W latach 1975-1980 uczęszczał do Państwowego Liceum Technik Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem (specjalizacja w zakresie rzeźby), gdzie zetknął się m.in. z Władysławem Hasiorem. W latach 1980-1985 studiował na Wydziale Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Dyplom obronił we wrześniu 1985 roku w pracowni prof. Franciszka Duszeńki. W tym samym roku rozpoczął pracę na macierzystej uczelni (od 1996 roku noszącej nazwę Akademii Sztuk Pięknych), od 1996 roku prowadzi tam Pracownię Intermedialną na Wydziale Rzeźby. Jest współtwórcą licznych inicjatyw w Gdańsku, od Galerii Wyspa, przez Otwarte Atelier, Centrum Sztuki Łaźnia, po działający na terenie Stoczni Gdańskiej Instytut Sztuki Wyspa.
Początek studiów w Gdańsku zbiegł się z powstaniem "Solidarności". Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku Klaman brał udział w demonstracjach oraz współtworzył niezależne Wydawnictwo im. Stanisława Brzozowskiego, którego drukarnia mieściła się w domu rodzinnym artysty w Nowym Targu. Jako student współprowadził koło naukowe studentów PWSSP (Studenckie Koło Artystyczno-Badawcze, SKAB), był inicjatorem licznych wydarzeń i wystaw oraz współzałożycielem galerii studenckich, począwszy od "galerii rotacyjnej" (wspólnie z Kazimierzem Kowalczykiem) realizującej akcje artystyczne w różnych miejscach Gdańska (1985-1986), przez Baraki (1986-1987), po Galerię Wyspa (od maja 1987) działającą w zrujnowanych spichrzach na cyplu Wyspy Spichrzów w centrum Gdańska (do 1994), a od 1990 roku także w Domu Studenta przy ul. Chlebnickiej. Po latach Klaman wspominał:
- Zakładając i prowadząc fundacje czy galerie, rozumiałem to jako kontinuum procesu artystycznego, ponieważ sama organizacja życia artystycznego ma na celu uwolnienie, wygenerowanie idei w równym stopniu, jak to ma miejsce przy produkcji artefaktów.
W latach 80. Klaman znany był jako autor akcji landartowych (landartowi poświęcił swą pracę magisterską) i tradycyjnie pojmowanej rzeźby. Często współpracował z rzeźbiarzem Kazimierzem Kowalczykiem. Jego pierwsze działania landartowe odbywały się od 1983 roku na terenie starych kamieniołomów Pińczowie, a potem przeniosły się do Trójmiasta. Jedna najbardziej spektakularnych akcji, "Most (linia ognia)", miała miejsce pod sklepieniem mostu na Motławie. Artysta połączył dwie brzegi zamarzniętej rzeki linią ognia, długą na około 30 metrów.
Jednak wraz z innymi artystami szczególnie upodobał sobie Wyspę Spichrzów, gdzie potem działała Galeria Wyspa. Kontekst miejsca był szczególnie istotny. Klaman podkreślał go w tekście "Archeologia odwrotna", gdzie pisał o wyjściu rzeźb z wnętrz muzealnych i połączeniu działań artystycznych z konkretną lokalizacją:
- Dokonywane są próby zastosowania minionego, znalezionego, odkopanego do sytuacji dzisiejszego człowieka, wplątanego w kulturę, którą tylko częściowo pojmuje i w cywilizację służebną i niszczycielską zarazem.
W innym miejscu pisał o tym szczególnym punkcie na mapie Gdańska:
- Może dlatego tak długo tkwię na wyspie, bo jest to miejsce, gdzie nawarstwiały się różne kultury, rożne znaczenia. Spichlerze ciągle się paliły. Jak odgrzebywaliśmy ziemię i ściągaliśmy jej warstwę, to trafialiśmy na różne rzeczy, które są nie tylko symbolem istnienia, życia, aktywności człowieka, ale także szerzej - to jest przetransponowanie w ogóle idei ludzkiego działania, które się nawarstwia - tak jak Troja. Jest to takie miejsce, gdzie pod warstwami gruzu, zgniłego zboża jest spalona podłoga, potem znowu ziemia, a pod nią znowu coś innego. Dla mnie jest to bardzo inspirujące.
