Początkowo pracował w zespole Bartolomeo Berrecciego na dworze króla Zygmunta I Starego w Krakowie. W 1519 brał udział w pracach przy baldachimie nad grobowcem króla Władysława Jagiełły (katedra krakowska na Wawelu) oraz, w latach 1524-29, przy dekoracji ornamentalnej Kaplicy Zygmuntowskiej w Krakowie (według H. Kozakiewiczowej jego autorstwa są tam ornamenty groteskowe) i przy nagrobku biskupa Jana Konarskiego (1521) w katedrze krakowskiej na Wawelu. W latach 1529-31 wyjechał do Sieny, a w 1562 do Włoch. Zapewne po śmierci Berrecciego (1537) zdobył większą niezależność, pracując jednak wespół z rzeźbiarzami Bernardino de Gianotis i Filipem z Fiesole, z którymi wcześniej tworzyli zespół Berecciego. Ich wspólnym dziełem jest renesansowa willa Decjusza na Woli Justowskiej pod Krakowem (po 1533), obecnie mocno zmieniona przebudową. Pracowali także w Płocku (1531-34) przy odbudowie po pożarze tamtejszej katedry.
Nie zachowały się żadne z prac wykonanych przez Ciniego w Wilnie: sklepienie katedry (1545), rozbudowa dolnego zamku, prace w kościołach Anny i Barbary (1547-54), nagrobek królowej Elżbiety, pierwszej żony Zygmunta Augusta (1546-52) przeznaczony do tamtejszej katedry. Wśród zachowanych dzieł, z którymi wiąże się nazwisko Ciniego, należą: nagrobek biskupa Stanisława Oleśnickiego w katedrze w Poznaniu (1543), wspomniany nagrobek biskupa Konarskiego na Wawelu (1521), nagrobek biskupa Jana Lubrańskiego (1522) w katedrze w Poznaniu oraz, wespół z Bernardino de Gianotis, brązowy nagrobek kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego (1533-40) w kolegiacie w Opatowie. Andrzej Fischinger, autor biogramu Ciniego w "Słowniku Arystów Polskich" ( I, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, 1971, s. 360-62) przypisuje mu też udział w tzw. ołtarzu zatorskim (1521), którego kamienne pozostałości przechowują Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu, oraz drewnianym ołtarzu z katedry krakowskiej na Wawelu (ok. 1550), obecnie w kościele parafialnym w Bodzentynie.
Autor: Monika Ochnio, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty 2002.