W roku 1938 ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej pod okiem Aleksandra Zelwerowicza. Debiutowała w Teatrze Polskim w Warszawie w Weselu Figara Beaumarchais. Na ostatnim roku szkoły zaczęła grać w filmie. Swoje najważniejsze role przed wojną zagrała w filmach: Gehenna, Papa się żeni i Złota maska. W czasie wojny występowała w kawiarni Na antresoli. W związku z zamachem na Igo Syma jakiś czas przebywała na Pawiaku. W roku 1943 wyszła za mąż za znanego amanta filmowego i wybitnego reżysera Zbigniewa Sawana. Po wojnie zagrała w specjalnie dla niej zaadaptowanych przez Juliana Tuwima: Jadzi Wdowie według Ruszkowskiego i Zielonym gilu wg Tirso de Moliny. Grała też w sztukach Musseta (Kaprysy Marianny, Kaprys), Fredry (Justysia w Mężu i żonie), Szekspira (Beatrycze w Wiele hałasu o nic), a także w sztukach współczesnych (Freuda teoria snów i Hipnoza Cwojdzińskiego, także Schisgalla, Frischa). Swoje najbardziej znane role w filmie powojennym zagrała w Irenie do domu, Rozstaniu Wojciecha Hasa i w Sprawie pilota Maresza. Grała między innymi z Adolfem Dymszą, Mieczysławą Ćwiklińską, Mirą Zimińską, Aleksandrem Zelwerowiczem i wieloma innymi gwiazdami epoki.
W roku 1956 założyła i przez 10 lat prowadziła kabaret Wagabunda (występowali w nim między innymi: Maria Koterbska, Wiesław Michnikowski, Edward Dziewoński, Jeremi Przybora, Bogumił Kobiela, Jacek Fedorowicz i wielu innych), znany z występów w całej Polsce, a także za granicą, między innymi w Czechosłowacji, Izraelu, Stanach Zjednoczonych. Całe życie była związana z Polskim Radiem. Współpracę rozpoczęła jeszcze przed wojną w pierwszej radiowej adaptacji powieści. Później grała wiele ról w teatrze Polskiego Radia, a ostatnio zasłynęła jako autorka i interpretatorka felietonów na aktualne tematy kulturalne, w których wykazała się także talentem literackim.
Była aktorką niezwykle wszechstronną. Doskonałe czuła się zarówno w komedii i farsie, jak i w repertuarze poważnym, a także w kabarecie i na estradzie. Była wybitną wykonawczynią tzw. piosenki aktorskiej. Miała w swoim repertuarze piosenki najróżniejszych rodzajów - od dramatycznych, po lekkie i żartobliwe. Szczególnie interesowała się piosenką francuską, śpiewała ich wiele (np. "Zacna Kasia" Brassensa). Należała też do nielicznych w Polsce specjalistów tzw. stylu fin de siècle'owego. Niestety niezbyt szczęśliwy przebieg jej kariery zawodowej nie pozwolił na pełne wykorzystanie jej ogromnego talentu i umiejętności aktorskich, a także energii, inteligencji i pomysłowości.
Autor: Piotr Nowakowski, styczeń 2006.