W latach 1919-23 studiowała w pracowni Konstantego Laszczki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zadebiutowała w 1920 wystawą indywidualną w tamtejszym Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Następnie w latach 1926-28 kontynuowała studia w Paryżu u Antoine'a Bourdelle'a. Potem osiadła w Warszawie. Była trzykrotnie zamężna (primo voto Zbiza, secundo voto Maderowa, tertio voto Szczekowska).
Twórczość Niewskiej była bardzo zróżnicowana pod względem tematyki, skali, rodzaju i użytego materiału (glina, gips, brąz i inne metale, różnorodne gatunki kamienia, drewno, beton, ceramika).
Artystka dzieliła swą twórczość na trzy okresy stylistyczne. We wczesnym okresie, przypadającym na pierwszą połowę lat 20., pozostawała pod silnym wpływem Laszczki i Xawerego Dunikowskiego. Studia portretowe z tego czasu cechuje wyrazista charakterystyka twarzy, np. Portret Brunona Winawera (1920, gips, zaginiony). Po powrocie artystki z Paryża pojawiły się w jej twórczości tendencje - jak sama pisała - do "poszukiwania siły, monumentalności, potężnego ustosunkowania płaszczyzn, a nawet wyrazu brutalności", np. Portret Marszałka Józefa Piłsudskiego (1926, gips?, zaginiony). Na przełomie lat 20. i 30. poszukiwania "wyrazu bryły, spokojniejszego, który by jednak nie osłabiał monumentalności", a także "wykwintnej, eleganckiej linii", dały w efekcie dzieła o wybitnie dekoracyjnym charakterze, np. Kąpiąca się (1928, brąz) w Parku im. Ignacego Paderewskiego w Warszawie, czy Głowa derwisza (1930, czerwony marmur, Muzeum Narodowe w Warszawie).
W zakresie tematyki dużą część dorobku Niewskiej stanowi rzeźba portretowa. Wykonała wizerunki wielu osobistości życia politycznego, kulturalnego i sportowego oraz członków rodziny i z kręgu przyjaciół. Wśród tych dzieł wyróżnia się (ujęcie od kolan)
Portret Stefana Jaracza z maską (ok. 1936, gips,
Muzeum Teatralne w Warszawie). Wyjątkowa na tle polskiej rzeźby okresu międzywojennego była tematyka sportowa - chętnie i z sukcesem podejmowana przez artystkę, o czym świadczą pełne wyrazu i monumentalne w ujęciu rzeźby dużych rozmiarów, m.in.
Bokser (1936[?], gips patynowany, własność prywatna, depozyt w Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie), jak i liczne statuetki-trofea i puchary. Uprawiała też marginalnie rzeźbę animalistyczną oraz kompozycje o tematyce mitologicznej, alegorycznej i religijnej.
Uczestniczyła w wystawach krajowych, głównie w Warszawie, m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (niemal rokrocznie w latach 1921-30, w tym w 1923 miała wystawę indywidualną, oraz w 1939) i w Instytucie Propagandy Sztuki (rokrocznie w latach 1931-38), ale także m.in. w Poznaniu w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej (dyplom uznania). Brała też udział w licznych wystawach za granicą, m.in.:
- 1928 - IX Olimpiada Sztuki w Amsterdamie (medal brązowy?)
- 1936 - XI Olimpiada Sztuki w Berlinie
- 1937 - Wystawa Sztuka i Technika w Paryżu (złoty medal).
Indywidualną wystawę rzeźb Niewskiej zorganizowano w 2000 w Chełmie (Muzeum Chełmskie), a następnie pokazano w 2001 w Krakowie (Pałac Sztuki) i Warszawie (Muzeum Łazienki Królewskie).
Autor: Paweł Freus, październik 2008