Naukę rysunku rozpoczął w wieku ośmiu lat u malarza Wiktora Sołomowicza w Odessie. W latach 1902-08 pobierał lekcje w szkole artystycznej Odeskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Studia artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu podjął w 1910 roku; w 1918 uzyskał dyplom w pracowni Dymitra Kardowskiego. Podczas rewolucji zajmował się wykonywaniem opraw plastycznych masowych imprez; w 1918 pełnił funkcję pełnomocnika Petersburskich Państwowych Wolnych Pracowni Artystyczno-Naukowych w kontaktach z komisariatem Oświaty Ludowej. Edukację artystyczną kontynuował w Monachium. Do Polski przyjechał w 1920 roku. Osiadł w Toruniu, gdzie wraz z Leonem Pękalskim otworzył Zakład Graficzny "Sztuka"; wykonywał wówczas projekty prospektów reklamowych i propagandowych plakatów. Wstąpił też do nowo powstałej Konfraterni Artystów.
W 1923 objął kierownictwo pracowni malarstwa dekoracyjnego i monumentalnego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Odbył studyjne podróże do Włoch, zwiedzał Paryż. W 1928 został członkiem praskiego ugrupowania artystycznego Manes. W 1930 przeniósł się do Warszawy, gdzie otrzymał profesorską nominację w Szkole Sztuk Pięknych w katedrze rysunku i malarstwa. Kowarski był wybitnym pedagogiem, stąd pociągnął za sobą do Warszawy sporą grupę swych uczniów. Aktywnie uczestniczył też w życiu artystycznym; należał do Stowarzyszenia Artystów Plastyków Rytm, był członkiem grup o kolorystycznej orientacji - Cech Artystów Plastyków Jednoróg i Pryzmat. Zasiadał ponadto w Radzie Instytutu Propagandy Sztuki oraz w Sekcji Plastyków Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych.
Indywidualne wystawy artysty odbyły się w 1923 r. w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych i w 1938 r. w warszawskiej kawiarni "Zodiak". Swe prace eksponował też za granicą, m.in. w Wiedniu (1928), Wenecji (XVIII Biennale, 1932), Edynburgu (1932), Pittsburgu (1935), Berlinie (1935, 1936) i Paryżu (1926). Na Światowej Wystawie "Sztuka i technika" zorganizowanej w Paryżu w 1937 otrzymał złoty medal. Okres okupacji spędził w Skierniewicach, gdzie prowadził kursy tajnego nauczania, uprawiał rzeźbę, wykonywał projekty architektoniczne. Po zakończeniu wojny podjął na nowo pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP.
Uprawiał malarstwo sztalugowe i ścienne, mozaikę, projektował układy urbanistyczne. Istotnym zagadnieniem w jego twórczości była integracja malarstwa i architektury. Z inicjatywy Adolfa Szyszko-Bohusza podjął ok. 1925, wraz ze swymi uczniami z krakowskiej ASP, prace restauratorskie na Wawelu. Czerpiąc inspiracje z monumentalnej sztuki Michała Anioła wykonał wówczas m.in. dekorację stropu w Sali Pod Ptakami, za którą otrzymał Medal na Dziesięciolecie Odzyskania Wolności. Prócz prac dekoratorskich w klasztorze OO. Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie, uczestniczył w 1928 w wykonywaniu polichromii Rynku Starego Miasta w Warszawie (kamienice Gizów i Dzianotów). W 1936 wraz z Janem Sokołowskim zdobił plafony w pałacu Brühla mieszczącego siedzibę Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 1935 uzyskał wraz z Sokołowskim I nagrodę w konkursie na projekt polichromii kościoła Narodzenia Panny Marii w Chełmie (niezrealizowany). W 1939 zdobył wraz z Sokołowskim i Józefem Klukowskim I nagrodę za projekt mozaikowej dekoracji hali odjazdowej Dworca Głównego w Warszawie (część zrealizowana została zniszczona podczas pożaru latem tego roku). Ponadto uczestniczył w realizacji polskich pawilonów na wystawach światowych w Paryżu w 1937 i Nowym Jorku w 1939. W 1930 został laureatem II nagrody (wspólnie z Tadeuszem Gronowskim) w konkursie na plakat poświęcony setnej rocznicy powstania listopadowego oraz nagrody honorowej na Salonie Listopadowym IPS. W 1931 jego obraz Wioślarze został uhonorowany nagrodą Prezesa Rady Ministrów.
