Studia w zakresie kompozycji rozpoczął w czasie okupacji u Bolesława Woytowicza i Kazimierza Sikorskiego. Kontynuował je po wojnie - w latach 1947-51 - u Piotra Rytla i Piotra Perkowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Ponadto studiował grę na fortepianie u Tadeusza Wituskiego i przez trzy lata muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. Był jednym z inicjatorów i twórców odbywającego się od 1956 Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". Od 1974 wykładał kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W 1977 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i objął katedrę kompozycji. Od 1976 był przewodniczącym polskiej sekcji SIMC, od 1979 - członkiem Akademie der Künste w Berlinie.
Tadeusz Baird jest laureatem wielu nagród krajowych i zagranicznych. W 1958 za Cztery eseje na orkiestrę(1958) otrzymał I nagrodę na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga. Trzykrotnie uzyskał I miejsce na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1959 - za Cztery eseje; 1963 - za Wariacje bez tematu na orkiestrę symfoniczną, 1961-62; 1966 - za Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną, 1964). Otrzymał również trzykrotnie Nagrodę Państwową (1951 - za I Symfonię, 1950; 1964 - za całokształt twórczości; 1970 - za III Symfonię, 1969 i Pięć pieśni na mezzosopran i orkiestrę kameralną do słów Ireny Poświatowskiej, 1968), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1962 - za Erotyki, 6 pieśni na sopran i orkiestrę symfoniczną do słów Małgorzaty Hillar, 1960-61), Nagrodę Muzyczną miasta Kolonii (1963), doroczną Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1966), Nagrodę im. Sergiusza Kusewickiego (1968), Nagrodę Artystyczną m. st. Warszawy (1970), Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1971), Nagrodę im. Arthura Honeggera (1974), medal im. Jeana Sibeliusa (1976), Nagrodę Prezesa Rady Ministrów oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979). W 1981 został pośmiertnie odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy.
Tadeusz Baird wyróżnia się wśród współczesnych kompozytorów polskich szczególnym szacunkiem dla tradycji. Przejawia się on w niezwykle subtelnym nawiązywaniu do muzyki minionych epok, spośród których Baird upodobał sobie zwłaszcza romantyzm, barok i renesans. Kompozytor stosuje archaizację brzmienia, wykorzystuje dawne zwroty melodyczne, ale oddziaływuje również w sferach mniej uchwytnych - emocji, wrażeń, ekspresji. Pieczołowicie dba o piękno współbrzmień, z ogromnym smakiem zestawia dźwiękowe barwy. Nie rezygnuje jednak z nowoczesnego języka kompozytorskiego, lecz umiejętnie łączy go z elementami tradycji. A cała muzyka Bairda jest przeniknięta niezwykle silnie pierwiastkiem lirycznym, który przejawia się najwyraźniej w rozwiniętej melodyce jego utworów. One są w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu śpiewne. Jest utwór Tadeusza Bairda, w którym wszystkie wymienione cechy jego muzyki występują równocześnie i w całej okazałości. Są to przejmująco piękne 4 Sonety miłosne do słów Williama Szekspira w przekładzie Macieja Słomczyńskiego na baryton i orkiestrę, napisane w 1956 roku. Niewiele jest dzisiaj muzyki tak głęboko lirycznej, niezwykle ekspresyjnej, wreszcie tak intensywnie subiektywnej.
Ważniejsze kompozycje:
- Koncert na fortepian i orkiestrę(1949)
- Uwertura w dawnym stylu na orkiestrę (1950)
- Symfonia nr 1 / Symphony No. 1 (1950)
- Colas Breugnon, suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951)
- Uwertura giocosa na orkiestrę (1952)
- Symfonia nr 2 (Sinfonia quasi una fantasia) (1952)
- Trzy pieśni do tekstów starowłoskich na sopran, 3 altówki i wiolonczelę (1952)
- Koncert na orkiestrę (1953)
- Suita liryczna, 4 pieśni na sopran z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej do słów Juliana Tuwima (1953)
- Dwie pieśni miłosne na sopran i fortepian (1953)
- Pięć piosenek dla dzieci na głos żeński i fortepian (1955)
- Cztery sonety miłosne [wersja I] na baryton i orkiestrę do słów Williama Szekspira (1956)
- Cassazione per orchestra (1956)
- Kwartet smyczkowy (1957)
- Ekspresje na skrzypce i orkiestrę (1958-1959)
- Cztery eseje na orkiestrę (1958)
- Egzorta do tekstów starohebrajskich na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1959-1960)
- ErotykI, 6 pieśni na sopran i orkiestrę symfoniczną do słów Małgorzaty Hillar (1960-1961)
- Wariacje bez tematu na orkiestrę symfoniczną (1961-1962)
- Etiuda na orkiestrę wokalną, perkusję i fortepian (1961)
- Pieśni Truwerów na alt (lub mezzosopran) z towarzyszeniem 2 fletów i wiolonczeli (1963)
- Muzyka epifaniczna na orkiestrę (1963)
- Jutro, dramat muzyczny w jednym akcie do libretta Jerzego S. Sito (1964-1966)
- Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną (1964)
- Cztery pieśni na mezzosopran i orkiestrę kameralną do wierszy Vesny Parun (1966)
- Cztery nowele na orkiestrę kameralną (1967)
- Sinfonia breve na orkiestrę (1968)
- Pięć pieśni na mezzosopran i orkiestrę kameralną do słów Haliny Poświatowskiej (1968)
- Symfonia nr 3 (1969)
- Cztery sonety miłosne [wersja II] na baryton, smyczki i klawesyn do słów Williama Szekspira (1969)
- Goethe-Briefe, kantata na baryton, chór mieszany i orkiestrę (1970)
- Play na kwartet smyczkowy (1971)
- Koncert na obój i orkiestrę (1972-1973)
- Psychodrama na orkiestrę (1972)
- Elegeia na orkiestrę (1973)
- Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę (1975)
- Sceny (rozmowa, spór i pojednanie) na wiolonczelę, harfę i orkiestrę (1976-1977)
- Wariacje w formie ronda na kwartet smyczkowy (1978)
- Canzona na orkiestrę (1980)
- Głosy z oddali, 3 pieśni na baryton i orkiestrę do słów Jarosława Iwaszkiewicza (1981)
Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2001.