Rzeźbiarz. Urodził się w 1871 roku w Ropicy (Śląsk Cieszyński; obecnie Czechy), zmarł w 1945 roku w Krakowie.
-
W latach 1892-99 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu - początkowo malarstwo, od 1897 zaś rzeźbę. Dzięki pracom rzeźbiarskim szybko został dostrzeżony i doceniony w stolicy Austrii. W 1900 wyjechał do Monachium, potem do Paryża, następnie powrócił do stolicy Austrii. Mimo wzrastającego tam uznania w 1902 zdecydował się opuścić Wiedeń na rzecz Krakowa, gdzie bawił krótko już w latach 1899-1900. W wyniku konkursu objął tu posadę wykładowcy w Państwowej Szkole Przemysłowej. W związku z pracą pedagogiczną i działalnością artystyczną odbył podróże studyjne za granicę. W 1916 został przydzielony do Głównej Komendy Legionów jako "rzeźbiarz wojenny" i w związku z tą funkcją często przebywał w strefie przyfrontowej. Po wojnie wznowił działalność pedagogiczną w PSP, w której wykładał (od 1922 w funkcji dyrektora uczelni) do 1934. Równocześnie angażował się w życie społeczne i artystyczne kraju, m.in. w 1925 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu zorganizował w Pawilonie Polskim pokaz polskiego przemysłu artystycznego. Uczestniczył też w licznych wystawach zbiorowych, m.in. Stowarzyszenia Rzeźba, warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Związku Polskich Artystów Plastyków. Lata II wojny światowej spędził w Krakowie.
Duża część dzieł artysty zaginęła. Z zachowanych prac najwięcej przechowuje Muzeum Narodowe w Krakowie, a także Muzeum Sztuki Medalierskiej we Wrocławiu.
Twórczość Raszki była obfita i różnorodna w typie i stylu dzieł. Wyspecjalizował się w małych formach, zwłaszcza reliefowych - projektach medali i plakiet, które tworzył od okresu wiedeńskiego niemal nieprzerwanie, i które wyróżnia wysoki poziom wykonawstwa. Dominują wśród nich medale jubileuszowe z przedstawieniem alegorycznym na rewersie i portretowym (zarówno postaci historycznych, jak współczesnych) na awersie. Początkowo dzieła te zdradzają wpływ secesji, zaś w okresie międzywojennym wyraźna jest w nich tendencja do modernizacji formy. Medale i plakiety portretowe powstałe w okresie 1916-18 cechuje dosadna charakterystyka modeli. Projektował nadto statuetki, w tym bardzo cenione w okresie wiedeńskim posążki konne.
Raszka dostarczał również projektów dla dzieł większych skalą: tablic pamiątkowych, licznych pomników - w większości niezrealizowanych lub niezachowanych do dziś, np. Powstańców i Legionistów Śląskich (1919) w Dziedzicach, rzeźby architektonicznej, np. reliefy dla gmachu Urzędu Wojewódzkiego i Sejmu Śląskiego w Katowicach (1926-27, zniszczone), wyposażeń świątyń (katolickich i ewangelickich) - głównie ołtarzy, oraz rzeźby nagrobnej. Marginalnie uprawiał malarstwo.
Autor: Paweł Freus, październik 2008.