W latach 1927-1931 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem pod kierunkiem Romana Olszowskiego, a następnie w warszawskiej Szkole Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w pracowni Jana Szczepkowskiego. W okresie 1935-1939 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Tadeusza Breyera i Bohdana Pniewskiego. Już w trakcie studiów zaczął wystawiać swe prace; po raz pierwszy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w 1935 (rzeźba Noc). Od 1936 był członkiem grupy artystycznej "Warszawa". Utrzymywał również kontakty z awangardowymi twórcami środowiska krakowskiego; współpracował z teatrem Cricot przy inscenizacji Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie.
Lata okupacji spędził głównie w Warszawie. Po II wojnie światowej mieszkał początkowo w Bielsku-Białej, gdzie od 1946 do 1950 roku był nauczycielem rzeźby w Liceum Technik Plastycznych i w Ognisku Kultury Plastycznej. Pełnił również funkcję wiceprezesa Sekcji Rzeźby Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Katowickiego (1949-1951). W późniejszym okresie mieszkał i tworzył w Warszawie.
Edward Piwowarski tworzył rzeźby kameralne, architektoniczne i pomnikowe, realizowane w gipsie, kamionce, terakocie i kamieniu. Dojrzałe prace artysty cechuje bezpretensjonalny indywidualny styl nawiązujący do sztuki naiwnej i ludowej. Artysta podkreślał swój dystans do przejściowych mód artystycznych, czego wymownym dowodem jest rzeźba zatytułowana Marzenia abstrakcjonisty (1964 r.). Nie sposób jednak nie zauważyć, że w twórczości rzeźbiarza z lat sześćdziesiątych pojawiały się próby abstrakcyjnej deformacji bryły (np. Rzeźba sentymentalna, 1964 oraz Sentymentalna, 1968). Najbardziej znane dzieła artysty związane są z Warszawą - duża popularnością cieszyły się jego kameralne prace ukazujące typy mieszkańców stolicy i sceny rodzajowe rozgrywające się na przedmieściach (np. Na Bielanach, 1961). Tematy do swych rzeźb czerpał Piwowarski m.in. z pism Wiecha (np. Walerek Wątróbka i Gienia, 1961) i Bolesława Prusa (np. Wokulski z panią Minclową, Bohaterowie 'Lalki' Prusa, 1962). W pracach tego typu widoczna jest dążność do prymitywizacji formy i operowanie karykaturalną deformacją. Grupy o tematyce rodzajowej cechuje frontalność ujęcia; przedstawione postaci zdają się być zastygłe w usztywnionych pozach niczym u fotografa, kojarzą się z "monidłami" (obrazami portretowymi malowanymi na podstawie rodzinnych fotografii).
W dorobku artysty figuruje szereg dzieł martyrologicznych, związanych z II wojną światową i Powstaniem Warszawskim, między innymi - Doktor Janusz Korczak (1964), Ranny partyzant (1966), Syn pułku (1967-1968).
Do wybitnych prac Piwowarskiego z dziedziny rzeźby dekoracyjnej i monumentalnej należą m.in.: wystrój ceramiczny holu Teatru Komedia w Warszawie (1953), płaskorzeźby w restauracji i kawiarni "Stolica" w Warszawie (wykonane przy współpracy Andrzeja Mierzejewskiego (1953), dekoracja stiukowa z mozaiką i płaskorzeźby w Domu Kultury Metalowca w Skarżysku-Kamiennej (1957), Pomnik Partyzantów w Miechowie (1959) a także kilka nagrobków na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Podstawowa bibliografia:
- "Edward Piwowarski. Rzeźba". Katalog wystawy Centralnego Biura Wystaw Artystycznych "Zachęta", Warszawa 1974
- "Piwowarski. Portret artysty", Katalog wystawy w Domu Artysty Plastyka w Warszawie, Warszawa 1979
- "Edward Piwowarski 1910-1974. Rzeźba". Katalog wystawy Stołecznego Biura Wystaw Artystycznych, Warszawa 1982
- Materiały archiwalne Pracowni Plastyki Współczesnej Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, styczeń 2003