Do zamiany ról płciowych oraz potraktowania ciała ludzkiego jako pozbawionej kontroli marionetki dochodzi również w "Lekcji tańca" (2001), zainspirowanej baletem Strawińskiego "Pietruszka". W performansie (utrwalonym w postaci pracy wideo) kukiełkami-tancerzami stali się młodzi mężczyźni obdarzeni różowymi waginami.
Fenomen tańca Kozyra badała również w późniejszych pracach. W złożonej z siedmiu dużych ekranów wideo-instalacji "Lords of Dance" (2002) występuje para tancerzy przebranych w złote majtki i hełmy, odgrywających serię akrobatycznych ćwiczeń. W niektórych momentach sami operują kamerą, czego efektem są ciekawe zbliżenia. Ten zabieg został wykorzystany także w jednej z ostatnich prace Kozyry - opartej na podobnych założeniach przestrzennych wideo-instalacji "Twarze" (2005–2006). Kozyra sfilmowała twarze kilku tancerzy podczas tańca (baletowego, hip-hopowego, nowoczesnego, etc.). Nie widać ich ciał, lecz jedynie emocje oddawane ekspresją mimiki, podczas zwykłych występów niedostępnych dla publiczności.
Na potrzeby wideo-instalacji "Kara i zbrodnia" (2002) Kozyra sfilmowała z kolei grupę zafascynowanych militariami mężczyzn, którzy w czasie weekendów zabawiają się bronią i materiałami wybuchowymi. Celem ich działań jest jedynie niszczenie. Nie chcąc ujawniać własnych twarzy, w trakcie ujęć noszą kobiece maski i peruki. Artystka ponownie sfilmowała chłopięce zabawy, tym razem jednak z prawdziwą bronią i ostrą amunicją. W ostatnich sekwencjach filmu postacie wisielców zwisają z drzewa. Odwróceniu uległ tytuł powieści Dostojewskiego, w przypadku pracy Kozyry nie sposób jednak stwierdzić, co jest zbrodnią, a co karą.
W sztuce marzenia stają się rzeczywistością
W latach 2003–2009 artystka realizowała szeroko zakrojony projekt "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością", wykorzystujący różnorodne formy sztuk wizualnych, muzyki i performance'u. Poszczególne jego fazy były dokumentowane na wideo i eksponowane równocześnie jako osobne prace. O ile w instalacjach inspirowanych baletami Strawińskiego to artystka była osobą pociągającą za sznurki marionetek, tym razem sama poddała się kształtowaniu, spełniała sen o zostaniu "prawdziwą kobietą" oraz śpiewaczką operową.
W projekcie brali udział berlińska drag queen Gloria Viagra oraz nauczyciel śpiewu – Maestro (Grzegorz Pitułej), którzy wprowadzili Kozyrę w swoje światy: nocnych klubów i opery, z ich utrwalonymi stereotypami kobiety idealnej. Oba spotkały się ze sobą w wideo-instalacji "Non so piu", w której artystka pobiera równolegle lekcje u Glorii Viagry oraz u Maestra, by ostatecznie wykonać arię z "Wesela Figara".
W lipcu 2005 roku w Wiedniu (podczas otwarcia wystawy "Teatr niemożliwy" w Kunsthalle) Kozyra jako ptaszek wychodzący co godzinę z budki, przebrana w różne stroje wykonywała arię Królowej Nocy z "Magicznego fletu" Mozarta ("Facade Concert"). Ten sam utwór powtórzyła we włoskim Pelago, po tym jak prowadzona przez Maestro (kryjącego się pod maską szczura) procesja wniosła posąg Madonny (o twarzy artystki) na szczyt wzgórza ("Madonna from Pelago"), oraz w analogicznej akcji w Regensburgu ("Madonna from Regensburg").
Podczas performance'u "Diva – Reinkarnacja" (w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz Barbican Art Center w Londynie) Kozyra występowała w metalowej klatce mając na sobie kostium nagiej, otyłej śpiewaczki operowej, co znacznie utrudniało jej śpiewanie.