Bezpośrednim przełożeniem "Archeologii odwrotnej" na praktykę artystyczną była akcja "Zakopywania".
Poszukiwania rzeźbiarskie Klamana w tym czasie wpisywały się w swoiście brutalny charakter Wyspy Spichrzów. Były to z jednej strony odlewy ludzkiego ciała i autoodlewy (np. "Negatyw ludzki"), a z drugiej - i przede wszystkim - rzeźba drewniana. Artysta zyskał w latach 80. popularność jako autor drewnianych figur, wycinanych za pomocą prostych narzędzi, jak siekiera czy piła. Prace wykonywał z dostępnych mu "ubogich" materiałów: drewna, kawałków blachy, tektury. Aneta Szyłak już z perspektywy jego twórczości w latach 90. pisała, że rzeźby te łączyły w sobie aspekt kontestacji społecznej i artystycznej oraz silne piętno egzystencjalne. Opisywała je jako "figury z drewna, wycięte z kloca za pomocą siekiery i piły, noszące ślady ran zadanych brutalnym narzędziem, naznaczone czarną i czerwoną farbą dla wzmożenia efektu 'odarcia ze skóry'".
W latach 80. Klaman uczestniczył z tymi pracami w najważniejszych manifestacjach sztuki nowej ekspresji w Polsce: od Biennale Sztuki Nowej w Zielonej Górze (1985), po wystawy organizowane przez Ryszarda Ziarkiewicza ("Ekspresja lat 80-tych" w Sopocie), Andrzeja Bonarskiego ("Co słychać" w Warszawie), a nawet Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz ("Labirynt" w Warszawie). Indywidualnie wystawiał w niezależnych galeriach, jak poznańska Galeria Wielka 19, ale najczęściej pracował oczywiście w Galerii Wyspa na Wyspie Spichrzów.
Rzeźby takie, jak "Big Man" (1986), "Patrzący" (1986), "Burzyciel" (1987), "Klęcząca" (1987), "Golem czyli pierwsza wojna światowa" (1987), "Czerwony płaszcz" (1987), "Człowiek trzymający głowę" (1987), "Głowa na trampolinie" (1987), "Liebenspaar" (1987), "Nowy Budda" (1989) czy "Głowy w studni" (1990) wzbudziły zainteresowanie także poza środowiskiem gdańskim. Wpisywały się w swoistego ducha epoki lat 80. i z pewnością można je nazwać rzeźbą nowoekspresyjną czy - za Andą Rottenberg - rzeźbą postmalarską. Grubo ciosane, drewniane figury Klamana porównywano zwłaszcza do twórczości Georga Baselitza. Rottenberg pisała jednak przy okazji wystawy "Ekspresja lat 80-tych", że w natłoku naśladownictwa i cytatów z nowych mistrzów, "tylko rzeźby Klamana, jakkolwiek bliskie rozwiązaniom Pencka i Baselitza, oraz propozycje Kazimierza Kowalczyka uzyskują jakieś własne brzmienie".
Pod koniec lat 80. Klaman zaczął tworzyć wielkie aranżacje przestrzenne, utrzymane w podobnej "brutalnej" estetyce, z wykorzystaniem takich materiałów jak drewno, blacha, ale też - nierzadko - książki. Jedną z pierwszych był ogromny "Labirynt", który tworzył jednocześnie architekturę wystawy "Labirynt" na warszawskim Ursynowie. O realizacji tej pisał organizator ekspozycji Janusz Bogucki:
- Jego realizacja robi wielkie wrażenie, jest forma zwartą, a jednocześnie w stanie dramatycznego rozpadu. (…) Na ścianach labiryntu zostały zawieszone zdjęcia. Nie prezentują ani historii fotografii, ani historii Polski. To taka miazga życia, w której odciskają się losy pokoleń polskich od połowy XIX wieku do dziś.