Repertuar tematyczny malarstwa sztalugowego Kowarskiego obejmował głównie pejzaże i wątek heroicznych zmagań człowieka z przeciwnościami losu. We wczesnych latach 20. częstym motywem jego obrazów był także akt o klarownej artykulacji i smukłych proporcjach nawiązujący do dramatycznej sztuki El Greca. Stężona ekspresja obrazów, takich jak Paganini (1923), odzwierciedla ponadto stylistyczne poszukiwania krakowskich Formistów; o łączeniu post-kubistycznych doświadczeń z ekspresjonistyczną nastrojowością świadczy tu mroczna gama barw oraz zawężona przestrzeń obrazowa zbudowana przez pryzmatycznie łamane, zgeometryzowane kształty aluzyjnie nawiązujące do form pejzażu. Indywidualna formuła obrazowania Kowarskiego ukształtowała się w latach 1923-29. Podróże do Włoch i Francji przyczyniły się zarówno do poznania sztuki mistrzów renesansu, jak i zasymilowania klasycyzujących i realistycznych tendencji. W malowanych w latach 1925-27 pejzażach z okolic Ojcowa widoczne są reminiscencje krajobrazowej twórczości Courbeta. Wrażenie monumentalności skalnych i roślinnych masywów wywołuje tu wyrazisty modelunek światłocieniowy uproszczonych form natury i bogate efekty fakturalne uzyskiwane za pomocą szpachli lub "utkane" drobnymi uderzeniami pędzla (Pejzaż z Ojcowa II, 1927). W latach 30. nasilił się w sztuce Kowarskiego romantyczny ton, zintensyfikowało dążenie do metaforycznego oddania dramatu ludzkiej egzystencji, samotności i przemijania (Suche drzewo i pejzaż wilanowski, 1930; Wędrowcy, 1930; Krajobraz włoski, ok. 1930). Monumentalizując i syntetyzując formy Kowarski sięgał po inspiracje do konwencji obrazowania francuskiego romantyzmu stopniowo nasycając swe kompozycje coraz głębszą ekspresją. Stosowana w początkowej fazie twórczości gama barw ciemnych ustąpiła z czasem miejsca rozjaśnionej, świetlistej kolorystyce. Artysta podejmował też tematykę sportową (Wioślarze, 1931; Bieg; Łuczniczka; Człowiek z kulą) odwołując się do stylistyki renesansowych reliefów. Przykładem heroizowanego portretu zbiorowego o zrytmizowanym układzie kompozycyjnym jest obraz Rząd Narodowy z roku 1863 (1937). Tragiczny wymiar wojny znalazł wyraz w powstałym w latach 1946-48 cyklu "Ghetto" (m.in. Głowa Żydówki, 1946; Na progu domu, 1948). Moralną siłę rodzaju ludzkiego zagrożonego zniszczeniem zobrazował cykl "Człowiek" (m.in. Efeb, 1947; Elektra, 1947). Antykizująca stylistyka współgra tu z rozwibrowaną czystymi barwami materią malarską o postimpresjonistycznej proweniencji. Trzeci cykl, odpowiadający tematycznie założeniom socrealistycznej doktryny, "Dzieje myśli narodowej", Kowarski zrealizował tylko częściowo (Proletariatczycy, 1948, Muzeum Narodowe w Warszawie). Do nielicznych rzeźb, jakie wykonał, należą Głowa Marata (brąz, 1944) i Madonna Syryjska (brąz, 1948).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2002.