Rzeźbiarz legnicki czasów manieryzmu. Urodził się w 2. połowie XVI wieku, zmarł po 1623 roku.
Georg Weber pochodził zapewne z Legnicy. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1592 roku, kiedy wraz z żoną Anną ochrzcili synka Georga. 26 października 1604 roku Weber poślubił prawdopodobnie drugą żonę, Dorotheę, córkę nieżyjącego już wtedy Stenzela Lange z Osetna. Rzeźbiarz jest wymieniany przy okazji chrztu córki Anny w 1605 roku i jej pochówku rok później. 22 lipca 1607 roku Georg Weber i Dorothea ochrzcili synka Georga, a w następnych latach - kolejną trójkę dzieci: Susannę (1609), Annę (1611) i Dorotheę (1614).
Dalszych wiadomości o życiu artysty dostarczają sygnowane dzieła: zachowany rysunek z podpisem i datą "1614" oraz epitafium Ludwiga w Legnicy z ok. 1617 roku. Ostatni zapis w księgach kościelnych dotyczący rzeźbiarza Georga Webera i jego żony Marii pochodzi z 4 maja 1640 z okazji chrztu syna Georga. Mamy tu zapewne do czynienia z kolejnym pokoleniem rzeźbiarzy o tym samym nazwisku. Interesujący nas rzeźbiarz miałby w tym czasie ok. 70 lat, co na owe czasy wydaje się mało prawdopodobne. Przypuszcza się, iż Weber zmarł pomiędzy 1623 a 1640 rokiem.
Znane są dwa potwierdzone dzieła Georga Webera. Pierwsze z nich to rysunek personifikacji Wiary, zachowany w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, opatrzony sygnaturą: "Georg Weber bilthauer in Lignitz den 3 Augustii A. 1614" ("Georg Weber rzeźbiarz w Legnicy 3 sierpnia roku 1614"). Drugie dzieło to epitafium Nicolausa Ludwiga w katedrze śś. Piotra i Pawła w Legnicy, sygnowane skrótem GWB (od: Georg Weber Bildhauer). Podpis ten nie zachował się, znany jest jedynie z inwentaryzacji przedwojennych historyków sztuki. Epitafium datuje się na ok. 1617 rok.
Analiza porównawcza z innymi epitafiami i nagrobkami kamiennymi na Śląsku nie pozwoliła na przypisanie Weberowi wielu dzieł. Jedynym łączonym z nim pomnikiem jest epitafium Gerstmannów z katedry legnickiej, powstałe między 1620 a 1623 rokiem. Na podstawie tego datowania stawiane są hipotezy co do czasu śmierci artysty.
Z kręgiem Webera bywa jednak wiązanych kilka dalszych dzieł: epitafium Wolfganga von Rothkirch w kościele św. Katarzyny w Makowicach (ok. 1619), epitafium Andreasa Knoblocha w Legnicy (ok. 1624) i epitafium Caspra Kirchnera w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP w Bolesławcu (ok. 1627). Zakładając jednak, co wysoce prawdopodobne, iż potomkowie Webera byli rzeźbiarzami, należałoby z rodziną Weberów łączyć większą liczbę dzieł.
Styl Webera polegał na silnym rozbiciu tektoniki epitafiów: elementy dźwigane nie są podpierane kolumnami czy pilastrami. Rozbudowane gzymsy są przerywane i nad konsolami wyłamane do przodu. Do cech charakterystycznych należą również uszakowate formy obramień. Pod względem ornamentyki Weber kontynuował manierystyczną tradycję horror vacui, zapoczątkowaną przez Johannesa Rischa. Stosował jednak bardziej nowatorskie w tym czasie formy chrząstkowo-małżowinowe. Uzupełniały je motywy o nieco starszej proweniencji: podwieszane chusty, maski lwów, obeliski i woluty z ornamenty zwijanego.
Dzieła Georga Webera powstawały z piaskowca, gabro i zielonego marmuru. Był też jedynym rzeźbiarzem poza środowiskiem wrocławskim, który odlewał figury z brązu.
Twórczość Webera, niewątpliwie jednego z ciekawszych rzeźbiarzy śląskich pierwszej połowy XVII wieku, nie jest jeszcze do końca przebadana. Ze względu na mnogość osób o imieniu Georg pochodzących z rodziny Weberów sprawy atrybucji są w dużej mierze teoretyczne.
Autor: Jakub Jagiełło, listopad 2010.