Urodzony w 1955 w Łodzi, absolwent Wyższego Studium Fotografii w Warszawie (1985-1989).
W latach 1999-2002 uzupełniające studia magisterskie na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na Wydziale Komunikacji Multimedialnej. Wykładowca w Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej i Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Od 1983 prowadzi jedną z najważniejszych polskich galerii fotograficznych - Galerię "FF" ("Forum Fotografii") w Łodzi. Członek ZPAF od 1989; organizator ogólnopolskich wystaw ("Zmiana warty", 1991; Konstelacja, 1993; "Fotografia i przestrzeń", 1998; "Wokół dekady. Fotografia polska lat 90.", 2002; "Łódź Fotografii" 2003/2004).
W końcu lat 70. i na początku lat 80. tworzył fotografie dokumentalne i socjologiczne (Metryka świadomości) o charakterze narracyjnej i metaforycznej autobiografii. W 1986 wystawił na wystawie indywidualnej (powstały w latach 1981-85) Po-reportaż o silnie zaznaczonym aspekcie politycznym. Była to także próba wyjścia poza obiektywny dokumentaryzm na rzecz poszukiwań nowych rozwiązań związanych z eksperymentem formalnym. W 1989 roku powstał tekst teoretyczny "Wyznanie moizmu", w którym pisał: "Jest/ stanem świadomości zmierzającej poprzez samotransformację/ i samotranscendencję do samorealizacji i samourzeczywistnienia,/ do zwiększenia intensywności i pełni istnienia; do bycia-czymś-więcej".
W końcu lat 80. opracował własną, unikalną metodę wykonywania wielkoformatowych, przestrzennych fotoinstalacji - łączących fotografię z elementami malarskimi, rzeźbiarskimi i ostatnio techniką komputerową. Technika ta stworzyła bardzo różnorakie możliwości kształtowania powierzchni przestrzennego obrazu fotograficznego - ekspresyjnego, geometrycznego, ale przede wszystkim o charakterze trójwymiarowym. Pozwala mu to tworzyć duże kilkuwarstwowe obiekty z pogranicza fotografii, grafiki i malarstwa, w których aspekt fotograficzności tworzywa jest mocno zaakcentowany. Materiałem wyjściowym do jego realizacji zawsze jest reprodukcja, ale nie interesuje go "powielanie" historii, lecz odnawianie określonej tradycji twórczej. W niektórych pracach operuje metanarracją, ukazując w nowy, neopiktorialny sposób historię ludzkości, czasami przestrzegając przed groźbą wojny i zniszczeniem kultury (Rozstrzelany...). Tematyka późniejszych prac poświęcona była symbolom współczesnej pop kultury (Marilyn Monroe, Andy Warhol) oraz roli kulturotwórczej kina. W 2002 miała miejsce wystawa "Portrety hybrydowe", na której przedstawił wygenerowane komputerowo, nierzeczywiste portrety losowo zestawionych fragmentów twarzy dziewięciu starożytnych filozofów. Ważną rolę, jak we wszystkich pracach tego typu, pełni raster oparty na kodzie programu komputerowego edytora tekstu.
O niewątpliwych wartościach prac Cichosza świadczą, poza ich atrakcyjną wizualną formą, także rodzące się pytania powstałe po ich obejrzeniu. Dotyczą one m.in. istoty humanizmu oraz możliwości czerpania z dawnego dziedzictwa kulturowego, które obecnie często jest kwestionowane z pozycji filozofii postmodernistycznej. Niektórzy krytycy podkreślają fakt, że fotoinstalacje Cichosza, mimo że operują techniką fotograficzną, niewiele mają wspólnego z wartościami, jakie niesie klasycznie rozumiana fotografia. Bliższe są koncepcji malarstwa.
Artysta związany jest z łódzkim środowiskiem poawangardowym, kształtującym się wokół Galerii Wschodniej (od 1984) i Muzeum Artystów (do 1997), z którym wystawia od początku lat 90. Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Musée L`Elysée w Lozannie, The Art Collection of the World Bank w Waszyntgonie, Galerii Wymiany w Łodzi, Małej Galerii ZPAF-CSW.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, marzec 2004.