Z Boguckim i Niną Smolarz Klaman współpracował również przy okazji wystawy "Epitafium i siedem przestrzeni" w warszawskiej Zachęcie, na którą stworzył instalację "Święta Góra" (1991). Wśród innych aranżacji przestrzennych wymienić należy "Arenę" (1989), "Gnosis-ołtarze" (1989), a także trzy prace - "Brama", "Wieża", "Rotunda" - stworzone w 1990 roku w bezpośrednim sąsiedztwie oraz we wnętrzu Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
W latach 90. twórczość Grzegorza Klamana przeszła poważną transformację. Artysta stał się jednym z czołowych przedstawicieli tzw. sztuki krytycznej. Krytycy wskazywali w tym czasie na trzy zasadnicze wątki jego działań: "krytyczną analizę architektury jako formę reprezentacji władzy", problem "ciała i władzy" oraz nowych nurtów w nauce. Władza pojmowana była tu oczywiście w szerokim Foucaultowskim pojęciu. W tym czasie Klaman pozostawał pod silnym wpływem Michela Foucaulta, ale także filozofki Jolanty Brach-Czainy, autorki eseju "Metafizyka mięsa", który przedrukowywał w swoich katalogach. Już w 1988 roku w jego pracach pojawiło się surowe mięso - artysta zakopał je wraz z solą, zwęglonym ziarnem i książkami ("Koryto"). Podczas akcji sylwestrowej (1990/1991) Klaman obłożony świeżym mięsem składał życzenia noworoczne i tańczył. W "Ogrodzie rozkoszy ziemskich" (1992) użył trzech krowich głów umieszczonych w okrągłej konstrukcji z drabinek gimnastycznych i obłożonych faszyną. Swoistym znakiem rozpoznawczym jego twórczości stało się w tym czasie także użycie preparatów anatomicznych, fragmentów ludzkiego ciała zatopionych w roztworze spirytusowo-formalinowym, wypożyczonych z Akademii Medycznej.
- Konstrukcje naznaczone mięsem przekształciły się w "humanistyczne" technologiczne obiekty z fragmentami preparatów ludzkiego ciała - mówił Klaman w wywiadzie.
Jego prace budziły kontrowersje, artysta był za nie często atakowany. Pierwszą realizację z użyciem preparatów stanowiły "Emblematy" (1993), przygotowane na wystawę w Sopocie. Był to sporej wielkości stalowy obiekt, na którego ścianach artysta umieścił preparaty organów ludzkich - naprzeciw wejścia pojemnik o wydłużonym kształcie z preparatem jelit, na lewo od wejścia - mózg w szklanym pojemniku w kształcie krzyża, zaś na prawo - wątrobę w szklanej formie nawiązującej kształtem do ramienia swastyki. Podczas wystawy "Irreligia" w Brukseli "Emblematy" pokazywane były we wnętrzu czynnego kościoła. W wywiadzie artysta opowiadał:
- Moja praca w przestrzeni kościoła jest szczeliną, niszą w rozpoznanej rzeczywistości. Jest jak tajemnicza kaplica do medytacji człowieczeństwa, z jednej strony Ciało Chrystusa, z drugiej ciało anonimowego człowieka: nasze ciało. Obecni oglądający-wierni są pomiędzy dwoma dyskursami: wiary i ciała otwartego szukającego miejsca, stawiającego pytania.
Kolejne realizacje Klamana stanowiły konsekwencje "Emblematów". W "Katabasis" (1993) do trzech pojemników włożył preparaty z organami ludzkimi: uchem, okiem i językiem. Towarzyszył im dźwięk przypominający lekcję mowy. "Fundament" z 1994 roku stanowiła stalowa konstrukcja w kształcie mastaby, wewnątrz której Klaman umieścił pojemnik z preparatami móżdżku i jelit w roztworze spirytusowo-formalinowym. W "Anatomii polityczna ciała" (1995) artysta wykorzystał preparaty jelit ludzkich, uformowane w kształcie krzyża, spirali i sinusoidy. Rzeźba "Pamięć ciała" (1996) przedstawiała stalową ścianę z trzema hakami: na pierwszym znajdował się cynkowy odlew głowy artysty, na drugim draperia z ołowiu, trzeci pozostał pusty, ale pod nim w "podłodze" artysta umieścił preparat ludzkiego oka. W innych realizacjach, takich jak "Antrophy" (1999) czy "Antrophy II" (2000) preparaty zastąpiły fotografie (Akademia Medyczna odmówiła artyście wypożyczenia preparatów). Cyklem "Antrophy" Klaman zakończył motyw ludzkich preparatów.
