Kixnare przez lata przedzierał się od klasycznego hip-hopu rodem z lat 90. w stronę nowoczesnej klubowej elektroniki. Wyrazem tej przemiany jest jego album "Red" z 2013 roku. O ile na wcześniejszych płytach – a poprzednia ukazała się aż trzy lata wcześniej – w centrum był hip-hop, o tyle teraz zastąpiła niemal czysta muzyka elektroniczna. Od IDM-owych, wręcz ambientowych brzmień w otwierającym tej płytę utworze "Echoes", przez przebojowy, ilustrowany popularnym wideoklipem "Gucci Dough", po ostre, połamane "No More" i nieco łagodniejsze "The Eraser" z buczącym basem.
W obu ostatnich utworach wyróżniają się polirytmie – budowane w taki sposób, że często otwarcie syntetyczne brzmienia przegryzają się z naturalnymi bądź imitującymi naturalne. Z czasów, gdy utwory Kixnare’a były jeszcze mocno hiphopowe, zostało mu zamiłowanie do mocnego, drążącego basu. Chętnie sięga po klawiszowe syntezatory. Używa też krótkich sampli wokalnych układających się z jednej strony w abstrakcyjne słowa czy zdania, ale też w wieloglos albo w melodię. Często konstruuje z nich coś w rodzaju pytania i odpowiedzi. Ludzki głos to dla niego kolejny instrument. W utworach tworzonych na własne konto rzadko zatrudnia wokalistów.
Soul, funk, r’n’b – to dalsze pola fascynacji Kixnare’a. Od jego pierwszej, wydanej własnym sumptem płyty "Class Of 90s", którą złożył hołd klasycznemu brzmieniu lat 90., jest uznawany za jednego z najlepszych producentów hiphopowych w Polsce. Od początku też miał ambicje dotrzeć do szerszej niż krajowa publiczności. Mam wrażenie, że ostatnio coraz ważniejsze jest dla niego budowanie utworów perfekcyjnych formalnie. Nie tylko przebiegają one od rodzaju ekspozycji, przez rozwinięcie, do zakończenia, ale też uwodzą słuchacza, prowadzą go za sobą. Dokąd? Na parkiet i na ulicę, bo to miejska muzyka, ale to tylko część odpowiedzi. Kixnare robi świetne rzeczy do słuchania, na czasie z produkcją światową. Trzyma rękę na pulsie muzyki klubowej, choć jego sprawność jednocześnie nadal pozwala mu być ważną i pożądaną postacią w hip-hopie.
Współpracował m.in. z Eldo i Grammatikiem, Smarki Smarkiem i Pjusem. Wyprodukował m.in. udaną płytę Duże Pe "Zapiski z życia na terytorium wroga". Utwór Kixnare’a znalazł się nawet na kompilacji z cyklu "Offensywa", mimo że na tych płytach układanych przez Piotra Stelmacha z Polskiego Radia dominowały zwykle zespoły indierockowe. Wśród jego remiksów jest m.in. utwór polskiego popowego Newest Zealand. Zajmował też poczesne miejsce na kultowej składance "Niewidzialna nerka" będącej współczesnym spojrzeniem na pierwsze lata warszawskiego hip-hopu. Brał udział w cyklu Rap History Warsaw. Prowadzi też warsztaty dla młodych producentów. Własnym sumptem wydaje limitowane winylowe edycje swoich starych hiphopowych podkładów ("White Instrumental Series").
Autor: Jacek Świąder, maj 2014
Dyskografia:
- 2007 – Class of 90s (Instrumentals)
- 2009 – Kollage Volume 01 (Instrumentals)
- 2010 – Digital Garden
- 2012 – Digital Garden Remixed
- 2013 – Red
- 2014 – Rotations
- 2014 – White Instrumental Series Vol. 2
Facebook artysty: https://www.facebook.com/kixnare
Linki:
https://soundcloud.com/kixnare
http://kixnare.bandcamp.com/