie słońca'. Wiedziałem, że festiwal zdobędzie odpowiednią rangę, jeśli uda mi się zaprosić Ritę Gombrowicz. Wielka dama przyjęła nasze zaproszenie, choć, jak sama potem przyznała, 'nie wiedziała nic zarówno o Radomiu, jak i Wojciechu Kępczyńskim'." ("Rzeczpospolita", 21 października 2008).
Po raz pierwszy festiwal odbył się w 1993 roku. Poza samymi przedstawieniami, w programie festiwalu są spotkania i sympozja poświęcone życiu i twórczości autora "Ślubu". Z inicjatywy Kępczyńskiego zostały zorganizowane także Radomski Tydzień Teatralny oraz Dni Fredrowskie - Konfrontacje Ogólnopolskie.
W warszawskim Teatrze Roma
Radomski sukces Kępczyńskiego, jego doświadczenia artystyczne i managerskie, sprawiły, że w 1998 roku objął pogrążony w ekonomicznym kryzysie Teatr Roma w Warszawie. Restrukturyzacja zasłużonej sceny muzycznej (polegała między innymi na zwolnieniu części zespołu aktorskiego i muzycznego) wywołała wiele emocji. Kępczyński konsekwentnie przeprowadził ją do końca. W efekcie Roma stała się pierwszym w Polsce teatrem musicalowym z prawdziwego zdarzenia.
Kępczyński wystawiał w Romie klasykę musicalu: "Crazy for you" George'a Gershwina (1999), "Miss Saigon" Claude-Michela Schönberga (2000), "Grease" Jima Jacobsa i Warrena Caseya (2002), "Koty" (2004) oraz "Upiora w Operze" (2008) - oba autorstwa Webera i "Les Misérables" Schönberga (2010). Wyreżyserował także "Akademię pana Kleksa" (2007). Jego przedstawienia pod względem muzycznym i aktorskim, a także efektów specjalnych - słynna już scena lądowania helikoptera w "Miss Saigon" - nie odbiegają od dobrego europejskiego poziomu. I chociaż znakiem rozpoznawczym produkcji reżysera pozostawała zawsze widowiskowość, gdy trzeba, dla artystycznego efektu, potrafi z niej zrezygnować jak chociażby w "Les Misérables". Postawił w nich "(…) na element liryczny, grę uczuć i pragnień." – notował Piotr Sarzyński ("Polityka", 2 października 2010). Pod koniec 2011 r. w Romie odbyła się premiera "Aladyna Jr", disnejowskiego musicalu, którego obsada, tak jak zawsze w teatrze Kępczyńskiego, wybrana została w drodze castingu. W adaptacji "Deszczowej piosenki" reżyser "postawił na zgodność z oryginałem i nostalgię za czasami, gdy kino było czystą, beztroską rozrywką" ("Polityka", 9 października 2012).
Po wieloletnich próbach sprowadzenia musicalu do Polski, w lutym 2015 r. odbyła się premiera "Mamma mia!" w reżyserii Kępczyńskiego. Tak o spektaklu pisze Jakub Panek:
"Obok znakomitej inscenizacji sprzed kilku lat "Upiora w operze", również w reżyserii Wojciecha Kępczyńskiego, to największy sukces Romy i zdecydowanie najlepiej zrealizowane widowisko w historii polskiego teatru muzycznego. Wojciech Kępczyński stworzył przy Nowogrodzkiej jedyną w Polsce scenę, o której można w moim przekonaniu napisać, że to polski West End czy Broadway." ("Gazeta Wyborcza", 19 czerwca 2015)
16 stycznia 2016 roku Wojciech Kępczyński zadebiutował w roli reżysera na scenie kameralnej (NOVEJ SCENIE) Romy wystawiając musical z off-Broadwayu: „Pięć ostatnich lat” Jasona Roberta Browna. Jakub Panek pisał w "GW":
„Kępczyński w tej bardzo kompaktowej przestrzeni stworzył intymne przedstawienie z pazurem, w którym wszystko chodzi jak w szwajcarskim zegarku. I mocno odbija się w nim nasza rzeczywistość, w której wszyscy do siebie mówimy, ale nie słuchamy się nawzajem.” .
W październiku 2017 na afisz Romy trafili też "Piloci", autorska superprodukcja w reżyserii Kępczyńskiego i z jego librettem, inspirowana historią Bitwy o Anglię, najsłynniejszą powietrzną kampanią II wojny światowej, której bohaterami byli polscy lotnicy.
"O takim spektaklu myślałem od dawna, tym bardziej, że jest to temat bliski mi ze względów rodzinnych: dwaj bracia mojej Babci brali udział w Bitwie o Anglię. "Piloci" nie są rekonstrukcją faktów. To fantazja, burzliwa opowieść o trudnych wyborach podejmowanych przez naszych bohaterów w obliczu dramatycznych wydarzeń " - mówi Wojciech Kępczyński.
W spektaklu nie zabrakło widowiskowych interaktywnych animacji, efektów specjalnych i najnowocześniejszych wizualizacji przygotowywanych w studiu Platige Image. Specjalnie na potrzeby przedstawienia zrekonstruowano też historyczny samolot Hawker Hurricane, a także wojskowe mundury i stroje z lat 30. i 40. ubiegłego wieku. Prapremiera "Pilotów" odbyła się 7 października 2017.
- 1994 - tytuł Radomianina 1993 roku;
- 2002 - nagroda im. Aleksandra Bardiniego na 23. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu;
- 2003 - Złoty Krzyż Zasługi, Prometeusz 2002 - nagroda Polskiego Stowarzyszenia Estradowego Polest;
- 2007 - Feliks Warszawski za przedstawienie "Akademia Pana Kleksa" według powieści Jana Brzechwy z muzyką Andrzeja Korzyńskiego w Teatrze Roma w Warszawie;
- 2009 - srebrny medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis.
- 2013 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Monika Mokrzycka-Pokora, czerwiec 2011, aktualizacja: mj, luty 2016, sierpień 2017 ( AL)