Czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej. Razem z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem założył "Grupę 49", wyznającą "pozytywny optymizm" przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. Urodzony 3 marca 1922 w Toruniu, zmarł 9 stycznia 1981 w Warszawie.
-
Kazimierz Serocki był laureatem szeregu nagród artystycznych, polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrody Państwowej za muzykę do filmu "Młodość Chopina" w 1952, Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w 1963 oraz Nagrody ZKP w 1966. W 1956 i 1958 otrzymał nagrody na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga za "Sinfoniettę" na dwie orkiestry smyczkowe (1956), "Musica concertante" na orkiestrę (1958) i cykl pieśni "Oczy powietrza" na sopran i fortepian (1957), w 1959 - wyróżnienie za "Sinfoniettę" na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO. W 1972 otrzymał po raz drugi Nagrodę Państwową I stopnia "za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej".
Kazimierz Serocki, czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej, zadziwia objawiającą się w jego twórczości różnorodnością zainteresowań, idącą w parze z aktywnością życiową. Po ukończeniu studiów pianistycznych i kompozytorskich w Polsce, kształcił się w Paryżu. Po powrocie do kraju założył wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem "Grupę 49", wyznającą "pozytywny optymizm" przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną.
Kilka lat później, w roku 1956, razem z Tadeuszem Bairdem powołał do życia Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", który miał być nieraz miejscem najbardziej awangardowych manifestacji muzycznych.
Sam zaczynał swoją drogę twórczą od związków z muzyką ludową, co nie przeszkadzało mu interesować się wyrafinowaną techniką dodekafoniczną. Nie przegapił propagowanego przez słynną kuźnię awangardy - Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadt - totalnego serializmu, w którym każdy element kompozycji jest jak najściślej zaplanowany. Wkrótce potem znalazł się jednak na estetycznych antypodach, stosując w swych utworach aleatoryzm, zakładający znaczną rolę przypadku w komponowaniu i koncepcję formy otwartej.
Przy tych wszystkich tak różnych postawach twórczych indywidualny wyraz nadaje dziełom Serockiego jego dynamizm i wrażliwość brzmieniowa. Brzmienie stało się najważniejszym elementem twórczym, a brzmieniowa inwencja kompozytora wydaje się nie mieć granic. Obok brzmień tradycyjnych Serocki stosował brzmienia wydobywane z instrumentów w sposób niekonwencjonalny, wprowadzał nowe instrumenty oraz nietypowe zestawy instrumentalne, wykorzystywał bogate układy perkusyjne i dźwięki elektroniczne. A całej swojej muzyce nadawał pociągającą witalność i dynamiczny temperament.
Ważniejsze kompozycje:
- "Tryptyk" na orkiestrę kameralną (1948)
- "Sonatina na fortepian" (1949)
- "Trzy melodie kurpiowskie" na soprany, tenory i zespół kameralny (1949)
- "Romantic Concerto" na fortepian i orkiestrę (1950)
- "Trzy śpiewki" na chór mieszany a cappella (1951)
- "Pieśń traktorzystów" na głos z fortepianem (1951)
- "Symfonia nr 1" (1952)
- "Suita preludiów" na fortepian (1952)
- "Koncert na puzon i orkiestrę" (1953)
- "Krasnoludki", miniatury dla dzieci na fortepian (1953)
- "Suita" na 4 puzony (1953)
- "Symfonia nr 2 'Symfonia pieśni'" na sopran, baryton, chór i orkiestrę (1953)
- "Sobótkowe śpiewki" na chór mieszany a cappella (1954)
- "Sonatina na puzon i fortepian" (1954)
- "Suita opolska" na chór mieszany a cappella (1954)
- "Taniec" na klarnet i fortepian (1954)
- "Sonata na fortepian" (1955)
- "Sinfonietta" na 2 orkiestry smyczkowe (1956)
- "Serce nocy", cykl pieśni na baryton i fortepian (1956)
- "Oczy powietrza", cykl pieśni na sopran i fortepian (1957)
- "Musica concertante" na orkiestrę (1958)
- "Epizody" na smyczki i 3 grupy perkusyjne (1959)
- "Segmenti" na orkiestrę (1960-61)
- "A piacere", propozycje na fortepian (1962-63)
- "Freski symfoniczne" na orkiestrę (1963-64)
- "Continuum" sekstet na instrumenty perkusyjne (1965-66)
- "Niobe", muzyka do fragmentów poematu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego na 2 recytatorów, chór i orkiestrę (1966)
- "Forte e piano", muzyka na dwa fortepiany i orkiestrę (1967)
- "Poezje" na sopran i orkiestrę kameralną (1968-69)
- "Dramatic Story" na orkiestrę (1968-70)
- "Swinging Music" na klarnet, puzon, wiolonczelę (lub kontrabas) i fortepian (1970)
- "Fantasmagoria" na fortepian i perkusję (1970-71)
- "Fantasia elegiaca" na organy i orkiestrę (1971-72)
- "Impromptu fantasque" na flety proste, mandoliny, gitary, perkusję i fortepian (1973)
- "Ad libitum", 5 utworów na orkiestrę (1973-77)
- "Concerto alla cadenza" per flauto a becco e orchestra (1974)
- "Arrangements" na 1-4 flety proste (1975-76)
- "Pianophonie" na fortepian, środki elektroniczne i orkiestrę (1976-78)
Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2001, akt. marzec 2022
Tytuł (nagłówek do zdjęcia)
Galaktyka polskiej muzyki