Absolwentka Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu, gdzie w 1992 roku, jeszcze jako studentka, wraz z Maciejem Adamczykiem założyła Teatr Porywacze Ciał. Zespół zrealizował tu trzy spektakle: "Psy" (1993), "I Love You" (1993) oraz "Świnie" (1995). W 1996 roku aktorzy przenieśli się do Poznania. Do dzisiaj realizują tu kolejne projekty. Występują w ramach zespołu Porywaczy Ciał, a także we współpracy z innymi poznańskimi teatrami niezależnymi, jak na przykład z teatrem "Usta Usta".
W artystycznym dorobku Katarzyny Pawłowskiej i Macieja Adamczyka, poza spektaklami salowymi, znajdują się m.in. widowiska plenerowe: "Sztuczne oddychanie" (2000), czy "Rekord" (2003), koncert multimedialny "The Best of Piosenki najlepsze" (2001), parady uliczne: "Parada śmiesznych twarzy" (2003) i "Cykliści" (2008), a także monodramy obojga aktorów. Spektakl "OUN" (Obwodowy Układ Nerwowy) – monodram Pawłowskiej – powstał w 2007 roku.
"OUN" to widowisko balansujące między performansem a emocjonalnym, osobistym zwierzeniem artystki. Jej sceniczna obecność rozdarta jest pomiędzy dwie role, które przenikają się wzajemnie, współistnieją tak symultanicznie, że trudno je rozdzielić. Pawłowska występuje tu jako aktorka "w roli", a także jako człowiek, który gra na obu scenach i jednocześnie nie gra, a jest. Osobowość bohaterki "OUN" złożona jest z lęków i fobii, które targają nią – zarówno jako kobietą, jak i aktorką. Artystka chce mówić prosto, nie wierzy w komunikacyjną wartość metafory. Swą wiarę pokłada raczej w sile emocji, którymi dzieli się z widzami. Spektakl jest pełen sprzeczności – po chwilach euforii widz razem z bohaterką przeżywa zwątpienia, zostaje wprowadzony w jej zewnętrzny i wewnętrzny świat. Artystka igra z teatralną konwencją, zdradzając jej szwy, obnaża jednocześnie swoją konstrukcję psychiczną. Pawłowska igra również z widzem. Wciąga go w żenujący, bo intymny dialog, dzieli się sobą, wyciąga doń rękę ze szklanką wody mineralnej w darze, prezentuje przed nim wciąż nowe gagi. Możliwości zabawiania i prowokowania widza ma wielkie, repertuar podobny jest do ogromnego arsenału środków wypracowanych wspólnie z Maciejem Adamczykiem w zespole Porywaczy Ciał.
Porywacze Ciał stworzyli bowiem własny, niepowtarzalny sposób na sceniczne przetwarzanie świata popkultury, który w różnej formie i w odmiennych emanacjach obecny jest w spektaklach. Aktorzy, przedrzeźniając, kpią z mechanizmów, które rządzą kulturą masową, zachowując przy tym świadomość, jak bardzo sami są w niej zanurzeni. Środki ich teatralnego przekazu oparte są przede wszystkim na postmodernistycznej technice kolażu. Bazują na cytowaniu, przetwarzaniu obrazów inspirowanych wytworami różnych dziedzin sztuki. Ich spektakle to groteskowe parodie świata złożonego z tysięcy mikroświatów: absurdalnych zachowań, zaplątanych rozmów, nierealnych sytuacji, wirtualnych przestrzeni rodem z telewizji i współczesnej, cyfrowej wyobraźni.
"OUN" Pawłowskiej, podobnie jak większość realizacji Porywaczy, sprzeciwia się estetycznym przyzwyczajeniom widza, walczy ze stereotypami, stosując w tym celu elementy surrealistycznego humoru przeplatanego z groteskową powagą. Spektakl nosi znamiona prowokacji myślowej, językowej i formalnej. Oscyluje między autoterapią a ironiczną parodią szydzącą z tego rodzaju pracy nad osobowością. Pawłowska z lubością posługuje się absurdalnymi rekwizytami wyciągniętymi prosto ze świata kultury masowej, mechanizmami zapożyczonymi z dziecięcych zabaw, gadżetami z second handów.
