Tworzy głównie prace wideo i fotografie. Urodził się w 1970 roku.
W latach 1990-1995 studiował na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 2002 roku ukończył Wydział Komunikacji Multimedialnej na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Początkowo zajmował się również sztuką performance, której rys widoczny jest w większości jego późniejszych realizacji - często mają one charakter dokamerowego performance'u, artysta staje się bohaterem swoich prac. Ich głównym tematem pozostają kwestie tożsamości i problematyka genderowa (płci kulturowej). Rumiancew wskazuje na nowoczesne koncepcje męskości, w których mężczyzna utracił pozycję silnego podmiotu. Innym razem dawne, konserwatywne stereotypy na temat roli i pozycji mężczyzny zostają wyśmiane w groteskowych sytuacjach.
W filmie Love Song (2002) Rumiancew dokonał odwrócenia stereotypu związanego z podziałem niektórych czynności na typowo męskie i typowo kobiece. Nagi artysta wykonuje domowe czynności, tradycyjnie przypisywane kobietom - zmywa naczynia. Staje się jednocześnie obiektem oglądu (i pożądania) oraz kurą domową. W tle słychać śpiew kobiety (Anny Babiak). Jak pisała Joanna Zielińska sugeruje on
"obecność kobiety, która jednak znajduje się poza władzą spojrzenia, lub że to ona przejęła władzę jako operatorka kamery".
Na filmie Autoerotique (2004) artysta przebrany w damski strój wykonuje striptease do muzyki disco, by następnie nałożyć męski garnitur. Sytuacja jest bardziej groteskowa i parodystyczna niż erotyczna. Rumiancew nie tyle też wskazuje na umowność kodów kulturowych (przeistacza się z żałosnej imitacji kobiety w "normalnego" mężczyznę), co podważa męski, heteroseksualny podmiot. Podobnego zaprzeczenia dokonuje w fotografii Atlas (2004). Jest to odwrócone do góry nogami zdjęcie przedstawiające nagiego artystę stojącego na głowie. Czyni to jednak na brzegu jeziora, przez co jego głowa zanurzona jest w wodzie. Artysta-Atlas nie podtrzymuje firmamentu niebieskiego niczym mityczny heros, a raczej zostaje przez niego wciśnięty. Dodatkowo pozbawiony jest oparcia, jego nogi zwisają bezwładnie w powietrzu. Symbol męskości zostaje ponownie podważony.
Ten sam efekt odwrócenia kadru Rumiancew zastosował także w wideo Flow (2005), pokazywanym na wystawie "Cztery róże" w Centrum Sztuki Współczesnej w 2005 roku. Na filmie ubrana w długą, czerwoną suknię kobieta staje na rękach, a spódnica opada jej na twarz. Przez odwrócenie obrazu jej figura przywodzi na myśl egzotyczny kwiat.
W dyptyku wideo Fordanser (2005) Rumiancew powrócił do rozliczenia się z sentymentalnymi i romantycznymi wizjami męskiego podmiotu. W dwóch filmach stworzył groteskowe sytuacje, których bohaterowie zostają porzuceni i osamotnieni. Na pierwszym z nich artysta tańczy walca w monumentalnych salach Pałacu Kultury i Nauki do muzyki z filmu Noce i dnie. Brakuje mu jednak partnerki, tańczy sam z kamerą. Na drugim filmie leży bezwładnie wyrzucony na brzeg rzeki, do pasa zanurzony w wodzie. Jego ręce i klatkę piersiową unieruchamia gipsowy opatrunek. Reszty historii widz może się jedynie domyślać. Rumiancew nie buduje jednak złożonej narracji, wskazuje raczej na niemoc, samotność i opuszczenie, a bardziej jeszcze na zdezawuowanie dawnych konwenansów i stereotypów męskości.
Na filmie DJ (2006) pojawił się wątek egzystencjalny. Ze śladów dłoni odciśniętych na szybie powstaje czaszka - główny motyw filmu, którego nastrój grozy wzmaga ścieżka dźwiękowa - puszczony od tyłu utwór Krzysztofa Pendereckiego.
Seria fotografii Wyprawa do drugiego pokoju (2007), prezentowana na indywidualnej wystawie Rumiancewa w Galerii Czarna w Warszawie, powstała w prywatnym mieszkaniu, w którym artysta wyświetlał na ściany reprodukcje zdjęć z "National Geographic" wcielając się w ich bohaterów. W ten sposób powstał niemal karykaturalny obraz, w którym codzienność zderzona została z marzeniami o wielkiej przygodzie, egzotycznych podróżach, wreszcie tęsknotą za wcieleniem się w typ męskiego zdobywcy. Jak mówił sam artysta, wyobrażenia o świecie
"na ogół pozostają jednak tylko kalkami, schematami i tym samym uniemożliwiają prawdziwe uczestnictwo w innej kulturze. Z drugiej strony 'mikrokultura', którą tworzymy we własnym otoczeniu może być równie ciekawa, co najodleglejsza egzotyka".
Autor: Karol Sienkiewicz, październik 2007.
Wystawy indywidualne:
- 2002 - "Room-Living" - Galeria FF, Łódź;
- 2004 - "Autoerotique. Love Song" - Teatr Rozmaitości, Warszawa;
- 2005 - "Fordanser" - Galeria Potocka, Kraków;
- 2007 - "Wyprawa do drugiego pokoju" - Galeria Czarna, Warszawa.
Wystawy zbiorowe:
- 2001 - "Breaking News" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2002 - "Look At Me / Spójrz na mnie" - w ramach festiwalu "Novart.pl", Bunkier Sztuki, Kraków; "Rybie oko II" - Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk;
- 2003 - "Pod flagą biało-czerwoną" - Estonian Art Museum, Tallin, Estonia; Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno, Litwa; National Centre for Contemporay Arts, Moskwa, Rosja;
- 2004 - "Far West Near East. Młoda sztuka z Polski" - Forum Kunst und Architektur, Essen, Niemcy;
- 2005 - "Boys" - Bunkier Sztuki, Kraków; "Niewygodnie" - Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk; "Cztery róże" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Club Cube" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2006 - "Co z nami teraz będzie?" - Galeria Potocka, Kraków; "Sztuka w służbie lewaków" - Galeria Kronika, Bytom;
- 2007 - Wreszcie nowa! Małopolskie kolekcje sztuki najnowszej - Muzeum Narodowe, Bunkier Sztuki, Kaków.