W latach 1948-52 studiowała grę na fortepianie w klasie Władysławy Markiewiczówy w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach (dyplom z odznaczeniem) oraz, równolegle, muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie u Zdzisława Jachimeckiego (stopień magistra filozofii w 1952). Od 1953 do 1956 odbyła studia aspiranckie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie Jana Ekiera. Swoje umiejętności pianistyczne doskonaliła podczas Międzynarodowych Kursów Perfekcji i Interpretacji Pianistycznej w Arezzo we Włoszech, gdzie pracowała pod kierunkiem Arturo Benedetti Michelangeliego.
Działalność koncertową artystka rozpoczęła w 1949. Występowała we wszystkich filharmoniach w kraju oraz na estradach większości krajów europejskich, a także w Nigerii, Stanach Zjednoczonych, na Kubie, w Australii, Nowej Zelandii, Japonii, na Filipinach, Tajwanie, w Indiach, Chinach i Hong-Kongu, pod batutą takich dyrygentów, jak Stanisław Skrowaczewski, Karol Stryja, Stanisław Wisłocki, Andrzej Markowski, Tadeusza Strugała, Henry Arends, Marcel Dautremer, Volker Erben, Ilia Temkow, Eduard Gerber, Kurt Vöss, James O'Brein. Uczestniczyła w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. w 1. Międzynarodowym Festiwalu im. Arturo Benedetti Michelangeliego we Włoszech (1962), Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1967, 1976, 1983, 1992), Festiwalu Muzyki Polskiej w Bydgoszczy (1967), Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju (1969, 1982), festiwalu "Ołomuniecka Wiosna Muzyczna" w Czechach (1971), Dniach Muzyki Polskiej w Jeleniej Górze (1978).
Dokonała nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia (utwory Fryderyka Chopina, Henryka Puchalskiego, Karola Szymanowskiego, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Claude'a Debussy'ego, Maurice'a Ravela) oraz rozgłośni radiowych w Austrii, Danii, Francji, Szwajcarii, Rosji, we Włoszech, w Japonii, Australii, Lagos i Stanach Zjednoczonych. Brała także udział w programach telewizyjnych w różnych krajach. Na płytach, wydanych przez Polskie Nagrania, utrwaliła kompozycje m.in. Chopina, Wojciecha Żywnego, Marii Szymanowskiej, Karola Kurpińskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Romana Statkowskiego, Zygmunta Stojowskiego, Szymanowskiego, Stanisława Moniuszki, Macieja Kamieńskiego, Sławomira Czarneckiego, Puchalskiego, Johanna Nepomuka-Hummela, Beethovena, Ferenca Liszta.
Działalność pedagogiczną Lidia Kozubek rozpoczęła w 1956 roku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1965 prowadzi klasę fortepianu w warszawskiej uczelni, gdzie w latach 1968-70 pełniła również funkcję prodziekana Wydziału Instrumentalnego, a od 1991 do 1995 kierowała Międzywydziałową Katedrą Pedagogiki Instrumentalnej. W 1982 roku otrzymała tytuł profesora. Jednocześnie, w latach 1983-85 i 1988-90 była wizytującym profesorem w Musashino Academia Musicae w Tokio. Prowadziła kursy mistrzowskie dla pianistów w Europie (Dania, Austria, Norwegia) oraz w Japonii, Hong-Kongu, na Tajwanie i Filipinach. Była zapraszana do jury ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. w Bułgarii (1982), Tokio (1985) i na Tajwanie (1990, 1997).
Wygłaszała referaty na seminariach, międzynarodowych kongresach i sympozjach w różnych krajach, a także publikowała w czasopismach muzycznych krajowych i zagranicznych. Napisała książki: "Arturo Benedetti Michelangeli - człowiek, artysta, pedagog" (wydana w 1992 w języku japońskim), "Opera 'Manru' Ignacego Jana Paderewskiego" (wydana w 1993 i wznowiona w 2001), Arturo Benedetti Michelangeli jakim go znałam (wydana w 1999 w języku polskim, w 2003 w języku włoskim), O wykonywaniu dzieł Chopina (wydana w 2003).
Lidia Kozubek prowadziła również aktywną działalność społeczną - w latach 1969-71 była przewodniczącą Oddziału Warszawskiego, w latach 1977-81 członkiem Zarządu Głównego, a od 1981 do 1984 członkiem Komisji Kwalifikacyjnej Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM, od 1981 roku uczestniczyła w pracach Zarządu Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, była w Zarządzie Polskiej Akademii Chopinowskiej. Od 2000 była Damą Zakonu Rycerskiego Bożego Grobu w Jerozolimie.
Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną uhonorowana została wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1979, 1981, 1993), Odznaką "Zasłużonego Działacza Kultury" (1979), Złotą Odznaką SPAM (1981), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003).
Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2007, aktualizacja: listopad 2010, październik 2015