W 2009 roku Pawłowska wyreżyserowała More Heart Core, który zachwycił publiczność i krytyków. Anna Hazuka pisała:
„Dobrze, że jest Kasia Pawłowska i Maciek Adamczyk. Wprowadzają przynajmniej trochę zamieszania w polskim życiu teatralnym. Uwalniają nas od tego, do czego przyzwyczajają instytucjonalne teatry. Dla Porywaczy to, co niewygodne jest prawdziwe. A dla mnie niewygoda, którą czułam podczas „More heart core” okazała się gwarancją wysokiej jakości tego, w czym uczestniczyłam.” (Dziennik Teatralny, 06.07.2010)
Katarzyna Pawłowska jest również instruktorką i organizatorką warsztatów aktorskich przeznaczonych dla osób zainteresowanych sztuką teatru. Pracuje z młodymi ludźmi nad ekspresją ciała, koncentracją, dzieli się z nimi doświadczeniami w dziedzinie ćwiczeń psychofizycznych i emisji głosu. Ponadto zajmuje się produkcją spektakli dla dzieci, akcji reklamowych oraz koncertów.
Wspólnie z Maciejem Adamczykiem stworzyła również spektakle Inwazja według Porywaczy Ciał (2010), Udowodnij, że nie jesteś robotem (2012), Single (2013), Tango tytanów (2013), Partytury rzeczywistości (2013), Szyszynka (2015). O Szyszynce dla portalu Kultura Poznań pisała Natalia Grudzień:
„Do masażu szyszynki, małego gruczołu w mózgu uważanego niegdyś za siedzibę duszy, zachęcają w najnowszym spektaklu artyści z Teatru Porywacze Ciał. (…) W "Szyszynce", swoim najnowszym spektaklu, Porywacze Ciał znów nas portretują w sposób ironiczny. Kilka rodzajowych scenek, które przedstawiają, dotyczy relacji, jakie tworzymy na co dzień - w pracy, w związkach, z przypadkowo spotkanymi ludźmi - i idącego z nimi w parze poczucia niedopasowania.”
Artystka od czasu do czasu tworzy spektakle dla Studia Teatralnego BLUM z Poznania. Jej ostatnią współpracą ze Studiem był spektakl dla dzieci Gra (2013).
Inne realizacje Teatru Porywacze Ciał z udziałem Katarzyny Pawłowskiej:
- Autofobia (1996);
- Minimal (1997);
- Technologia sukcesu (1998);
- Vol. 7 (2000);
- The Best of Piosenki najlepsze (2001) – koncert multimedialny;
- Test (2002);
- Wszystkie grzechy są śmiertelne (2004);
- Tajemnica wg Gombrowicza (2004);
- Ra Re (2006);
- Correctomundo (2008);
- More Heart Core (2009);
- Stój! Nie ruszaj się! (2009);
- Inwazja według Porywaczy Ciał (2010);
- Ty i ja (2010);
- Udowodnij, że nie jesteś robotem (2012);
- Single (2013);
- Tango tytanów (2013);
- Partytury rzeczywistości (2013);
- Hultaje (2014);
- Szyszynka (2015);
Nagrody:
- 1997 - Medal Młodej Sztuki dla Teatru Porywacze Ciał za twórczą pasję;
- 1998 - Nagroda promocyjna im. Kaziemierza Krzanowskiego za spektakl Minimal Teatru "Porywacze ciał" z Poznania na 33. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatralnym Małych Form "Kontrapunkt";
- 1999 - Nagroda Burmistrza Polic - Nagroda Promocyjna im. Kazimierza Krzanowskiego oraz Nagroda Dziennikarzy za autorski scenariusz oraz pasję moralną w interpretowaniu rzeczywistości oraz Nagroda Zespołu Redakcyjnego Gazetki Festiwalowej w postaci Bochna Chleba dla spektaklu Technologia sukcesu Teatru Porywacze Ciał na 34. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatralnym Małych Form "Kontrapunkt";
- 2000 - Nagroda Główna festiwalu dla spektaklu Vol.7 Teatru Porywacze Ciał na 35. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatralnym Małych Form "Kontrapunkt";
- 2002 - Nagroda Towarzystwa Przyjaciół Szczecina dla spektaklu Test Teatru "Porywacze ciał" z Poznania na 37. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatralnym Małych Form "Kontrapunkt";
- 2007 - I nagroda dla monodramu Very (zrealizowany wspólnie z Maciejem Adamczykiem) na 5. Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Warszawie;
- 2008 - ATEST - Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za rok 2007 - dla przedstawienia Co to? Studia Teatralnego Blum z Poznania (współreżyserowanego z Lucyną Winkel);
- 2009 - KLAMRA - Nagroda za przedstawienie Correctomundo (reżyserowane wspólnie z Maciejem Adamczykiem) Teatru Porywacze Ciał z Poznania.
Autor: Marta Jagniewska, grudzień 2008; ostatnia aktualizacja: listopad 2016 (ND).