Urodziła się w rodzinie warszawskich przemysłowców, jako najstarsza z trzech córek Marii z domu Gebethner i Józefa Pfeiffera. Ukończyła popularną wówczas szkołę Kowalczykówny i Jaworkówny, gdzie zdała maturę. Z fotografią zetknęła się podczas kontynuacji nauki w dwuletniej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie.
We wrześniu 1934 roku wyszła za mąż za Michała Chrząszcza, posiadacza majątku ziemskiego w Rudzach pod Krakowem. Jej ojciec we wspomnieniach pisał:
"Miałem tylko jedno zastrzeżenie - co do ślubu z Chrząszczem - każda panna wychodna w mieście nie miała w ogóle pojęcia o życiu na wsi i o roli, jaką będzie musiała spełniać po zamążpójściu za obywatela ziemskiego. Więc postawiłem warunek, że ślub będzie się mógł odbyć dopiero po odbyciu praktyki gospodarczej przez Marysię."
Maria Chrząszczowa urodziła dwoje dzieci - Andrzeja i Marię. Mimo zmiany miejsca zamieszkania i trybu życia nie przestała fotografować, a nawet robiła to coraz intensywniej. Fotografowała wydarzenia rodzinne, rejestrowała życie wsi, po urodzeniu syna dokumentowała jego rozwój. Tuż przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 roku, udało jej się wrócić do rodziców, do Warszawy. Jej mąż wyruszył na front, gdzie zaginął bez wieści na wschodnich obszarach Rzeczpospolitej. Fotografka wojnę spędziła w Warszawie, pracując u "Foto Grogera" przy Radzie Głównej Opiekuńczej.
Niemal wszystkie wykonane przed wojną fotografie Chrząszczowej spłonęły w czasie wojny. Najwcześniejszy zachowany zbiór to dokumentacja ruin Warszawy. Silny ładunek symboliczny i emocjonalny tych zdjęć wyróżnia je spośród innych wykonanych wówczas dokumentacji. Wśród ikonicznych kadrów trzeba wymienić Matkę Boską Warszawską, czy obrazy pokazujące opustoszałe wnętrza zniszczonych mieszkań. 17 prac z tego cyklu pokazanych zostało na słynnej wystawie "Warszawa oskarża" (1945). Duża część tego archiwum znajduje się w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy.
Pod koniec 1945 roku Maria Chrząszczowa dokumentowała obóz koncentracyjny w Auschwitz, a później Wrocław, Jelenią Górę, Kłodzko. Po powrocie do Warszawy aż do połowy lat 70. pracowała w zawodzie fotografki, m. in. w Polskiej Agencji Prasowej, pracowni "Foto-Service" przy Marszałkowskiej 8, którą prowadziła Kazimiera Funkiewiczowa, oraz w Przedsiębiorstwie Wystaw i Targów, gdzie dorabiała jako retuszerka.
W latach 1953-1974 prowadziła pracownię fotografii w katedrze Architektury Polskiej Politechniki Warszawskiej. Ogromny zespół zdjęć architektury, przechowywany w zasobach Politechniki, pokazuje, że wykonywała nie tylko fotografie będące narzędziem pomocniczym dla wykładowców i studentów, ale dokumentowała też niereprezentacyjne zaułki miejskie, podwórka czy przedmieścia. W tym czasie powstało również wiele zdjęć współczesnej architektury, mających wymiar nie tylko dokumentacyjny ale też artystyczny.
Pochłonięta pracą zawodową wystawiała rzadko, m.in. na Ogólnopolskich Wystawach Fotografiki. Jej zdjęcia znalazły się w albumach: Sześcioletni plan odbudowy Warszawy (1950), Ogrody polskie Gerarda Ciołka (1954), MDM (1955), Sandomierz (1956), Zamki śląskie Bohdana Querqina (1957), Architektura drewniana w Polsce Witolda Krassowskiego (1961). Drukowała w czasopismach "Stolica", "Architektura" i "Kobieta", gdzie w numerze 15. z 1949 roku opublikowała wiersz poświęcony tragedii warszawskiego getta zatytułowany Ulica Miła.
Niektóre z jej zdjęć opatrzone są pseudonimem "Stefan", którego używała jako godło w konkursach. Od 1952 roku była członkiem ZPAF.
Wybrane wystawy:
2015 "Nowa Warszawa 1961-1972", Galeria Fundacji Archeologii Fotografii, Warszawa, Polska.
Autorka: Dorota Jarecka. Aktualizacja, grudzień 2016, AM.
Tekst i reprodukcje udostępnione przez Fundację Archeologia Fotografii; styczeń 2011.