Fotograf i grafik. Urodził się w 1971 roku w Łodzi. W latach 1992-1997 studiował na ASP w Łodzi. Dyplom u prof. Andrzeja Kabały w Pracowni Technik Wklęsłodrukowych.
Debiutował w Galerii "FF" w Łodzi w 1996 roku wystawą "Sławomir Kubala?!", do katalogu której wstęp napisał Konrad Kuzyszyn, pod którego kierunkiem Kubala zgłębiał filozoficzno-artystyczną problematykę fotografii w latach 90. podczas studiów w ASP w Łodzi i po jej ukończeniu. W swej twórczości Kubala podejmuje w sposób mniej lub bardziej jawny tematykę egzystencjalną i religijną. W tym czasie starał się w jak największym stopniu utrzymać jedność między sztuką dawną a najnowszą. Dlatego interesował się gotyckim malarstwem ołtarzowym i twórczością Rembrandta. W tym okresie był największym fotograficznym talentem, jaki pojawił się w Łodzi.
Kolejna ważna wystawa indywidualna jego prac - "Oddzielenie" miała miejsce w 1999 roku w Małej Galerii ZPAF-CSW w Warszawie. Na wystawie zbiorowej "Ja" (Muzeum Historii Miasta Łodzi, 1997) pokazał, że interesuje go człowiek i ślady, jakie po nim pozostają. W zdjęciach początkowo wykorzystywał fotomontaż negatywowy, stosował lustrzane odbicia, często pojawiał się motyw kuli i drogi. W 1996 roku brał udział w ogólnopolskiej wystawie "Marcowe Gody 3" w łódzkim Muzeum Artystów. W 1997 roku na "27. Konfrontacjach Fotograficznych" w Gorzowie Wielkopolskim zdobył nagrodę Grand Prix.
Następnie od około 1998 roku rozpoczął eksperymenty z materią fotografii, którą nie tylko tonował, ale świadomie niszczył (nadpalał, drapał) w rezultacie tworząc unikatowe prace podejmujące problematykę religijną, ale odwołującą się do stereotypu starości i śmierci, a czasem także do erotyzmu. Miało to dla niego wymiar zarówno osobisty (relacje z matką), jak i ogólnoludzki (uniwersalny). Takie realizacje przedstawił na I Biennale Fotografii Polskiej (Poznań 1998) i na wystawie "Wobec Apokalipsy. Pocałunek śmierci" (BWA Bielsko-Biała, 1999).
Od 2001 roku uprawia fotografię barwną w technice kamery otworkowej, koncentrując się na autoportrecie odnosząc się do problematyki woyeryzmu i cielesności, choć nie rezygnuje z problematyki egzystencjalizmu. Zdjęcia o dziwnej i zniekształconej perspektywie są nacechowane, jak zwykle w jego twórczości, ekspresjonizmem. W 1999 roku brał udział w dwóch ważnych dla środowiska łódzkiego ekspozycjach: "Five" (Agnieszka Borkowska, Adam Szulc) i "Miejsce fotografii", które odbyły się w Galerii Manhattan w Łodzi. W 2001 roku uczestniczył w polsko-skandynawskiej ekspozycji "Nine" (Miejska Galeria Sztuki w Łodzi i Artists House w Aarhus), na której pokazał nowe fotografie w formie autoportretu odwołujące się do ikonografii Ukrzyżowania, a w 2002 roku w wystawie "Wokół dekady. Fotografia polska lat 90".
Prace w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, sierpień 2004.