W 1927 roku rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych; w latach 1930-1936 studiował tu pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego i Władysława Skoczylasa. W 1932 wstąpił do założonej przez uczniów Pruszkowskiego Loży Wolnomalarskiej (od 1935 Loży Malarskiej), trzeciego po Bractwie św. Łukasza i Szkole Warszawskiej ugrupowania reprezentującego nurt tradycjonalistyczny. Wraz z członkami Loży wystawiał w Instytucie Propagandy Sztuki (1932-1937) i w Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego (1934). Wraz z nimi również został w 1934 członkiem Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, który skonsolidował antyawangardowy front ugrupowań o narodowościowym i tradycjonalistycznym profilu programowym. W 1937 wyjechał na stypendium do Paryża; odbył też podróż do Włoch.
Postawa artystyczna Zielenkiewicza kształtowała się w tym okresie pod wpływem dekoracyjnego malarstwa H. Matisse'a. Zaczął też wykonywać projekty polichromii ściennych. W 1939 wziął ślub z malarką Lutką Pink. Do 1940 służył w polskim wojsku we Francji. Po demobilizacji osiadł wraz z żoną w Aix-en-Provence, gdzie malował intensywne kolorystycznie, utrzymane w postimpresjonistycznej stylistyce pejzaże. W 1940 uczestniczył w wystawie twórców zdemobilizowanych w paryskiej Galerie Bernheim Jeune. W 1946 przeniósł się do Paryża. W tymże roku wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Malarstwa Nowoczesnego w Musée d'Art Moderne. W 1947 odbyła się w Galerie Allard pierwsza indywidualna wystawa artysty; wówczas też Zielenkiewicz zaczął sygnować swe prace pseudonimem "Caziel". W latach 1948-1956 uczestniczył w Salonach Majowych. W 1948 nawiązał kontakty z P. Picassem. W 1957 poślubił, po rozwodzie z Lutką Pink, malarkę Katarzynę Sinclair i zamieszkał wraz z nią w Ponthévrard pod Paryżem. W 1963 zaprojektował polichromie dla Tollemache House i dekorację sali bankietowej w Pentland Hotel w Thurso w Szkocji. Indywidualne prezentacje twórczości artysty odbyły się londyńskiej Grabowski Gallery (1966, 1968, 1975). Zielenkiewicz uczestniczył też w zbiorowych wystawach w Royal Academy of Art w Londynie (1968, 1970). W 1968 osiedlił się w Anglii w Isle Brewers koło Taunton.
Uprawiał malarstwo sztalugowe i monumentalne. W okresie przynależności do Loży Wolnomalarskiej częstym tematem obrazów Zielenkiewicza były martwe natury (Martwa natura z kwiatami i rybą, ok. 1932), motyw preferowany w kręgach "pruszkowiaków" inspirowanych warsztatową perfekcją holenderskich mistrzów. Stworzenie polskiej szkoły malarstwa w oparciu o historyczną stylizację, przetwarzanie i łączenie konwencji stylistycznych sztuki dawnej było kluczową ideą programu nauczania Tadeusza Pruszkowskiego, który wypracował formułę eklektycznego realizmu odwołującego się do wzorów XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego, hiszpańskiego i włoskiego, oraz do konwencji obrazowania wczesnego renesansu. Profesor wysuwał na pierwszy plan kunszt malarski i maestrię warsztatową. W szerokiej gamie synkretycznych postaw i stylizatorskich gatunków jakie zaadaptowali uczniowie Pruszkowskiego, Zielenkiewicza wyróżniała wrażliwość kolorystyczna (Kobieta w różowem, Niebieski kapelusz) i skłonność do prymitywizującej, geometryzującej stylizacji (Kompozycja, 1935). Jego wielkoformatowe, narracyjne kompozycje cechowało dekoracyjne ujęcie (Kana Galilejska, 1935); wyobrażone sceny, poświęcone niekiedy tematyce muzycznej, emanowały nastrój liryzmu i baśniowości (Muzyka, 1936). Artysta syntetyzował kształty stosując zawężoną gamę barw rozbielonych przypominającą malarstwo freskowe. Rozluźniona faktura jego obrazów, często malowanych temperą, ujawniała dynamiczny dukt pędzla. Najsilniejszy wpływ na twórczość Zielenkiewicza z wczesnych lat 1940. wywarła sztuka Cézanne'a. Artysta wielokrotnie parafrazował kompozycje mistrza z Aix z motywem kąpiących się (Kąpiące się według Cézanne'a, ok. 1944) oraz pejzaże z widokiem góry Sainte Victoire (Widok Góry św. Wiktorii, ok. 1944) nasycając je intensywnymi, kontrastowo zderzanymi kolorami. Z lat 1947-1949 pochodzą post-kubistyczne studia aktów o zawężonej gamie chromatycznej zdominowanej przez błękity, szarości i brązy (Studium aktu z różami, 1947). W okresie tym powstały także niewielkie obrazy malowane w rozmaitych konwencjach, zarówno figuratywne, jak abstrakcyjne (Étude Révolutionnaire, 1948), często inspirowane poetyką francuskiego surrealizmu i twórczością artystów z grupy Cobra. Na przełomie lat 1940. i 1950. ujawnił się w malarstwie Zielenkiewicza wpływ biomorficznej abstrakcji J. Miró i H. Arpa (Kompozycja z aktem, ok. 1949-1950). Znamienne dla okresu 1948-1956 były wielkoformatowe kompozycje, w których przestrzeń obrazową wypełniają gęsto splecione, przenikające się i nachodzące na siebie elementy nawiązujące aluzyjnie do ludzkich sylwetek, form organicznych i geometrycznych (Kompozycja z kształtami organicznymi, ok. 1950). Na czoło artystycznych zagadnień wysuwa się tu problem artykulacji przestrzeni, wewnętrznych rytmów kompozycyjnych, relacji wyobrażonych figur względem siebie i tła (La guerre, 1953). W latach 1952-56 Zielenkiewicz projektował dla architekta Jeana Ginsberga abstrakcyjne dekoracje ścienne budynków na terenie Paryża i Montrouge. Od 1956 w abstrakcyjnych pracach artysty dominowały pionowe podziały (Kompozycja 1963); przestrzenna struktura obrazów stała się mniej dynamiczna i skomplikowana; nastąpiło rozrzedzenie, rozdrobnienie i całkowite spłaszczenie form (Kompozycja 08.1966). Istotą tych kompozycji było wzajemne oddziaływanie kształtów i barw. W latach 1967-1970 Zielenkiewicz czerpał inspiracje z malarstwa Kazimierza Malewicza, studiując relacje pomiędzy geometrycznymi formami o czystych, żywych barwach i neutralnym, białym tłem (Kompozycja 10.08.1967).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, luty 2005.