Rzeźbiarz, urodzony w 1879 w Warszawie, zmarł w 1930 w Otwocku.
W latach 1894-1900 studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, Adama Badowskiego i Jana Kauzika. Jednocześnie pobierał nauki u rzeźbiarza Antoniego Olesińskiego. W okresie 1903-1909 kontynuował studia we Włoszech i w Paryżu. Po powrocie z zagranicy miał pracownie w Warszawie, a od 1919 był profesorem modelowania w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych oraz kustoszem Państwowych Zbiorów Sztuki. Od 1895 wystawiał swe prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie; w 1920 brał udział w Biennale w Wenecji.
W różnorodnej twórczości artysty szczególne miejsce zajmuje rzeźba animalistyczna i portretowa. Początkowo w jego pracach zaznaczyła się tendencja realistyczna, łączona z rodinowską szkicowością formy (np. Dziewczyna z kurczęciem, 1905, Wielbłądy, 1910). W rzeźbach z drugiej dekady XX w. pojawiła się dążność do monumentalizacji (m.in. Portret Benniego, 1912), w późniejszym zaś okresie - skłonność do dekoratywnej stylizacji wykazująca pokrewieństwo z międzynarodowym stylem tzw. art déco (Egipcjanka, ok. 1922).
Podstawowa bibliografia:
- Dobrowolski T., "Sztuka Młodej Polski", Warszawa 1915
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy" t. I, Wrocław 1971 (J. Jarnuszkiewicz)
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 2002.