Ceramik i rzeźbiarz, urodzony w 1875 w Ossie koło Opoczna, zmarł w 1961 w Warszawie.
Rzeźbą zainteresował się w trakcie pracy jako kontroler w fabryce wyrobów platerowych Frageta w Warszawie. Następnie pobierał lekcje u Leopolda Wasilkowskiego w Warszawie, a w latach 1898-1902 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Naukę kontynuował w Académie Julian w Paryżu. Po powrocie do kraju rozwinął szeroko zakrojoną działalność, jako projektant i wytwórca ceramiki oraz propagator tej dziedziny sztuki. W latach 1907-10 pracował w Warszawie, następnie w okresie 1911-17 prowadził wytwórnie ceramiki i pracownie rzeźby w Wiśniewie koło Warszawy. W 1918 kierował fabryką wyrobów artystycznych w Chodzieży. Rok później został mianowany profesorem Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysły Artystycznego w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję kierownika Wydziału Rzeźby i Ceramiki (1920-1925) oraz Wydziału Ceramiki (1925-1936). W latach 1944-1952 był konserwatorem w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy, zajmując się odbudową pomników oraz rzeźb parkowych.
Jagmin odegrał wybitną rolę jako twórca kwestionujący podział na sztukę czystą i stosowaną oraz niestrudzony eksperymentator w dziedzinie technologii ceramicznych i ich zastosowania w architekturze. Do najwybitniejszych jego prac rzeźbiarskich należą dzieła inspirowane duchem Młodej Polski, symbolizmu i secesji, takie jak na przykład Kobieta na ślimaku, po 1900; Głowa mężczyzny, ok. 1903; Szatan, ok. 1910). Ważną dziedziną twórczości Jagmina były dekoracje ceramiczne zastosowane do architektury, zdobiące wiele gmachów warszawskich. Zajmował się ponadto teorią kinematografii.
Podstawowa bibliografia:
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. III", Wrocław 1979 (U. Leszczyńska)
- Rachubowa Katarzyna, "Rzeźba polska XIX wieku. Od klasycyzmu do symbolizmu". Katalog zbiorów. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1993
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień2002.