Rzeźbiarz i pedagog, urodzony w 1828 w Krakowie, zmarł w 1886 tamże.
-
W latach 1841-1843 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Karola Ceptowskiego; odbył również praktykę zdobniczą. Naukę kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu; po podróżach do Monachium i Paryża osiadł w 1858 w Warszawie.
Był autorem licznych popiersi, posągów religijnych oraz zdobiących gmachy publiczne Warszawy a także nagrobków, utrzymanych w stylistyce akademickiego realizmu. Większość jego dorobku uległa zniszczeniu, najlepsze przykłady jego twórczości zachowały się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (m.in. figura Anioła smutku na nagrobku rodziny Bardzkich z ok. 1880).
Na szczególną uwagę zasługuje działalność pedagogiczna artysty. Wykładając przez piętnaście lat rzeźbę w warszawskim Instytucie Głuchoniemych wykształcił tam całą plejadę wybitnych rzeźbiarzy, m.in. Piusa Welońskiego, Hipolita Marczewskiego i Bronisława Holtza. Ważne są również pozostałe po nim pisma z dziedziny krytyki i teorii sztuki.Zmarł śmiercią samobójczą w krakowskim hotelu 29 kwietnia 1886 r.
Podstawowa bibliografia:
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. I", Wrocław 1971 (D. Kaczmarzyk)
- Melbechowska-Luty Aleksandra, Szubert Piotr, "Posągi i ludzie. Antologia tekstów o rzeźbie 1815-1889", t, I, Warszawa 1993
- Kwiatkowska Maria Irena, "Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku", Warszawa 1995
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 2002.