Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie, pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Zofii Stankiewicz, Adolfa Edwarda Hersteina i Miłosza Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera (1903/1904) oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Lata 1910-1914 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich i reaktywowanego w 1915 Polskiego Towarzystwa Artystyczno-Literackiego. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich zorganizowanej w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych i będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. W 1918 został członkiem Nowej grupy, którą utworzył m.in. z Tadeuszem Pruszkowskim i Eugeniuszem Zakiem. Po 1918 uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Eksponował swe prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (1909, 1910, 1912, 1915-1917, 1919, 1921, 1922, 1924), Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie (1913, 1930, 1931), Krakowie (1922) i Poznaniu (1913). Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym (od 1908), Niezależnych (1911, 1912, 1913, 1925, 1926) i Tuileries (1928-30, 1939), wystawiał w Galerie Druet (1925, 1928), Zak (1930, 1937), Des Beaux-Arts (1935) oraz na Salon de l'Art Francais Indépendant (1929).
W 1922 osiadł na stałe w Paryżu; do Polski przyjeżdżał co roku na wakacje. W 1922 został współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm reprezentującego w sztuce polskiej lat 20. nurt klasycyzujący. W Warszawie prezentował swą twórczość w Polskim Klubie Artystycznym (1917, 1919, 1921), Instytucie Propagandy Sztuki (1930, 1931, 1932, 1937) i na wystawie Niezależnych (1913). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (1913), Lwowie i Poznaniu (1914), Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (1920), Instytucie Propagandy Sztuki w Łodzi (1934) i Warszawie (1937). Kramsztyk brał udział w pokazach sztuki polskiej w Barcelonie (1912), Paryżu (1914, 1915, 1921, 1929, 1935), Sztokholmie (1929), Brukseli (1929), Pittsburghu (1931) i Moskwie (1933). Wystawiał ponadto w Berlinie (1912, 1914), Wenecji (1914), Wiedniu (1915, 1928), Rzymie (1925), Pradze (1927), St. Louis (1932), Edynburgu (1933) i Nowym Jorku (1933). Uczestniczył ponadto w Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu w 1937 i Wystawie Światowej w Nowym Jorku w 1939. Zginął w getcie warszawskim.
Na ukształtowanie się postawy artystycznej Kramsztyka w istotny sposób oddziałała estetyka Cézanne'a. W pejzażach i martwych naturach artysta przywiązywał zasadniczą wagę do struktury obrazu budowanej ze zgeometryzowanych form. Roślinne, architektoniczne i przedmiotowe kształty wydobywał miękkimi, krótkimi pociągnięciami pędzla i obwodził delikatnym konturem. Gamę barw ograniczał do zgaszonych błękitów, zieleni i czerwieni ożywianych akcentami bieli; w portretach stosował wyrazisty modelunek światłocieniowy.
We wczesnym okresie twórczości Kramsztyk malował wizerunki starych kobiet, Chińczyków i Murzynów, akcentując specyfikę ich rysów. Powstały wówczas także liczne pejzaże z południowej Francji i Hiszpanii. Od 1918 komponował sceny figuralne, malował akty i portrety, nawiązując do tradycji sztuki dawnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Powracającym wielokrotnie motywem są sceny muzykowania o szesnastowiecznej genealogii (Koncert). Upozowanie aktów o subtelnym, walorowym modelunku karnacji, odwołuje się do tycjanowskich i rubensowskich kompozycji.
W późnych latach 20. Kramsztyk wprowadził cieplejszą, zharmonizowaną kolorystykę; chropawą fakturę zastąpił gładko założonymi farbą powierzchniami. Modulowanym walorowo barwom nadał wewnętrzny blask; motywy pejzażowe ożywił połyskliwymi refleksami światła.
Stworzył też obszerną galerię wizerunków polskiej intelektualnej i artystycznej elity, m.in. Wacława Borowskiego, Eugeniusza Zaka i Henryka Kuny. Portretowym kompozycjom nadawał niekiedy alegoryczno-metaforyczny wymiar, wprowadzając - prócz stosownych rekwizytów i atrybutów - tytuły o uniwersalnym wydźwięku: Poeta (portret Jana Lechonia), Smakosz, Szachista czy Vanitas vanitatum. Wykonywał także rysunki pastelami i sangwiną, inspirując się fizjonomicznymi studiami Leonarda da Vinci. W okresie okupacji hitlerowskiej utrwalał w swych szkicownikach tragiczne obrazy zagłady narodu żydowskiego.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, grudzień 2001.