Rzeźbiarz. Urodził się w 1835 w Warszawie, zmarł w 1899 we Lwowie.
-
Początkowo kształcił się pod kierunkiem ojca, rzeźbiarza pochodzenia włoskiego, Ferrante Marconiego, potem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Konstantego Hegla. W latach 1859-61 kontynuował naukę w Akademii św. Łukasza w Rzymie w pracowni Adamo Tadoliniego. Po powrocie do Warszawy w 1862 roku prowadził atelier rzeźbiarskie wspólnie z Andrzejem Pruszyńskim. W 1873 Marconi wyjechał do Lwowa, gdzie objął katedrę rysunku ornamentacyjnego i modelowania w Akademii Technicznej, którą kierował do końca życia. Okazał się być wybitnym pedagogiem, z jego pracowni wyszli m.in. rzeźbiarze - Antoni Popiel i Piotr Wójtowicz.
Leonard Marconi parał się głownie rzeźbą architektoniczną, portretową, religijną i nagrobną utrzymaną w stylu akademickiego realizmu. Z bogatego dorobku artysty z okresu warszawskiego zachowało się niewiele dzieł, należą do nich między innymi żeliwne figury chłopców na fontannie usytuowanej pierwotnie przy Krakowskim Przedmieściu (1866, obecnie przed kinem "Muranów" nieopodal pałacu Mostowskich), wystrój rzeźbiarski kościoła w Wilanowie (przed 1870 r. - marmurowy ołtarz główny, stiuki w ołtarzach bocznych, alabastrowa ambona i płaskorzeźba z portretem Piusa IX w zakrystii) a także kilka nagrobków na cmentarzu Powązkowskim.
Znacznie więcej realizacji artysty zachowało się we Lwowie, między innymi dekoracja rzeźbiarska gmachu Kasy Oszczędności z grupą Oszczędność na fasadzie (1890-1891) oraz dekoracja fasady i wnętrz Sejmu Galicyjskiego (1879-1888).
Do najbardziej znanych dzieł Marconiego należą pomniki Aleksandra Fredry i Tadeusza Kościuszki. Prawo do realizacji pierwszego z nich zdobył artysta w wyniku zwycięstwa w konkursie rozpisanym we Lwowie w 1892 roku. Pomnik Fredry odsłonięty został w 1897 na lwowskim Placu Akademickim. Po II wojnie światowej został przeniesiony na Rynek we Wrocławiu. Pracę nad monumentem Kościuszki dla Krakowa rozpoczął rzeźbiarz w 1895 roku, ale ukończyć jej już nie zdołał. Po śmierci artysty model do odlewu wykończył zięć Marconiego, Antoni Popiel. Na Wawelu pomnik ustawiono dopiero w 1922 roku. Po jego zniszczeniu przez Niemców w 1940 roku, został on ponownie odlany według pierwotnego modelu Marconiego i odsłonięty na nowo w 1960 roku.
Podstawowa bibliografia:
- "Słownik Artystów Polskich i Obcych w Polsce Działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy", t. V, Wrocław 1975 (Maria Irena Kwiatkowska, Aleksandra Melbechowska-Luty, Igor Siomoczkin)
- Dariusz Kaczmarzyk, "Rzeźba polska od XVI do początku XX wieku". Katalog zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 1973
- Stanisław Sławomir Nicieja, Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986, Wrocław 1988
- Aleksandra Melbechowska-Luty, Piotr Szubert, "Posągi i ludzie. Antologia tekstów o rzeźbie 1815-1889", Warszawa 1993
- Maria Irena Kwiatkowska, Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku, Warszawa 1995
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, styczeń 2003