W połowie lat czterdziestych zrealizowała serię ilustracji i okładek do książek wybitnych brazylijskich pisarzy, m. in. Aluísia Azeveda, Graciliana Ramosa czy Joracego Camargo. W 1946 roku ukończyła sześciomiesięczny kurs z dziedziny sztuk graficznych w prywatnej instytucji Fundação Getúlio Vargas, gdzie kształciła się między innymi w takich dziedzinach sztuki, jak drzeworyt i grawerstwo. Jednym z wykładowców na kursie był Thomas Santa Rosa, wybitny scenograf, który zasłynął scenografią do spektaklu “Suknia ślubna’ Nelsona Rodriguesa w reżyserii Polaka, Zbigniewa Ziembińskiego (spektakl ten wyznaczył nowy kurs we współczesnym teatrze brazylijskim, co w dużej mierze zawdzięcza się polskiemu reżyserowi). Dwa lata później miała miejsce jej pierwsza wystawa indywidualna w Galerii Itapetininga w São Paulo. Styl Ostrower porównywany był do niemieckiego ekspresjonizmu, tematyka jej dzieł natomiast wyrażała zaangażowanie społeczne, często na jej drzeworytach można zobaczyć kobiety piorące ubrania, dzieci z faveli w Rio de Janeiro oraz inne scenki rodzajowe przedstawiające życie ubogich ludzi. W początkowej fazie jej działalności artystycznej duży wpływ wywarła na nią niemiecka graficzka i rzeźbiarka Käthe Kollwitz.
W 1951 roku Fayga Ostrower przyjęła obywatelstwo brazylijskie, a jej prace zaczęły być coraz częściej wystawiane w muzeach w Brazylii i za granicą. W 1955 r. wyjechała na roczne stypendium naukowe Fundacji Fullbrighta do Nowego Jorku, gdzie odwiedziła wiele muzeów i pracowała w Brooklyn Museum Art School. Jej prace zostały wystawione w galerii The Contemporaries, a sama Fayga była zapraszana do wygłaszania licznych wykładów.
Duży wpływ wywarła na nią twórczość Paula Cezanne’a, dzięki której przyjęła abstrakcyjny styl. Zainspirowana kubizmem i sztuką abstrakcyjną zaczęła odchodzić od sztuki figuratywnej i społecznie zaangażowanej. Wspominała:
Od 1950 do 1954 roku powoli zaczęłam zmieniać styl – zapewne szukałam czegoś innego. W tym czasie dostałam w prezencie dwie książki na temat Cézanne’a. […] Cztery lata zajęło mi odkrywanie Cézanne’a, próbowałam go zrozumieć, aż w końcu to właśnie dzięki niemu zrozumiałam kubizm. Ja sama nigdy nie starałam się być kubistką. Moja droga poprowadziła mnie bezpośrednio do sztuki abstrakcyjnej.
Jej prace znajdują się zarówno w głównych muzeach brazylijskich, jak i w Europie i państwach obu Ameryk. Otrzymała wiele nagród, spośród których do najważniejszych należą: Grande Prêmio Nacional de Gravura podczas Biennale w São Paulo (1957), Międzynarodowa Nagroda na XXIX Biennale w Wenecji (1958), nagrody z Biennale we Florencji, Buenos Aires czy Meksyku. Fayga projektowała również biżuterię i tkaniny dekoracyjne. W 1964 roku została zaproszona przez rząd Stanów Zjednoczonych do wygłoszenia cyklu wykładów na Spellman University w Atlancie, gdzie pozostała przez siedem miesięcy jako rezydentka i profesor wizytujący. W 1975 roku miały miejsce jej wystawy w wielu krajach Europy i Stanów Zjednoczonych: w Rzymie, Waszyngtonie, Genewie, Brukseli i Sztokholmie. W latach 1954–1970 prowadziła zajęcia dydaktyczne z kompozycji i analizy krytycznej w Muzeum Sztuki Współczesnej w Rio de Janeiro. W latach sześćdziesiątych wykładała również w Slade School na University College w Londynie, a także na wielu uniwersytetach brazylijskich. Była prezesem Brazylijskiego Stowarzyszania Sztuk Plastycznych w latach 1963-1966, prezesem brazylijskiej Komisji International Society of Education through Art, INSEA, Unesco w latach 1978-1982, honorowym członkiem Accademia delle Arti e del Disegno we Florencji.
Fayga Ostrower jest znana również jako autorka wielu książek na temat sztuki, m.in. "Craitividade e Processo de Criação", "Universos da Arte", "Acasos e Criação Artística", "A sensibilidae do Intelecto" (nagrodzona prestiżową nagrodą literacką Jabuti w 1999 r.). O jej twórczości pisał w jednym ze swych wierszy wybitny poeta i pisarz brazylijski Carlos Drummond de Andrade. W 1989 roku miały miejsce dwie jej wystawy w Polsce: w Galerii Test, w Warszawie oraz w Muzeum Sztuki w Łodzi, jej rodzinnym mieście. W 1997 roku została uhonorowana przez rząd brazylijski Orderem "Zasłużony dla Kultury".
Zmarła 13 września 2001 roku w Rio de Janeiro, nie ukończywszy wielu projektów artystycznych i kolejnej książki, nad którą pracowała. Rok po śmierci artystki w Rio de Janeiro powstał Instytut Fayga Ostrower.
Opracowała Aleksandra Pluta, wrzesień 2015, na na podstawie: