Studia artystyczne odbył w latach 1909-10 w warszawskiej Szkole Rysunkowej im. W. Gersona u Mieczysława Kotarbińskiego; naukę kontynuował w okresie 1911-14 w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego. W 1914 krótko uczęszczał do pracowni Jacka Malczewskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W okresie 1918-20 pracował jako nauczyciel w gimnazjum K. Kulwiecia w Warszawie. Był członkiem grupy Ekspresjoniści Polscy (od 1919 Formiści), z którą wystawiał w Warszawie (1920, 1921, 1922), Krakowie (1921) i Paryżu (1922); w 1921 r. współpracował z pismem "Formiści". W latach 1918-21 uczestniczył w realizacji dekoracji ściennych w kawiarni Skamandrytów "Pod Pikadorem", w Klubie Futurystów Polskich w Hotelu Europejskim oraz w Polskim Klubie Artystycznym w Hotelu Polonia. W 1923 r. wszedł w skład Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm". Był działaczem Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków, Instytutu Propagandy Sztuki i Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. Wstąpił także do Stowarzyszenia Artystów Grafików "Ryt". Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Krakowie (1931), Warszawie (1934, 1939), Poznaniu (1934) i Łodzi (1939).
W okresie formistycznym zasadniczy wpływ na ukształtowanie się środków wyrazu Wąsowicza wywarła sztuka Cézanne'a i Deraina. Artysta syntetyzował i geometryzował formy zachowując ich zwartość i światłocieniowy modelunek. Kształty podkreślał czarnym konturem akcentując kompozycyjną logikę obrazu. Zdradzał jednocześnie dużą wrażliwość kolorystyczną. Ok. 1920 ujawniły się w motywach świątków inspiracje sztuką ludową; dekoracyjność spłaszczonych kompozycji wzmacniał kwiatowy ornament. Fascynacja huculską obrzędowością i kostiumem znalazła wyraz w opracowywanym w różnych wersjach obrazie Huculi w drodze (1924) oraz w kilkudziesięciu pracach graficznych. W latach 20. nastąpił także zwrot w kierunku swoistego klasycyzmu; nasiliła się skłonność do monumentalizmu i kompozycyjnej harmonii. Formy zyskały miękki modelunek, tonacja barw uległa rozjaśnieniu. W 1925 Wąsowicz wprowadził do swych obrazów motywy scen parkowych i sielanek z muzykującymi postaciami. Podróż do Francji w tymże roku pobudziła kolorystyczną zmysłowość artysty, który znalazł się w kręgu oddziaływaniu sztuki Delacroix, Matisse'a i Vlamincka. W pejzażach utrwalających wrażenia z podróży do Gdańska i Orłowa (1926), Holandii (1928) i na Bałkany (1930), podobnie jak w aktach i martwych naturach, nastąpiło usamodzielnienie się koloru i wzbogacenie faktury. Zetknięcie z Tadeuszem Makowskim podczas kolejnego pobytu w Paryżu w 1931 r. nasiliło w malarstwie Wąsowicza tendencję do geometryzacji i uwypuklania konstrukcji obrazu (Martwa natura. Garnki, ok. 1931-32). Mroczna, nasycona gama barw i efekty luministyczne pojawiły się pod wpływem sztuki dawnych mistrzów holenderskich i Rouaulta. Artysta malował bretońskie pejzaże, wizerunki wieśniaków i ascetyczne martwe natury. Po powrocie do kraju powstały realistyczne pejzaże z Lubelszczyzny i Podlasia. W latach 1935-37 nastąpiło rozluźnienie struktury obrazów Wąsowicza. W portretach, aktach i martwych naturach drobne plamy intensywnych, rozjaśnionych barw rozbijały konkretność przedmiotów podporządkowując je barwnym harmoniom. W czasie podróży artysty do Włoch w 1937 r. powstało szereg świetlistych pejzaży akwarelowych. Pod wpływem sztuki włoskiego renesansu pojawiło się w 1938 r. dążenie do klasycznej prostoty i monumentalizmu. Malowanym po wybuchu wojny scenom rodzajowym nadał artysta cechy surowego realizmu. Prócz malarstwa sztalugowego uprawiał rysunek i grafikę, głównie drzeworyt. Dekorował również ceramikę i tkaniny, wykonywał projekty w dziedzinie sztuki użytkowej łącznie z dekoracją wnętrz.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2002.