- Klaman stosuje produkt kulturowy, formaldehyd, w sposób niezgodny z załączonym do niego kulturowym przepisem. (…) - pisał Zygmunt Bauman. - Kulturowy przekaz dołączany do formaldehydu w jego bezpiecznym laboratoryjnym zastosowaniu brzmi: mięso jest śmiertelne; mięso to śmierć; mięso widać tylko gdy ciało jest już martwe; jeśli widzisz mięso, to pewny znak, że nie jest już żywe, z mięsem spotkać się możesz tylko w śmierci. Klaman używa formaldehydu, by oddać żyjącym mordowane ukradkiem ciało. (…) Mówi: popatrz, to twoje ciało, ciało, które chciałeś (lub które kazano ci) zapomnieć. (…) Ułóż się ze swym ciałem. Zapomnienie szkodzi myśli, kaleczy życie.
Izabela Kowalczyk w swej głośnej książce "Ciało i władza" wpisała te prace Klamana w dyskurs Foucaultowski:
- Klaman sugeruje (…), że ciało tracąc znaczenie symboliczne, zostaje podporządkowane wiedzy medycznej, która jest formą sprawowania nad nim władzy. Jest ono albo powłoką, w którą wpisywane są znaczenia, albo poddanym obróbce mięsem.
Klaman realizował też prace bezpośrednio inspirowane pismami Michela Foucaulta. Na wystawie "Pneuma" (1996) przedstawił cztery ścięte kolumny, w które wmontowane były ekrany z napisami - trawestacjami cytatów z tekstów francuskiego filozofa w różnych językach. Na otwarciu wystawy wykonano utwór wokalny, skomponowany przez Krzysztofa Olczaka (według koncepcji artysty) do słów Foucaulta. Cytaty z filozofa Klaman wykorzystał też podczas akcji "Anatomia polityczna ciała" w Berlinie (1995), a także w cyklu obiektów "Sari" (1998), w których na jedwabnych, wyhaftowanych w Indiach sari znalazły się zdania zaczerpnięte z książki "Narodziny więzienia".
Lata 90. to także kontynuacja aktywności Klamana na polu kuratorskim i organizacyjnym. W 1992 roku wraz z grupą artystów związanych z Wyspą opracował projekt Otwartego Atelier z siedzibą w Łaźni Miejskiej w Gdańsku. Od 1995 roku blisko współpracował z Anetą Szyłak, która w 1998 roku została dyrektorką nowopowstałego Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Wspólnie założyli Fundację Wyspa Progress, której Klaman jest prezesem, a która powołała do życia działający na terenie Stoczni Gdańskiej Instytut Sztuki Wyspa oraz Modelarnię, artystyczny kooperatyw. To głównie w ramach tych instytucji Klaman wystawia i działa jako performer.
Klaman był też kuratorem wystawy "Pasja" Doroty Nieznalskiej w Galerii Wyspa, po której artystka została oskarżona o obrazę uczuć religijnych. W 2002 roku nakręcił film z udziałem artystki, uderzanej w twarz w miarę, jak wysłuchiwała wypowiedzi internautów na swój temat, np. "Proponuję obciąć jej cycki i powiesić na stoczniowej bramie, to będzie dopiero arcydzieło!", "Był piękny zwyczaj golenia głów takim zdzirom" ("196 k.k.").
Po 1999 roku sztuka Klamana stała się bardziej polityczna. Artysta skupiał się na takich zagadnieniach jak historia a teraźniejszość, człowiek w obliczu władzy, przestrzeni publicznej, symboli narodowych (np. instalacja "Europa", 2003; "Flagi dla Unii Europejskiej", 2006; "Polend", 2006), globalizacji i komercjalizacji.
