W latach 1996-1998 zespół dołączył do obsady spektaklu "Sabat" (na podstawie "Mistrza i Małgorzaty" Michaiła Bułhakowa), prezentowanego przez Teatr Ósmego Dnia. Kolejne przedstawienia Teatru Porywacze Ciał to "VOL.7" według scenariusza Pawłowskiej i Adamczyka (2000), plenerowe widowisko "Sztuczne oddychanie" zrealizowane wspólnie z Teatrem Usta Usta (2000) oraz "Test" według scenariusza Pawłowskiej i Adamczyka (2002), który pokazuje maksymalnie uproszczony świat zbudowany na podstawie banalnych testów psychologicznych, które zapełniają czasopisma. Natalia Ligarzewska pisała w "Gazecie w Trójmieście", lokalnym dodatku do "Gazety Wyborczej":
"Test" skonstruowany został na wzór i podobieństwo niemego filmu. Wyciemnienia jak brzytwa tną spektakl na pojedyncze sceny, przyspieszenia i spowolnienia tempa przywodzą na myśl obrazki z prototypowego kinematografu, akcję uzupełniają czarno-białe napisy, a gest i mimika serwowane są tak sugestywnie, że można z nich czytać jak z książki. Książki dla dzieci! Porywacze Ciał wyraźnie infantylizują swą grę. Paradują w pieluchach, wkładają sukienki z misiem, ssą palce i bawią się, bawią, bawią...
Dla kolejnego spektaklu, "Rekord" (2003), przewrotną inspiracją stał się dla grupy absurdalny rekord bity w siedzeniu na słupie. Widowisko "Parada śmiesznych twarzy" było humorystycznym pochodem masek wzorowanych na różnych typach ludzkich twarzy. Teatr Porywacze Ciał zrealizował także koncert multimedialny – widowisko "The best of piosenki najlepsze" (2001). Tomasza Plata pisał w "Dialogu":
Niejednoznaczność przenika przedstawienia Porywaczy na wszystkich poziomach, od sfery ogólnych pomysłów kompozycyjnych aż po szczegółowe rozwiązania reżyserskie i aktorskie. (...) Najbardziej wyrafinowanym ze środków wykorzystywanych przez twórców w celu ujawnienia niejednoznaczności świata jest obarczanie jednego działania kilkoma sprzecznymi znaczeniami. (...) W rezultacie po raz kolejny przekonują, że ich świat jest światem wielu możliwości interpretacyjnych, światem, który z zasady nie poddaje się jednoznacznemu odczytaniu.
Teatr Porywacze Ciał odwołuje się w swoich przedstawieniach do tradycji teatru alternatywnego lat 60. i 70., m.in. uprawia teatr kreacji zbiorowej, improwizuje, wchodzi w bezpośredni kontakt z widzem. Grupa czerpie też ze współczesnej kultury masowej. Tomasz Plata notował w "Dialogu"
Porywacze, wychowani w czasach, gdy pop-kultura odniosła wielki tryumf, gdy jej kody przeobraziły się w powszechnie akceptowany kanon komunikacji, przyjmują za własne część promowanych przez ową kulturę reguł: upodobanie do mieszania różnych porządków, niechęć wobec hierarchizacji oraz zamiłowanie do manifestowania własnej ironii.
Teatr Porywacze Ciał prezentował swoje prace na najważniejszych festiwalach w kraju. Gościł też za granicą – w Niemczech, Czechach, Słowacji, Austrii i Kanadzie. Grupa prowadzi warsztaty teatralne i zajęcia edukacyjne.
Kolejne przedstawienia są nie tylko eksperymentem z nową konwencją, pomysłem scenicznym. Pokazują one gradację emocji i siły ekspresji przedstawień. Niełatwo jest mierzyć się ze współczesnością, bo ryzyko takie prowadzi często do zarzutów, dotyczących "utowarowienia kultury", twierdzeń o dopasowaniu poetyki do potrzeb zbiorowej wyobraźni, czy uwag o ilustracyjności spektaklu. Teatr Porywacze Ciał podjął takie ryzyko, tworząc w swoich spektaklach nastrój prowokacji myślowej, językowej i formalnej. Porywacze Ciał tropią "mitologie codzienne", które wytworzyło i wciąż na nowo tworzy współczesne społeczeństwo konsumpcyjne. Swoimi przedstawieniami dają wyraz istnienia kultury karnawałowej, którą cechuje pluralizm przekonań, stylów życia, form zachowań i zarazem zachwianie uniwersalnych wartości. Pokazują człowieka współczesnego, którego tworzą zdegradowane mity i popęd, człowieka, którym sterują schematy zachowań, człowieka o zachwianej tożsamości. Teatr Porywacze Ciał czerpie inwencję z ideologicznego dziedzictwa sztuki pop artu. Uaktualnia jedynie zbiór fetyszy – symboli, które wykorzystuje w spektaklach, stosując tę samą, właściwą pop artowi, strategię ich kompromitacji: ironiczną i groteskową, ale zawsze z ludzką twarzą.
Wszystkie spektakle:
- "Psy" (1993)
- "I love You" (1993)
- "Świnie" (1995)
- "Autofobia" (1996)
- "Minimal" (1997)
- "Technologia sukcesu" (1998)
- "Vol. 7" (2000)
- "Sztuczne oddychanie" (2000) – widowisko plenerowe
- "The best of piosenki najlepsze" (2001) – koncert multimedialny
- "Test" (2002)
- "Rekord" (2003) – widowisko plenerowe
- "Parada śmiesznych twarzy" (2003) – widowisko plenerowe
- "Wszystkie grzechy są śmiertelne" (2004)
- "Tajemnica wg Gombrowicza" (2004)
- "Very" (2006) – monodram Macieja Adamczyka
- "Ra Re" (2006)
- "Oun" (2007) – monodram Katarzyny Pawłowskiej
- "Cykliści" (2008) – widowisko plenerowe
- "Correctomundo" (2008)
- "More heart core!" (2009)
- "Inwazja według porywaczy ciał" (2010) – projekt filmowo-muzyczny
- "Zapis automatyczny" (2012) – monodram Macieja Adamczyka
- "Partytury rzeczywistości" (2013)
- "Hultaje" (2014) - spektakl uliczny
- "SZYSZYNKA" (2015)
- "Pięknie ładnie" (2016) – monodram Katarzyny Pawłowskiej
- "Jak nie oszaleć ze szczęścia" (2016) – stand-up Macieja Adamczyka
- "HUMANICANA" (2017)
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, styczeń 2004. Aktualizacja: LS, lipiec 2012, SW wrzesień 2013 (źródło: www.porywaczecial.art.pl)