W latach 1929-34 studiował rzeźbę w pracowni Tadeusza Breyera w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1938 i w tym samym roku został asystentem na uczelni. Po II wojnie światowej wrócił na krótko do warszawskiej ASP, gdzie w latach 1947-50 był zastępcą Bohdana Pniewskiego w Pracowni Rzeźby Monumentalnej. Odbył kilka podróży o charakterze studyjnym, m.in.: 1934 - do Włoch i Francji (jako stypendysta ASP), 1958 - do Belgii, 1966 - do Jugosławii i Szwajcarii. W latach 1935-39 był członkiem Związku Rzeźbiarzy oraz ugrupowania artystycznego Blok, zaś od 1946 Sekcji Rzeźby Związku Polskich Artystów Plastyków (był okresowo w Zarządzie).
Tworzył rzeźbę pełnoplastyczną (monumentalną i kameralną), rzadziej relief , w gipsie, glinie, kamieniu, drewnie i brązie. Część prac z okresu międzywojennego i powstałych w czasie II wojny światowej uległa zniszczeniu. Prace studyjne i mniejszych rozmiarów znajdują się, m.in.: w Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie, w budynku Sejmu oraz Muzeum Polskim w Chicago.
Początkowo w latach 30. tworzył rzeźbę figuralną pod wyraźnym wpływem Breyera: operującą dużymi płaszczyznami i zwartą bryłą (np. Dziecko stojące, 1938, granit, zaginione?). Kontynuował tę tradycję w czasie II wojny światowej (np. Głowa babci, 1942-44, granit, Muzeum Narodowe w Warszawie) oraz po 1945. Do 1956 tematyka jego prac wyraźnie wpisywała się w nurt socrealizmu, np. w cyklu kompozycji o wspólnym tytule Dyskusje (1954-55, gips, miejsce przechowywania nieustalone). Od końca lat 50. artysta przeszedł do form bardziej aluzyjnych i unowocześnionych, stosując często nowe materiały (np. żywice sztuczne) i łącząc w jednym dziele różne techniki, np. Ptaki Kosmosu I (1961, cement i mozaika, Muzeum Narodowe w Warszawie).
W twórczości Masiaka dominowała rzeźba monumentalna o tematyce patriotycznej i martyrologicznej. Znalazła ona wyraz w szeregu projektowanych pomnikach, np. Ofiar Oświęcimia (1952) i Bohaterów Warszawy (1965), jak i nielicznych zrealizowanych, wśród których wyróżnia się skalą Pomnik Walki i Męczeństwa Społeczeństwa Bydgoszczy i Ziemi Bydgoskiej (1969, brąz, piaskowiec i granit) w Bydgoszczy.
Wziął udział w licznych wystawach zbiorowych, w kraju i za granicą, na których też otrzymywał nagrody, m.in.:
- 1931 - "Sport w sztuce" w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie (II nagroda za rzeźbę Ostatnia strzała)
- 1936 - "Sport w sztuce" w Berlinie (wyróżnienie honorowe za rzeźbę Pływak)
- 1937 - "Międzynarodowa Wystawa Sztuki i Techniki" w Paryżu (II nagroda za rzeźbę Polonia)
- 1948 - "Wystawa Ziem Odzyskanych" we Wrocławiu
- 1952 - 3. Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie
- 1984 - "Rzeźba polska 1944-1984" w Poznaniu.
Autor: Paweł Freus, październik 2008