W latach 1932-36 uczęszczał do poznańskiej Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego; uczestniczył tam między innymi w zajęciach prowadzonych przez Stanisława Jagmina (ceramika) i Jana Woronieckiego (grafika). Kontynuował naukę w warszawskiej ASP, gdzie złożył egzamin wstępny w roku 1937. Studiował rysunek pod kierunkiem Felicjana Szczęsnego Kowarskiego oraz malarstwo dekoracyjne u Leonarda Pękalskiego. Dyplom uzyskał dopiero po wojnie, w 1948 roku. Przez wiele lat zajmował się malarstwem sztalugowym, ściennym, projektował witraże, uprawiał grafikę.
Pierwsze powojenne prace poświęcił doświadczeniom wojennym, przede wszystkim zaś zniszczonej Warszawie (cykl rysunków Ruiny Warszawy, 1945-46). Musiałowicz był wówczas członkiem Grupy Warszawa, do której przystąpił tuż po wojnie, i dopiero rozpoznawał swoje możliwości twórcze. Próby malarskie z tego czasu (np. portrety, a nawet sporadycznie wykonywane kompozycje rodzajowe z okresu socrealizmu) ujawniają pokrewieństwa z estetyką koloryzmu. Decydująca przemiana nastąpiła w sztuce artysty po podróży do Holandii w 1956 roku. Wielkie wrażenie zrobiło na nim przede wszystkim malarstwo Rembrandta i van Gogha, głównie późne prace obu malarzy. Pod wpływem tego doświadczenia powrócił do rysunku, którego poprzednio, jak wyznaje, nie lubił. Teraz zaś dostrzegł w nim nie tylko medium pozwalające na bezpośredni zapis obserwacji rzeczywistości, ale narzędzie, dzięki któremu można osiągnąć dużą siłę wyrazu. Drugą ważną podróż Musiałowicz odbył w roku 1957 - do Francji.
Wkrótce potem powstały serie niemal abstrakcyjnych, monochromatycznych (zwykle czarno-białych), ekspresyjnych kompozycji, w których ponownie pojawiły się reminiscencje atmosfery wojenno-okupacyjnej: Okupacja 1939-45, Portrety z wyobraźni (1957-72), Wojna przeciw człowiekowi (1959-64). Prace te - dzięki kilku wystawom - były pierwszymi zauważonymi dziełami artysty. Krytycy docenili ich oryginalność, "własną formę", podkreślali, że są "spontaniczne i zorganizowane zarazem", przede wszystkim zaś nasycone ekspresją i emocją, jak pisał Lech Grabowski. Akcentowano ich "nowoczesność", widząc ją w tym, że autor spożytkował elementy taszyzmu, ale potraktował je po swojemu: odchodząc od przedstawienia, zaufał raczej aluzyjności, a nie abstrakcji.
Lata 50. przynoszą ustalenie się formuły sztuki Musiałowicza. Wykształconemu wówczas archetypicznemu "wzorowi" jest wierny do dzisiaj. Zgodnie z nim, "szkielet" kompozycji tworzy umieszczony zwykle na osi zarys figury ludzkiej lub zwierzęcej, pełniącej rolę metaforycznego znaku (z tego względu niektóre obrazy bywają kojarzone z Corps de dames Jeana Dubuffeta). Czasami ową figurę otacza ledwo zarysowany ornament, współtworzący tajemniczą atmosferę całości. Z biegiem lat tonacja barwna prac staje się pełniejsza, akcentowana od samego początku faktura - bogatsza, pofałdowana, półreliefowa (autor miesza techniki), obrazy wydają się jakby inkrustowane opiłkami srebra, złota, drobinami meteorytów, wtapianymi w gęstą masę farby, co przywodzi na myśl szlachetną, drogocenną tkaninę czy wręcz bizantyński przepych. Na pierwszy plan wysuwają się dzięki temu wartości dekoracyjne malarstwa.
W latach 70. artysta kontynuuje lub tworzy cykle odwołujące się do świata przyrody (Krajobraz animalistyczny - rozpoczęty pod koniec lat 50., Narodziny Ziemi, Wirowanie) oraz spraw egzystencjalnych (Reminiscencje, Rodzina, Epitafium). Te ostatnie zaliczane są do tzw. obrazów czarnych, bo też smołowate, nawarstwione plamy czerni, otaczającej i niejako wchłaniającej inne barwy, decydują o eschatologicznej atmosferze całości. Z końcem następnej dekady, lat 80., coraz częściej miejsce obrazów zajmują w dorobku Musiałowicza kompozycje przestrzenne. Konstruowane z licznych, niekiedy drobnych, odrębnie przygotowywanych i opracowywanych, rzeźbionych w drewnie elementów, niekiedy intensywnie polichromowane (z przewagą czerni, bieli i czerwieni), przypominają totemy, słupy o magicznym znaczeniu. Toteż najlepiej służy im ekspozycja plenerowa.
Począwszy od lat 60. Musiałowicz miał wiele ekspozycji zagranicznych. Jest członkiem licznych międzynarodowych stowarzyszeń artystycznych, w tym Europejskiego Stowarzyszenia Kultury SEC i Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych AIAP. W kraju, skupiony na własnej pracy, nie uczestniczy w życiu artystycznym. Pokazuje jedynie sporadycznie swoje prace na wystawach indywidualnych. Ostatnia odbyła się w 2002 roku w poznańskim Muzeum Narodowym. Jej katalog zawiera najbogatsze informacje na temat twórczości artysty (łącznie z bibliografią).
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych KUL, luty 2003