Rzeźbiarz, urodzony w 1858 we Lwowie, zmarł w 1928 w Krakowie.
-
Początkowo uczył się rysunku i modelowania w prywatnych pracowniach Andrzeja Grabowskiego i Parysa Filippiego we Lwowie. Naukę kontynuował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Marcelego Guyskiego i Henryka Kossowskiego (1874-1876) oraz pod kierunkiem Kaspara Zumbuscha w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (1877-79). W późniejszym okresie przebywał w Monachium, Paryżu i Florencji, gdzie korzystał z porad Teofila Lenartowicza. Po powrocie do kraju w 1883 zamieszkał we Lwowie. Od 1885 przebywał w Krakowie, z przerwą w latach 1907-1910, kiedy to wykładał modelowanie na Politechnice Lwowskiej.
Błotnicki uprawiał rzeźbę monumentalną, nagrobną, portretową, a także o tematyce rodzajowej. W latach osiemdziesiątych XIX w. brał udział w konkursach na pomnik Mickiewicza w Krakowie; jego projekty zostały tam odrzucone, zrealizował natomiast trzy monumenty poety w innych miejscowościach - Stanisławowie (1898 r.), Tarnowie (1901 r.) i Wieliczce (1903 r.). Wzniósł ponadto m.in. pomniki Tadeusza Kościuszki w Jaśle (1906 r.) oraz Michała Bałuckiego na plantach w Krakowie (1911 r.). Wśród wykonanych przezeń rzeźb nagrobnych na uwagę zasługuje m.in. pomnik na grobie rzeźbiarza Marcelego Guyskiego na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (1906 r.). Liczne portrety tworzone przez Błotnickiego cechuje wielka biegłość w oddaniu fizjonomii modela oraz pieczołowitość w wymodelowaniu detalu (np. medalion, 1895 r.).
Artysta był również autorem kilku rozprawek teoretycznych z dziedziny rzeźby i historii kostiumologii. Był ważną postacią polskiego środowiska cyganerii artystycznej; pod figurą rzeźbiarza Wodnickiego, stał się jednym z bohaterów powieści Gabrieli Zapolskiej pt. "Kaśka Kariatyda".
Podstawowa bibliografia:
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy", t. I, Wrocław 1971 (J. Derwojed)
- Rachubowa Katarzyna, "Rzeźba polska XIX wieku. Od klasycyzmu do symbolizmu". Katalog zbiorów. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1993
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 2002.