Urodzona w Możance w guberni mińskiej w zrusyfikowanej rodzinie polskiej. Na początku lat 20. pobierała lekcje malarstwa u Władysława Strzemińskiego w Smoleńsku i prawdopodobnie u Kazimierza Malewicza w Witebsku. Za namową Strzemińskiego osiadła w 1923 r. w Warszawie, gdzie zaczęła uczęszczać do pracowni Miłosza Kotarbińskiego w Szkole Sztuk Pięknych. Wyszła za mąż za malarza Stanisława Grabowskiego, z którym w 1924 r. wyjechała do Paryża; tam podjęła studia w Académie Moderne prowadzonej przez Fernanda Légera i Amadée Ozenfanta. Działała w kręgu paryskiej awangardy; utrzymywała kontakty z członkami grupy Cercle et Carré. W latach 1927-1928 wraz z poetą Janem Brzękowskim redagowała francusko-polskie czasopismo "L'Art Contemporain - Sztuka Współczesna", które sama finansowała. Reprodukowała w nim prace Légera, Ozenfanta, Vantongerloo, de Chirica, Massona, Mondriana, Picassa, Arpa, Charchoune'a, Miró, Marcoussisa, Strzemińskiego, Stażewskiego, Zamoyskiego, Kajruksztisa, Grabowskiego, Halickiej i Riemera, a także swe własne kompozycje. Zamieszczała na łamach pisma znakomite przykłady awangardowej poezji autorstwa Seuphora, Tzary, Jacoba, Peipera, Przybosia, Kurka, Brzękowskiego, Czyżewskiego i Ważyka; publikowała teoretyczno-programowe artykuły Ozenfanta, George'a i Cassou, oraz "Kilometraże" Brzękowskiego, będące próbą analizy zjawisk sztuki dwudziestowiecznej.
W 1930 współpracowała ze Strzemińskim przy pozyskiwaniu dzieł dla Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej w Łodzi. Swe prace eksponowała w Paryżu razem z Grabowskim w Galerie d'Art Contemporain (1926) i w gronie uczniów Académie Moderne w Galerie Aubier (1927); uczestniczyła w I-er Salon d'Art Français Independant i d'Art Polonais Moderne w Galerie Bonaparte (1929) oraz w wystawie grupy Cercle et Carré w Galerie 23 (1930). W 1932 roku porzuciła męża wiążąc się z Légerem; po ślubie powróciła do swego oryginalnego imienia Nadia dając świadectwo poczucia narodowej tożsamości. W okresie powojennym jej światopogląd odzwierciedlał znamienną dla francuskiej elity intelektualnej fascynację radzieckim komunizmem. Pod koniec lat 40. osiadła z mężem w Gif-sur-Yvette pod Paryżem, gdzie stworzyła salon artystyczny dla malarzy i krytyków sztuki. Po śmierci Légera w 1955 roku poświęciła się propagowaniu jego sztuki i inwentaryzacji jego spuścizny artystycznej; przyczyniła się do zorganizowania Musée Fernand Léger w Biot w departamencie Alpes Maritimes.
Postawa artystyczna Chodasiewicz-Grabowskiej ukształtowała się w kręgu oddziaływania konstruktywizmu i suprematyzmu. W jej obrazach widoczne są także reminiscencje neoplastycyzmu holenderskiej grupy De Stijl przejawiające się w konsekwentnym budowaniu obrazu na siatce pionów i poziomów. Kompozycje artystki sprowadzały się do układów prostych form geometrycznych wzajemnie się przecinających i przenikających; równowagę wertykalnych i horyzontalnych osi dynamizowały linie biegnące po łuku i diagonali. Wpływ puryzmu Ozenfanta i Jeannereta ujawnił się w aluzyjnym nawiązywaniu do form przedmiotowych wpisanych w ściśle wyspekulowane układy abstrakcyjnych elementów (Kompozycja planimetryczna. Waza, ok. 1926). Gama barwna stosowana przez Chodasiewicz-Grabowską ograniczona była do tonów podstawowych. W 1972 roku artystka odtworzyła suprematystyczne kompozycje zawarte w notatnikach przywiezionych z Rosji na początku lat 20.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, sierpień 2002