Informacje o twórczości Olędzkiego są stosunkowo obfite, mniej zaś te dotyczące życia prywatnego. W latach 1771-72 wykonał rzeźbiarską dekorację kamienicy Rzewuskich (Wilczkowskiej) przy Rynku nr 3 we Lwowie, przebudowywanej wg projektu architekta Piotra Polejowskiego. W sierpniu 1773 zgłosił pretensję do Bractwa Stauropigialnego o wypłatę reszty wynagrodzenia za dekorację ołtarza głównego i wrót diakońskich Cerkwi Wołoskiej we Lwowie, które wykonał wraz z rzeźbiarzem Michałem Filewiczem wg projektu Klemensa Ksawerego Fesingera. W latach 1773-79 wykonywał prace dla katedry łacińskiej we Lwowie, m.in. cztery boczne ołtarze i tron biskupi. Dla tej samej świątyni wykonał nagrobki arcybiskupów lwowskich - Wacława Hieronima Sierakowskiego (zm. 1780) i Ferdynada Kickiego (zm. 1797). W czerwcu 1774 podjął się wykonania dekoracji rzeźbiarskiej prospektu organowego w kościele dominikanów w Podkamieniu (koło Brodów). W lipcu 1779 zawarł umowę o wykonanie rzeźbiarskiej dekoracji kamienicy Bielskich przy Rynku nr 20 we Lwowie. W październiku 1780 podpisał kontrakt na ołtarz główny kolegiaty w Zamościu. W tym samym roku pracował dla klasztoru bazylianów w Poczajowie (koło Krzemieńca). W 1786 domagał się honorarium za dzwon dla lwowskiej Cerkwi Wołoskiej. W 1792 pobierał honorarium za nieokreślone prace dla dominikanów we Lwowie. W 1773 Olędzki poślubił Mariannę z Polańskich, wdowę po rzeźbiarzu Janie Kruszanowskim, córkę odlewnika dzwonów Teodora Polańskiego. W 1780 otrzymał od teścia nieruchomości na przedmieściu Halickim we Lwowie. W 1789 zapisał połowę swego majątku małoletniemu synowi Józefowi, który w wieku dorosłym również uprawiał zawód rzeźbiarza. Olędzki zmarł na przełomie kwietnia i maja 1792. Z jego spuścizny majątkowej dochodzono praw za niezrealizowane dzieła.
Do zachowanych potwierdzonych źródłowo dzieł Olędzkiego należą: atlanty balkonu i figury na attyce kamienicy Rzewuskich oraz nagrobki arcybiskupie we Lwowie.
Na podstawie różnych przesłanek przypisuje się Olędzkiemu liczne dzieła, zróżnicowane jednak stylistycznie. We Lwowie są to np. figury atlantów na fasadzie kamienicy Zuchorowiczowskiej przy Rynku nr 40 - ok. 1773. Większość z przypisywanych dzieł znajduje się jednak poza Lwowem, we Wschodniej Małopolsce, m.in.: rzeźby w ołtarzu (Aaron i Mojżesz) w kościele w Tarnogrodzie - ok. 1780, rzeźby w ołtarzu głównym (święci Piotr i Paweł) kościoła w Pełczyskach (koło Pińczowa) - ok. 1780, rzeźby (krucyfiks oraz święci Piotr i Paweł) w ołtarzu głównym kościoła parafialnego w Obrazowie - po 1767, oraz nagrobek Amalii z Brühlów Mniszchowej w kościele parafialnym w Dukli - 1773; przede wszystkim jednak na pograniczu Rusi Czerwonej i Wołynia, np.: figura Matki Boskiej Łaskawej (Warszawa, kościół dominikanów Św. Jacka) i feretron (Olesko, Oddział Lwowskiej Galerii Sztuki) z klasztoru dominikanów w Podkamieniu, figury ołtarzowe w kościele parafialnym w Łopatynie (zachowane rzeźby aniołów; Olesko, Oddział Lwowskiej Galerii Sztuki), wyposażenie wnętrza kościoła trynitarzy w Beresteczku (zachowane pojedyncze figury; Olesko, Oddział Lwowskiej Galerii Sztuki) i kościoła w Zahorowie (niezachowane).
Olędzki pracował przede wszystkim w drewnie i kamieniu, znacznie rzadziej w stiuku. Przy szeregu realizacji współpracował z innymi rzeźbiarzami i architektami. Zatrudniał znanych z nazwiska czeladników.
Dorobek artystyczny Olędzkiego nie jawi się jasno. Kamienna dekoracja lwowskich kamienic ukazuje go jako utalentowanego kamieniarza. Drewniane rzeźby przypisywane Olędzkiemu cechują taneczne pozy, typy twarzy o zadartych nosach i wyłupiastych oczach, ostro kształtowane draperie szat.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007