Urodzony w Wilnie w rodzinie o artystycznych tradycjach (ojciec Wincenty i dziadek Aleksander byli malarzami), kształcił się w latach 1909-16 w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Dymitra Kardowskiego, członka Mira Iskusstwa, doskonałego rysownika i znawcy dawnych technik malarskich. W okresie 1917-20 przebywał w Jekaterynosławiu i Humaniu. W 1920 r. powrócił do Wilna, gdzie zainicjował utworzenie Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków; objął też funkcję prezesa stowarzyszenia, którą pełnił do 1939 r. W 1923 r. wstąpił do Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm. W tymże roku wykonał na zamówienie rządowe plafon w Pałacu Rady Ministrów wyobrażający alegorię Polski (Opatrzność osłaniająca Polonię od burz). Lata 1923-24 spędził we Włoszech, gdzie zafascynowała go sztuka Quattrocenta; odwiedził również Paryż.
W 1925 r. objął katedrę malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tym też roku wyjechał do Włoch i w Rzymie poślubił Irenę Dobrowolską, której wizerunek utrwalał wielokrotnie na tle włoskich zabytków i pejzaży (Portret żony na tle Forum Romanum; Żona na tle Perugii). Swą wiedzę o sztuce pogłębiał zwiedzając muzea i galerie sztuki we Francji, Hiszpanii i Anglii; poznawał wówczas techniki malowania i warsztat dawnych mistrzów. W latach 1927-29 odbył podróże artystyczne na Bliski Wschód i do Afryki, odwiedził Grecję, Egipt, Syrię, Liban, Turcję i Palestynę. W 1928 r. uczestniczył w wykonywaniu polichromii kamienic Rynku Starego Miasta w Warszawie. W okresie 1937-38 ozdobił monumentalnymi malowidłami gmach PKO i wnętrze Banku Gospodarstwa Krajowego w Wilnie. W 1930 r. został powołany na członka Rady Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Wilnie. Był prześladowany przez gestapo i więziony w obozie ciężkich robót w Prawianiszkach na Litwie. W okresie tym wykonywał polichromowane rzeźby pełne i płaskorzeźby.
W 1945 osiadł w Krakowie i związał się z tutejszą Politechniką, obejmując katedrę rysunku i rzeźby na Wydziale Architektury. W latach 1948-56 pełnił funkcje prorektora i rektora tej uczelni. Indywidualne wystawy Slendzińskiego odbyły się w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1927, 1950, 1957), warszawskim IPS (1933) i Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1960). Od 1922 artysta eksponował swe prace w wielu krajach Europy; uczestniczył też wielokrotnie w międzynarodowych wystawach organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, a także w ekspozycjach urządzanych w Stanach Zjednoczonych przez Carnegie Institute w Pittsburgu. Prezentował swą twórczość na Biennale w Wenecji (1926, 1932, 1936) oraz na Światowej Wystawie w Brukseli (1935). W 1928 r. został laureatem Polskiej Akademii Umiejętności za Portret żony z obrączką (1925). W 1937 na Światowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu otrzymał złoty medal za polichromowaną płaskorzeźbę przedstawiającą portret matki artysty. W 1929 zdobył I nagrodę w konkursie na dekorację sali obrad Sejmu, zaś w 1937 został uhonorowany I nagrodą za projekt plafonu w Sali Balowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 1973 odbyła się w warszawskim Muzeum Narodowym retrospektywna wystawa twórczości artysty.
Zarówno środowisko petersburskie, w którym dojrzewał, jak i liczne podróże złożyły się na podwaliny sztuki Slendzińskiego reprezentującej swoisty, nowy klasycyzm. Artysta przywiązywał dużą wagę do warsztatowej strony malarstwa, dążył do odrodzenia techniki dawnych mistrzów, wysuwał na pierwszy plan zagadnienia rysunku i kształtu opierając się na sztuce włoskiego renesansu. Obrazy malował na desce i gipsie, rzadko stosował płótno, uważając je za podobrazie mniej szlachetne. Wprowadzał złocenia, srebrzenia oraz podrzeźbianie pewnych partii obrazu; iluzyjna reliefowość form, uzyskana dzięki wyrazistemu modelunkowi światłocieniowemu, przechodziła w niektórych kompozycjach w realną wypukłość płaskorzeźby (Siostra Franciszka, 1926; Lato, 1926). Z czasem Slendziński zaczął tworzyć polichromowane płaskorzeźby zmierzając ku rzeźbie pełnej. Zgodnie z zasadami renesansowego antropocentryzmu głównym motywem twórczości artysty była ludzka postać. Slendziński wykonywał przede wszystkim portrety i kompozycje figuralne na tle pejzażowym (Ogrodnicy, 1927); zapożyczał też postacie herosów z repertuaru antycznej mitologii. Rzadziej malował czyste krajobrazy i studia zwierząt. Jego sztuka w istotny sposób oddziałała na szeroki krąg uczniów; był czołową postacią tzw. szkoły wileńskiej hołdującej malarstwu klasycyzującemu. Po wojnie nadal zajmował się malarstwem portretowym; wykonywał ponadto kompozycje o tematyce baśniowej oraz obrazy przedstawiające wątki autobiograficzne (cykl "Pamiętnik", 1965-66).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2002.