- Dla niektórych osób w tamtych starszych pracach z preparatami anatomicznymi dystans jest zbyt mały, czują, że są za blisko - tłumaczył w jednym z wywiadów. - (…) Natomiast w nowszych pracach przyjmuję perspektywę, która jest dopuszczalna kulturowo, i taką, która podkreśla tę obcość.
Wiele jego prac nierozerwalnie wiąże się ze szczególnym dla najnowszej historii Polski miejscem, jakim jest Stocznia Gdańska. Umiejscowienie w niej Instytutu Sztuki Wyspa oraz Modelarni wyznacza ramę ich działania. Klaman wielokrotnie wykorzystywał ten fakt, a także odnosił się do figury Lecha Wałęsy, legendarnego przywódcy Solidarności.
Jedną z pierwszych tego typu realizacji stały się monumentalne "Bramy", przygotowane na wystawę "Drogi do wolności", którą w 2000 roku na terenie Stoczni Gdańskiej zorganizowało Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Klaman zrezygnował z triumfalnej, zwycięskiej formy łuku tryumfalnego, reprezentującej "historię dominującej większości". Pierwsza brama nawiązuje do dziobu statku, z pionowym otworem, przez który można dostać się do wnętrza. Tam na wyświetlaczach pojawiają się teksty - cytaty z dyskursów totalitarnego i demokratycznego, lecz bez podawania autorów słów. Druga brama nawiązuje formą do "Pomnika Trzeciej Międzynarodówki" Włodzimierza Tatlina. Jak pisał Waldemar Baraniewski, "Bramy" Klamana "są monumentem, który upamiętnia i problematyzuje. Zaburza pamięć, nie pozwala jej zastygnąć we wspomnieniu".
W 2002 roku Klaman zorganizował po raz pierwszy "Subiektywną linię autobusową" (działanie powtórzył w 2010), rodzaj alternatywnej wycieczki po Stoczni. Rolę przewodników pełnili pracujący tam niegdyś robotnicy, szeregowi bohaterowie strajków. W pracy "Solidność" z 2003 roku wykorzystał z kolei wywiady przeprowadzone z byłymi członkami związku: Aliną Kowalczyk, Hansem, Szycem i Zbigniewem Stefańskim. Były one wyświetlane na ekranach wmontowanych w stoczniowe szafki. Artysta podkreślił swą instalacją, że nie wszyscy skorzystali na przemianach społeczno-gospodarczych. Jednymi z ofiar transformacji byli m.in. robotnicy Stoczni. Zdaniem Kuby Szredera, działanie to ukazywało "napięcie pomiędzy oficjalną hagiografią opozycyjnych herosów a codziennym znojem zwykłych robotników". Dzięki artyście "stoczniowcy znowu stali się panami własnego głosu, depozytariuszami mowy, twórcami historii, scenarzystami swoich losów, a nie biernymi pionkami dziejów. Ci robotnicy stali się obywatelami zamieszkującymi przestrzeń wspólną".
W tym czasie Klaman wykorzystywał też symbole narodowe oraz interesował się procesem globalizacji i dominacji wielkich korporacji. Od 2001 roku tworzył "Flagi dla III RP", w których do polskiej flagi dodawał pas czarnego koloru, kolor żałoby, ale też kolor sutann księży katolickich. Wbrew zakazowi prezentowania flagi na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie wówczas mieściła się Galeria Wyspa, w maju 2001 roku artysta zorganizował happening, podczas którego powiewał swą flagą z okna uczelni. W 2003 roku w ramach projektu "Genius Loci" w Kostrzynie Klaman przerobił godło tego miasta, wyczyszczając je do abstrakcyjnego logotypu, podobnego do tych używanych przez korporacje międzynarodowe.
