Graficzka
Studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i szybko stała się cenioną graficzką, nagradzaną na wielu ważnych wystawach.
W 1938 roku została zatrudniona przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego jako wizytatorka szkół zawodowych. Wtedy zainteresowała się nauczaniem, zwłaszcza kształceniem kreatywności i zmysłu estetycznego. Uważała, że prawdziwy nauczyciel to człowiek, który potrafi pomóc uczniom odkryć i doskonalić ich zdolności. Po latach pisała:
ten rodzaj talentu rzadko jest rozwijany. Nie przyczynia się bowiem ani do sławy, ani do innych korzyści osób nim obdarowanych. Swoją wobec uczniów przysługę muszą spełniać bardzo dyskretnie, prawie niedostrzegalnie, by nie podrażniać różnego typu kompleksów, nie prowokować wewnętrznego oporu. […] W rezultacie zdarza się nierzadko, iż wielki pedagog – nawet w świadomości swych uczniów – pozostaje nie rozpoznany.
W Ministerstwie Kultury i Sztuki
II wojna światowa zniszczyła niemal cały dorobek artystyczny Telakowskiej. Po wojnie nie powróciła już do grafiki, zajęła się wyłącznie pracą na rzecz polskiego wzornictwa. Chciała, aby przedmioty codziennego użytku były równie piękne, jak funkcjonalne, uważała, że powinny być produkowane według projektów odpowiednio wykształconych artystów.
Od marca 1945 roku w Ministerstwie Kultury i Sztuki kierowała Wydziałem Planowania, po kilku miesiącach przemianowanym na Wydział Wytwórczości (1945-1947), a jeszcze później przekształconym w Biuro Nadzoru Estetyki Produkcji (BNEP, 1947-1950). Celem tych niewielkich sekcji Ministerstwa było przede wszystkim organizowanie współdziałania plastyków z wytwórczością, przygotowywanie artystów do tej współpracy (m.in. przez praktyki w fabrykach), oraz kupowanie i gromadzenie projektów, które miały stanowić wzory dla przyszłej produkcji.
W 1946 roku w "Przeglądzie Artystycznym" opublikowano następujący apel:
Ministerstwo Kultury i Sztuki w porozumieniu z Ministerstwem Przemysłu i przy jego wydatnej pomocy przystępuje do przygotowania wzorów i modeli dla produkcji seryjnej, mając na uwadze [...] podniesienie poziomu estetycznego przedmiotów codziennego użytku [...]. Ministerstwo Kultury i Sztuki wzywa do współpracy artystów plastyków oraz architektów i prosi o listowne zgłaszanie się kandydatów do współdziałania z przemysłem […]. Ministerstwo Kultury i Sztuki zwraca się jednocześnie do kierowników wszelkich ośrodków produkcji […] z prośbą o nadsyłanie zapotrzebowań na nowe wzory i modele. Załączyć należy dokładne, sprecyzowane warunki, jakie musi spełnić nowy model, by projektodawca jak najpraktyczniej mógł wyzyskać możliwości materiału, narzędzi i techniki wykonania przy opracowywaniu nowej formy.
Ponieważ przemysł w tym czasie niemal nie funkcjonował, zamawiane projekty przeznaczone były dla warsztatów rzemieślniczych wykorzystujących lokalne, najtańsze surowce. Wydział Wytwórczości, a potem BNEP organizowały Pracownie Doświadczalne, w których tworzono projekty i prototypy mebli, zabawek, wyrobów z metalu, druków na tkaniny, odzieży i galanterii i innych przedmiotów codziennego użytku. Zakładano, że artyści przygotowujący wzory dla rękodzieła będą stopniowo podejmować pracę w przemyśle. Telakowska na różne sposoby próbowała ich do tego przygotować.
Przemysł jednak nie był zainteresowany wprowadzaniem nowych projektów. W gospodarce socjalistycznej popyt zawsze przewyższał podaż, nie było więc potrzeby urozmaicania produkcji. Jak pisał w 1948 roku Marek Leykam,
łatwiej jest zdobyć opinię publiczną i sfer miarodajnych, łatwiej jest stworzyć nową i racjonalną formę, łatwiej jest wysiłkiem nieraz biednych warsztatów taką formę wykonać [...] niż przekonać dyrektorów warsztatów produkcyjnych.
W Instytucie Wzornictwa Przemysłowego
Jesienią 1950 roku powstał Instytut Wzornictwa Przemysłowego, który kontynuować miał prace projektowe BNEP-u oraz prowadzić działalność naukową. Do 1968 roku Wanda Telakowska pełniła w Instytucie funkcję dyrektora do spraw artystycznych. Zaczątkami wzorcowni IWP stały się projekty gromadzone od 1946 przez Wydział Wytwórczości i BNEP. Pracownia odzieżowa, meblarska, druków i malowania na tkaninie zyskały nowe miejsce; z biegiem lat powstawały nowe pracownie, zajmujące się innymi problemami, a dawne zmieniały nazwy i zakres działalności. Realizowano w nich projekty zatrudnionych w IWP plastyków, wytwarzano prototypy dla przemysłu, ale także (w krótkich seriach) produkty przeznaczonych na sprzedaż, takie jak ceramika użytkowa, tkaniny drukowane, a nawet meble. W latach 50. i 60. XX wieku można było je kupić w kilku warszawskich sklepach.