Kompozytor i pedagog, jeden z pionierów muzyki elektronicznej w Polsce. Urodzony 23 sierpnia 1925 roku w Warszawie, zmarł 4 września 2014 roku.
Studiował kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie Piotra Rytla (1945-51) oraz - prywatnie - u Tadeusza Szeligowskiego (1950-51). W latach 50. prowadził badania nad polską muzyką ludową w Państwowym Instytucie Sztuki; ich owocem stała się książka pt. "Góralski i zbójnicki" (PWM, Kraków 1956). W latach 1957-61 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. W okresie tym rozpoczął eksperymenty z transformacją dźwięku przy użyciu elektroniki.
''Grupa młodych ludzi, do której ja należałem, nie dała się uwieść socrealizmowi - opowiadał Włodzimierz Kotoński podczas audycji ''Zapiski ze współczesności'' na falach 2 Programu Polskiego Radia - chociaż muszę się przyznać, że ja jako młody człowiek, napisałem kilka utworów w ludowych rytmach, ale to były moje pierwsze próby instrumentacji. Od początku myślałem o muzyce bardziej złożonej, o swobodnych rytmach. Mój pierwszy wyjazd był do Lucerny, na którym nowej muzyki praktycznie nie było, za to spotkaliśmy tam Artura Rubinsteina i namówiliśmy go na przyjazd do Polski. Na początku bał się trochę, ale potem, jak usłyszał, że w Polsce jest jakaś odwilż, nie wygwiżdżą go i nie aresztują, przyjechał w 1958 roku''.
Włodzimierz Kotoński jest klasykiem muzyki elektroakustycznej, był pierwszym współpracownikiem założonego w 1957 roku Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, ważnego dla światowej muzyki ośrodka twórczości wykorzystującej taśmę i elektronikę. Był autorem pierwszego powstałego w Polsce autonomicznego utworu na taśmę - Etiudy konkretnej (na jedno uderzenie w talerz). Podstawą tej trwającej 2 minuty i 41 sekund kompozycji było w istocie jedno, wybrane z wielu nagranych uprzednio uderzeń miękką pałką w średniej wielkości talerz. Nagrany dźwięk poddany został skomplikowanym przekształceniom, w wyniku których powstał bogaty materiał, wykorzystany do stworzenia utworu o precyzyjnie zaplanowanej strukturze każdego elementu.
Etiuda Kotońskiego była jednym z najczystszych przykładów muzyki konkretnej, sztuki szukającej nowych środków wyrazu i adoptującej dla celów artystycznych najnowsze zdobycze elektroakustyki. Utwór wykonany został na festiwalu "Warszawska Jesień" w 1960 roku, potem pojawiał się na wielu imprezach w kraju i za granicą, trafił też na karty podręczników. Włodzimierz Kotoński funkcjonuje w nich jako jeden z czołowych polskich twórców nowej muzyki. Oprócz Etiudy skomponował jeszcze wiele innych utworów na taśmę. Również w utworach o tradycyjnej obsadzie wykonawczej wykorzystuje często dźwięki elektroniczne bądź to nagrane uprzednio na taśmę, bądź też produkowane w formie "live electronic music" podczas koncertu.
Od 1958 kompozytor należał do stałych współpracowników Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Pracował również w innych ośrodkach muzyki elektronicznej - w studiu Westdeutscher Rundfunk w Kolonii (1966-67), w Groupe de Recherches Musicales ORTF w Paryżu (1970), w studiu Südwestfunk Baden-Baden we Freiburgu (SWF - 1979), a także w Stiftelsen Elektroakustik Musik i Sverige w Stockholmie (EMS - 1984) i w Groupe de Musique Expérimentale de Bourges (GMEB - 1986). W latach 1970-71 przebywał w Berlinie jako stypendysta Deutscher Akademischer Austauschdienst.
Od 1967 do 1995 był wykładowcą kompozycji w Akademii Muzycznej w Warszawie (od 1972 jako docent, od 1983 jako profesor nadzwyczajny, od 1990 - profesor zwyczajny) oraz kierował Studiem Muzyki Elektronicznej tejże uczelni. Studentami jego byli m.in. tacy kompozytorzy, jak: Paweł Szymański, Hanna Kulenty, Stanisław Krupowicz, Tadeusz Wielecki, Edward Sielicki i Jacek Grudzień, Paweł Mykietyn. Jako profesor gościnny wykładał również kompozycję i muzykę elektroniczną w Królewskiej Akademii Muzyki w Stockholmie (1971), w State University of New York w Buffalo (1978), w University of Southern California w Los Angeles (1982), w Rubin Academy of Music w Jerozolimie (1990) i w Seulu (1994-95).
W latach 1974-76 był naczelnym redaktorem muzycznym Polskiego Radia oraz naczelnym dyrektorem muzycznym Polskiego Radia i Telewizji. W 1983 został prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM/SIMC); funkcję tę pełnił do 1989. Włodzimierz Kotoński został uhonorowany wieloma nagrodzami i odznaczeniami, m.in. Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1973, 1989 i 2000), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1976) oraz Nagrodą Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1979), Prix Magisterium w Bourges (1998), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis" (2007). Jest członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich oraz Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.
W 1963 opublikował książkę pt. "Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze" (PWM, Kraków 1963; wyd. II - 1981; tłum. węg. pt. "A modern zenekar ütöhangszerei", Zenemükiadó, Budapest 1967; tłum. niem. pt. "Schlaginstrumente im modernen Orchester", Schott, Mainz 1968), w 1989 pracę pt. "Muzyka elektroniczna" (PWM, Kraków 1989), a w 1999 - "Leksykon współczesnej perkusji" (PWM, Kraków 1999).
Skomponował muzykę do wielu filmów animowanych i dokumentalnych, wśród nich znalazły się dzieła uznane i wielokrotnie nagradzane, między innymi: ''Dom'' Waleriana Borowczyka i Jana Lenicy ''Labirynt'' Jana Lenicy.
Autorka: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2001; aktualizacja: grudzień 2008, listopad 2013, marzec 2014 (opr. fl).
Włodzimierz Kotoński
Włodzimierz Kotoński