Bohaterem wielu prac Klamana stał się Lech Wałęsa. W 2005 roku powstała instalacja "Izba pamięci Lecha Wałęsy", w której hiperrealistyczna kukła słynnego elektryka klęczy przed miniaturową kopią jego byłego warsztatu pracy. W okazji wystawy "Strażnicy doków", na której prezentowana była instalacja, odbył się też performance "Powrót Lecha Wałęsy" z udziałem Eugeniusza Jędrzejczyka - sobowtóra byłego prezydenta. Doszło też do historycznej rozmowy między skłóconymi bohaterami z przeszłości - Wałęsą (jego sobowtórem) oraz małżeństwem Anną i Andrzejem Gwiazdami (we własnej osobie). Jak pisała Gabriela Salgado, "zejście ikony z piedestału pozwoliło na konfrontację pomiędzy wykluczonymi stoczniowcami a obrazem ich dawnego przywódcy".
Temat ten Klaman kontynuował w następnych pracach. W wideo "Warsztat Lecha Wałęsy" filmował panoramicznym ujęciem przestrzeń wokół warsztatu. Miejsce, w którym pracował przyszły prezydent, rzeczywiście się zachowało, a on sam potwierdził autentyczność obiektu. W 2010 roku Klaman zawiózł go do Muzeum Noblowskiego w Sztokholmie i zainstalował tak, jakby warsztat sam wbił się przez okno muzeum ("Crushing in"). Rok wcześniej artysta zaproponował dołączenie do pozostawionych fragmentów Muru Berlińskiego fragmentu płotu, przez który skakał Lech Wałęsa (zgodnie z obowiązującą legendą). W 2008 roku w Instytucie Sztuki Wyspa Klaman wystawił "Ostatnie sto cegieł z muru, który przeskoczył Lech Wałęsa". Transparentna figura Wałęsy pojawia się też w instalacji "Przezroczysty" (2010), gdzie przez odpowiednie ustawienie świateł nie mogła być oglądana "w pełnej ostrości".
- Przedmiotem zainteresowania Klamana jest nie tyle Wałęsa jako człowiek czy nawet jego rzeczywisty wkład w "zmiany", (…) ile symboliczny "Wałęsa" jako miejsce historiograficznej kontestacji, jako stacja badawcza, z której może być kontrolowane opisywanie i przepisywanie historii politycznej - zauważa Dieter Relstraete.
Klaman sięgał także do medium filmowego. W kilku filmach powstających od 2007 roku starał się wytworzyć atmosferę oczekiwania, napięcia, sugestii, że coś - nawet bliżej nieokreślone - może się wydarzyć ("Ocean Boulevard", 2007). Podczas stypendium w Stanach Zjednoczonych powstał m.in. film "Blow Up #1" (2007), nagrany na pustym kampusie uniwersyteckim, na którym co pewien czas widać postać leżącą na ziemi. Widok ten sugeruje z kolei, że "coś musiało się wydarzyć". W nagranym dwa lata później "Blow Up #2" (2009) kamera artysty krąży po pustych salach.
W jednej z ostatnich instalacji "Bojaźń i drżenie", której tytuł zaczerpnięty został ze słynnej książki Sørena Kierkegaarda, Klaman wykorzystał trzy manekiny, które klęczały przed ścianą i lekko uderzały o nią głowami. Z okien nad nimi ściekały strugi czarnej farby. W pracy tej odnaleźć można było nawiązania do trzech największych religii: islamu, chrześcijaństwa i judaizmu.
Z okazji indywidualnej wystawy Grzegorza Klamana "Rzeczy polityczne" w Instytucie Sztuki Wyspa w 2010 roku nakładem tej instytucji ukazała się monografia "Klaman" poświęcona artyście.
