Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Warszawie z 1980 roku. Wieloletnia tancerka Baletu Teatru Wielkiego w stolicy, od 1987 roku solistka tego teatru. Jednocześnie studiowała na Akademii Muzycznej w Warszawie pedagogikę tańca.Elwira Piorun na swoim koncie ma główne role m.in. w "Giselle", "Fortepianissimo", "Nienasyceniu". Jej podstawową techniką jest taniec współczesny, ale jako pedagog uczy również tańca klasycznego, elementów jogi i pilatesu.
Teatr Tańca Zawirowania from Culture.pl on Vimeo.
Pierwsza fascynacja Elwiry? Jiří Kylián i William Forsythe. - To było dla mnie odkrycie! Rewolucyjne połączenie klasyki ze współczesnym przepływem energii. Ważnym doświadczeniem na drodze do tańca współczesnego była współpraca przy balecie do muzyki Tomasza Stańki "Nienasycenie" na podstawie tekstów Witkacego- Choreografię tworzyła przyjaciółka Zofia Rudnicka, miałam wpływ na swoją rolę divy kabaretowej, a przy scenariuszu pracował Włodek Kaczkowski. Więc gdzieś tam w 1987 roku można by szukać początku idei własnego zespołu, jakim są teraz Zawirowania.- wspominała Piorun w rozmowie z Culture.pl
W 1989 roku artystka przeniosła się do Dortmundu, gdzie przez 6 lat tańczyła główne role w baletach Jurka Makarowskiego oraz Ivana Vamosa. Wróciła do Teatru Wielkiego w Warszawie w 1997 roku. Tam pojawiły się jej pierwsze prace choreograficzne: "Kindertotenlieder" do muzyki Mahlera i "Tylko raz w życiu", balet oparty na życiorysach Isadory Duncan i Sergiusza Jesienina. - Tańczyłam dużo, często główne role. Chyba najbardziej osobistym spektaklem było "Kindertotenlieder" do muzyki Mahlera tańczony w kościele. Ale z klasycznym baletem pożegnałam się zdecydowanie i bez żalu. Chociaż pewnie w ciele pozostało mnóstwo przyzwyczajeń i nawyków, które czasami bywają wadą, a czasami są zaletą - mówiła tancerka.
Układała tez choreografie do kilku oper z repertuaru Teatru Wielkiego. Po odejściu z Opery Narodowej współpracowała przez rok z Polskim Teatrem Tańca w Poznaniu. Wzięła udział w choreografiach "Barocco" Jacka Przybyłowicza oraz "Tango z Lady M." i "Przypadki pana von K." Ewy Wycichowskiej. Artystka stworzyła również choreografię spektakli "Jeśli kochasz, zabij" we współpracy z Atelier Polskiego Teatru Tańca oraz "W stronę światła… z zawiązanymi oczami". Obecnie jest dyrektorem artystycznym Teatru Tańca Zawirowania i bierze udział we wszystkich jego produkcjach, aktywnie uczestnicząc przy tworzeniu choreografii. Do tej pory powstały: "Przytul mnie" (2004), "Jeśli kochasz, zabij" (2005), "W stronę światła… z zawiązanymi oczami" (2006), "Nic tylko błękit" (2008), "Chopin ambiente" (2009), "Po godzinach" (2007), "Innocent when you dream" (2010), "Zbliżenia" (2011), "Wody i powietrza" (2012), "50 twarzy Ewy" (2013), "Tomorrow" (2014). Jest współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania.
W 2013 roku została zaproszona do współpracy z Ido Tadmorem i Rachel Erdos, czego efektem jest dobrze przyjęty w Izraelu dwuczęściowy spektakl "Rust&Engage".
Od wielu lat prowadzi intensywne działania na rzecz popularyzacji tańca współczesnego w Warszawie. Oprócz corocznego Festiwalu współorganizowała Spotkania z Teatrem Tańca w Okęckiej Sali Widowiskowej Domu Kultury „Włochy”. Chociaż jest aktywną tancerką i występuje w większości przedstawień w swojej choreografii, w ostatnich latach poświęca się również prowadzeniu warsztatów tanecznych oraz pracy z młodzieżą. Uczy tańca w Państwowej Szkole Baletowej, w szkole Egurroli i w Okęckiej Sali Widowiskowej.
Przeczytaj także sylwetkę Bartosza Figurskiego
źródło: materiały nadesłane, materiały własne, oprac. AL; aktualizacja: 2016 (ND).