Rzeźbiarz, medalier. Urodził się w 1874 w Mielcu, zmarł w 1952 w Warszawie.
-
W latach 1894-1898 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Alfreda Dauna, a następnie we Florencji. Od 1910 lub 1911 do wybuchu I wojny światowej, sprawował funkcję profesora rzeźby w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1923 powrócił na to stanowisko, zajmując je również po przekształceniu w 1932 Szkoły w Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1937 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu otrzymał złoty medal i Grand Prix za cykl medali pamiątkowych. Po II wojnie światowej, w trakcie której utracił cały swój rzeźbiarski dorobek (jego pracownia spłonęła w czasie Powstania Warszawskiego), znów nauczał na warszawskiej Akademii (od 1945 do końca życia). Należał do Stowarzyszenia "Rzeźba" w Krakowie (1910-1914) oraz Stowarzyszenia Artystów Polskich RYTM (od 1922). Był wybitnym pedagogiem, wykształcił szereg wybitnych rzeźbiarzy, m.in.: Stanisława Horno-Popławskiego, Alfonsa Karnego, Ludwikę Nitschową, Natana Rappaporta, Franciszka Strynkiewicza i Mariana Wnuka.
We wczesnym okresie swej działalności Breyer tworzył kompozycje o charakterze symbolicznym, zgodne z duchem epoki Młodej Polski. Później skłonił się ku stylistyce pokrewnej tzw. nowemu klasycyzmowi - jego rzeźby zaczęła cechować statyczność i monumentalizm. Jako artysta i pedagog uchodzi za twórcę tzw. Szkoły Warszawskiej - tendencji opartej na szacunku do sztuki dawnej i tradycyjnego warsztatu rzeźbiarskiego. Najbardziej znanym dziełem Tadeusza Breyera jest Pomnik generała Jana Sowińskiego w parku na Woli, w Warszawie, odsłonięty w 1937.
Podstawowa bibliografia:
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy", t. I, Wrocław 1971 (Hanna Bartnicka-Górska)
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, luty 2002.