Autor: Karol Sienkiewicz, grudzień 2011
Wybrane wystawy indywidualne:
• 1983 - "Mobil Klatka", Hall PWSSP, Gdańsk
• 1986
- "Underground", Piwnica Domu Studenckiego PWSSP, Gdańsk
- "Napromieniowany", Hall PWSSP, Gdańsk (z Kazimierzem Kowalczykiem)
- "Rysunek i rzeźba", Galeria "d", BWA, Sopot
• 1988 - "Wewnętrzne / Zewnętrzne", Galeria "po", BWA, Zielona Góra (z Kazimierzem Kowalczykiem)
• 1989 - "Figury", Galeria Wielka 19, Poznań
• 1993 - "Monumenty", Państwowa Galeria Sztuki, Sopot
• 1994 - "Emblematy", Galeria Arsenał, Poznań
• 1995 - "Katabasis", BWA Baszta Czarownic, Słupsk
• 1996 - "Pneuma", Ratusz Głównego Miasta, Gdańsk
• 1997
- "Katabasis", Galeria Biała, Lublin
- "Ciało / Siła", Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
- "Hiper trzoda", Galeria Kronika, Bytom
• 1998
- "Ideonomy", Galeria Arsenał, Poznań
- "INSTRUMNT", Galeria Arsenał, Białystok
- "Implanty", Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
• 1999 - "Anatrophy", CSW Łaźnia, Gdańsk
• 2000
- "Objects", Bałtycka, Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk
- "Anatrophy", Václav Spála Gallery, Praga
• 2001
- "Flaga dla III RP", Galeria AT, Poznań
- "Beyond Monument", Galeria Platan, Polski Instytut Kultury, Budapeszt
• 2002 - "PolEnd", Galeria Sztuki, Legnica
• 2003 - "Flagi dla Europy", Austriackie Forum Kultury, Warszawa
• 2005 - "Praktyki adaptacyjne", Górnośląskie Centrum Kultury, Galeria Sektor I, Katowice
• 2007 - "Fear and Trembling", Schmidt Center Gallery, Florida Atlantic University
• 2009 - "Fear and Trembling", Haifa Museum of Art, Haifa
• 2010
- "Crushing in", Muzeum Nobla, Sztokholm
- "Rzeczy polityczne", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
Wybrane wystawy zbiorowe:
• 1985 - "I Biennale Sztuki Nowej", Zielona Góra
• 1986
- "Ekspresja lat 80-tych", BWA, Sopot
- "Klaman, Staniszewski, Ziarkiewicz", Baraki, Gdańsk
• 1987
- "Rzeźba - Instalacja - Obraz", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Avanguardia Polacca", Centro Direzionale Colleoni, Agrate Brianza k. Mediolanu, Włochy
- "Moby Dick. Rzeźba '87", Muzeum Miasta Gdyni, Gdynia, Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Co słychać", d. Zakłady Norblina, Warszawa
- "Realizm radykalny. Abstrakcja konkretna. Sztuka drugiej połowy lat osiemdziesiątych", Muzeum Narodowe, Warszawa
• 1988
- "Sztuka najnowsza. Bruno Schulz", Pawilon SARP, Warszawa
- "The World Invitational Open-Air Sculpture Exhibition", Olimpijski Park Rzeźby, Seul
- "Teraz jest teraz", Galeria Wyspa, Gdańsk
• 1989
- "Na obraz i podobieństwo", d. Zakłady Norblina, Warszawa
- "Gnosis", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Labirynt - przestrzeń podziemna", Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, Warszawa
- "Gest", Muzeum Narodowe, Warszawa
• 1990
- "Dans l'entretemps", Ecole Superieure de Commerce, Tuluza, Francja
- "Pokaz", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Raj utracony. Sztuka polska w roku 1949 i 1989", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- "Nowa sztuka z Gdańska", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Real Time,Story Telling", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Gdańsk - Warszawa", Galeria Wyspa, Gdańsk
• 1991
- "Magowie i mistycy", Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
- "Doppelte Identität. Polnische Kunst zu Beginn der neunziger Jahre", Landesmuseum, Wiesbaden
- "Epitafium i siedem przestrzeni", Galeria Zachęta, Warszawa
- "Miejsca", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "IV Biennale Sztuki Nowej. Wymiary Sztuki", BWA, Zielona Góra
- "Nowoczesna rzeźba polska", Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
• 1992 - "Otwarte Atelier", Dawna Łaźnia Miejska, Gdańsk
• 1993
- "Panorama sztuki współczesnej", BWA, Olsztyn
- "V Biennale Sztuki Nowej. Sztuka bez granic", Zielona Góra
