Malarz, grafik, ilustrator. Urodził się w Łodzi w 1896 w rodzinie ubogiego krawca. Zmarł prawdopodobnie podczas II wojny światowej.
Początkowo kształcił się w prywatnej szkole rysunków Jakuba Kazenbogena w Łodzi, a następnie w latach 1915-1916 u Henryka Glicensteina w Warszawie. Debiutował na Salonie TZSP. W latach 1919-1926 odbył studia w akademii drezdeńskiej u Otto Gussmanna i Roberta Sterla. W 1925 otrzymał pierwszą nagrodę na konkursie Czerwonego Krzyża w Paryżu.
Przez pewien czas związany był z literacko-artystyczną grupą ekspresjonistów Jung Jidysz. Barczyński pozostawał pod wpływem malarstwa Marca Chagalla i Oskara Kokoschki. Tematykę swym prac czerpał z tradycji żydowskiej oraz z życia codziennego Żydów polskich. Do najsłynniejszych prac należą: Nosiwoda, Święto kuczek, Modlący się Żydzi, Żebrak przed bóżnicą, Głowa św. Jana, Madonna.
Podróżował po Europie, odwiedził Francję, Włochy, Hiszpanię, w latach 1927-1933 przebywał w Berlinie, następnie powrócił do Łodzi. W pracach, jakie powstały w tym czasie powraca realistyczny sposób budowania obrazu. W 1934 przygotował wystawę swych prac w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Plastycznych. Należał do ZZPAP w Łodzi. Wystawiał w Berlinie, Dreźnie, Tel Avivie, Nowym Jorku. Kiedy wybuchła wojna, postanowił opuścić Łódź i udać się do Tomaszowa Mazowieckiego - nic nie wiadomo o jego dalszych losach. Prace Barczyńskiego znajdowały się w Miejskiej Galerii w Dreźnie, w Muzeum Gminy Żydowskiej w Dreźnie, w Muzeum miasta Tel Aviv. W Polsce w zbiorach ŻIH znajdują się: Głowa dziewczynki, Mężczyzna z fajką, Mężczyzna siedzący i Żebrak bez nóg na wózku.
Źródło: www.diapozytyw.pl