Edukację artystyczną rozpoczął w Krakowie pod kierunkiem E. Lepszego. Naukę kontynuował od 1880 w Brukseli w prywatnej szkole M. van Alphena i miejscowej Akademii Sztuk Pięknych. W 1882 przeniósł się do Paryża by doskonalić swój warsztat artystyczny w Académie Julian. Swe zainteresowania skupił na technikach graficznych pobierając lekcje w pracowni P. Le Rata. Zasłynął jako mistrz grafiki reprodukcyjnej, w dziedzinie akwaforty i miedziorytnictwa zyskał światową reputację. W latach 1883-91 brał udział w Salon Société des Artistes Français na Champs-Élysées, a w latach 1893-98 w Salon Société Nationale des Beaux Arts na Champ-de Mars. Współpracował jako ilustrator z tygodnikiem "L'Art" i "Gazette des Beaux-Arts". Pokonał barierę dzielącą sztukę reprodukcyjną od sztuki "wysokiej", sztuki artystycznej kreacji; dzięki swym nadzwyczajnym walorom warsztatowym jego grafika posiadała wymiar twórczej interpretacji dzieł dawnych i współczesnych mistrzów. W Paryżu doceniono jego talent w pełni: wybrano go na członka Société des Beaux-Arts, nadając mu status równy najbardziej cenionym malarzom i rzeźbiarzom. W Paryżu, Londynie i Nowym Jorku współpracował ze znakomitymi wydawcami, Ch. Delorierem, L. Gaucherelem, J. Hautecoeurem, A. Toothem i F. Keppelem. Swe ryciny wystawiał w największych ośrodkach artystycznych Europy - prócz Paryża w Brukseli (1884, 1893) i Monachium (1896). Był wielokrotnie nagradzany, m.in. złotym medalem na paryskiej wystawie Blanc et Noir (1889) i na Wystawie Powszechnej (1900). Podtrzymywał też więzy z krajem; uczestniczył w ekspozycjach w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1884-86, 1894, 1898-99, 1900, 1901) i warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1883, 1884, 1887, 1902). Na I Wielkiej Wystawie Sztuki Polskiej urządzonej w 1887 w Krakowie został nagrodzony medalem I klasy. Współnie z Félixem Vallottonem, z którym łączyła go przyjaźń z czasu studiów w pracowni Le Rata, wykonał premię dla członków TZSP reprodukując w technice akwaforty "Ogłoszenie Konstytucji 3 Maja" Jana Matejki (1891-1893). W 1897 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" skupiającego najwybitniejszych polskich artystów.
Osiadłszy w Ballancourt pod Paryżem Jasiński poświęcił się grafice odtwórczej ze względu na konieczność zarobkowania. Wybór dzieł do reprodukowania uwarunkowany był zamówieniami wydawców, lecz nadzwyczajna wrażliwość artysty na jakości linii i barwy, zdolność chwytania charakterystycznych cech stylu mistrza oraz warsztatowa perfekcja pozwoliły mu na doskonałe odtwarzanie w gamie czerni i bieli zarówno renesansowych, barokowych jak i klasycyzujących obrazów. Wystawiając swe ryciny w największych ośrodkach artystycznych Europy, reprodukując obrazy Edwarda Burne-Jonesa w ramach subskrypcji dla londyńskiego wydawcy Arthura Tootha, zaś
Rozbity dzban Jean Baptiste Greuza dla nowojorskiego wydawcy Fredericka Keppela, Jasiński umożliwił szerokiej publiczności poznanie dzieł twórców włoskiego renesansu, szesnastowiecznych malarzy niemieckich i flamandzkich, francuskich akademików i angielskich prerafaelitów. Zaniepokojony schyłkiem grafiki interpretacyjnej, wypieranej przez techniki fotomechaniczne, i znużony niewolniczym odtwarzaniem dzieł wielkich mistrzów Jasiński podjął w latach dziewięćdziesiątych pierwsze próby w zakresie grafiki oryginalnej. Artysta poszukiwał odpowiadającej mu stylistyki podążając szlakiem wytyczonym już przez innych twórców. Jego rysunki węglem i akwatinty naśladują migotliwe cienie i nerwowo urywaną linię graficznych pejzaży Camilla Pissarro.
Obracając się głównie w kręgu nabistów Jasiński wzorował się na dekoracyjnym linearyzmie ich prac; zapożyczył też niektóre motywy z typowego dla nich repertuaru tematów. W swych pejzażach - podobnie jak Vuillard i Bonnard w litograficznych widokach paryskich ulic - budował płytką przestrzeń obrazową, w której pierwszy plan wyznacza zrytmizowany szereg drzew. W ślad za nabistami Jasiński czerpał wzory kształtowania wyobrażonej przestrzeni z malarstwa włoskiego quattrocenta. Chcąc uciec w świat własnej fantazji, wirtuoz grafiki interpretacyjnej wybrał "archaiczną" technikę drzeworytu langowego. Dążąc do uwolnienia się od przymusu precyzyjnego odtwarzania dzieł innych twórców, Jasiński wyzwolił swą wyobraźnię, stworzył w swych drzeworytach kompozycje niezwykłe w swej ikonografii i formie (Nagie kobiety w wodzie). W jego rycinach o radykalne uproszczonych formach i falistym dukcie linii czytelne są reminiscencje prymitywizującej stylistyki E. Bernarda i dekoracyjnych kompozycji F. Vallottona (Stworzenie kobiety, ok. 1900). Spiętrzenie kompozycyjnych planów w arbitralnie zawężonej przestrzeni obrazowej oddaje wizyjny charakter wyobrażeń (Kuszenie, ok. 1900). Artysta sięgał po wzory także do estetyki japońskiego drzeworytu (Autoportret z gąsienicą, ok. 1900). Rys "brzydoty" wynikający z archaizującej stylistyki pojawił się ponadto w drzeworytniczych pejzażach Jasińskiego (Góry nad jeziorem, ok. 1900). Dla zintensyfikowania ekspresji artysta wykorzystał fakturę i barwę papierowego podłoża odbitek - odcienie błękitu, zieleni i brązu (Ballancourt w nocy). Innym jeszcze czynnikiem pobudzającym wyobraźnię twórcy była sztuka portretowa Dürera (Portret matki artysty). Spuścizna artystyczna Jasińskiego obejmuje także rysunki ołówkiem, kredką i pastelem, oraz akwarele przedstawiające krajobrazy i sceny rodzajowe. Artysta projektował ponadto gobelinowe ornamenty, które haftowała jego żona, Camille Vautravers.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, maj 2004.