• 1994
- "Ucho Beethovena", Dawna Łaźnia Miejska, Gdańsk
- "44 współczesnych artystów wobec Matejki", Muzeum Narodowe, Kraków
- "Pustynna burza", BWA, Katowice
- "Projekt Wyspa", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Punkty odniesienia", Instytut Polski, Budapeszt
- "Praxis", Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
- "Heretycy Gdańska", Galeria Delikatesy Avantgarde, Gdańsk
- "Rzut kostką", Galeria BWA, Kraków
• 1995
- "Dotknięcie przedmiotu", Galeria Miejska Arsenał, Poznań
- "Białko", Muzeum Artystów, Łódź
- "Endlos", Dawna Łaźnia Miejska, Gdańsk
- "Antyciała", Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
- "Linia horyzontu", Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin
- "Oikós", Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz
• 1996 - "Survival", Rauma, Finlandia
• 1997
- "Displacement / This Placement", Kunstlerhaus Bethanien, Berlin
- "Wyspa - idean paikka, parkan idea", Kaapelitehdas, Helsinki
- "Simulacrum", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Kolekcja Sztuki Współczesnej na 1000-lecie Gdańska", dawna Łaźnia Miejska, Gdańsk
• 1999
- "Toyama Now 99", Museum of Modern Art, Toyama
- "Public Relation. Sztuka z Gdańska", CSW Łaźnia, Gdańsk
- "Figura w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku", Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa
- "Miejsca sygnowane", CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa
- "Suitcase - Who Cares", Tallin Art Holl, Tallin
• 2000
- "In Freiheit / endlich", Staatliche Kunsthalle, Baden-Baden
- "Forum galerii niezależnych i innych miejsc sztuki", Galeria Wyspa, Gdańsk
- "Negocjatorzy sztuki", CSW Łaźnia, Gdańsk, Bunkier Sztuki, Kraków
- "Drogi do wolności", tereny Stoczni Gdańskiej, Gdańsk
• 2001
- "Na wolności / w końcu", Królikarnia Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie
- "Irreligia", Atelier 340 Muzeum, Bruksela
- "In Between: Art from Poland 1945-2000", Chicago Cultural Center, Chicago
• 2002
- "Niebezpieczne związki", Galeria Arsenał, Poznań
- "City Transformers", Gdańsk
• 2004
- "Za czerwonym horyzontem. Aktualna sztuka z Polski i Rosji", CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa
- "BHP", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- "Palimpsest muzeum", Łódź Biennale, Muzeum Historii Miasta Łodzi
- "Nowa Huta", Westfalischer Kunstverein, Munster
- "Dialog Loci", Kostrzyń
- "RE: Location / Shake", CSW Łaźnia, Gdańsk
• 2005
- "Strażnicy doków", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- "Sicht der Dinge. Positionen aktueller Kunst in Polen", Kunstforum Ostdeutsche Galerie, Regensburg
- "Un/Real?", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
• 2006 - "You Won't Feel a Thing", Kunsthaus Dresden, Drezno
• 2007
- "Nic nie poczujesz", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- "Tektonika historii", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
• 2008
- "Wybrańcy / Chosen", Israeli Digital Art Lab, Holon; Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- "Przełóż to: kolekcja niemożliwa", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- "Na początku było pismo", Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk; Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa
- "Republika bananowa. Ekspresja lat 80.", Galeria Miejska Arsenał, Poznań, Muzeum Narodowe, Szczecin, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń, CSW Łaźnia, Gdańsk
• 2009
- "Na okrągło: 1989-2009", Hala Stulecia, Wrocław
- "Power Games. Contemporary Art from Poland", Haifa Museum of Art, Haifa
- "History of Violence", Haifa Muzeum of Art, Haifa
- "20 mgnień wolności", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
• 2011
- "Körper in Aufruhr", daadgalerie, Berlin
- "Historia w sztuce", MOCAK, Kraków
- "Alternativa", Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk