Zawrotne (i tragiczne) koleje jego losu zamykają się w krótkim 37-letnim życiu. Jednakże zarówno w poezji, jak i w swojej aktywności Bruno Jasieński [własc. Wiktor Zysman; w dzieciństwie rodzice zmienili mu nazwisko na Jasieński, imię Bruno przybrał później] do dzisiaj jest jednym z najbardziej znanych twórców polskiego futuryzmu.
Urodził się 17 lipca 1901 roku w Klimontowie koło Sandomierza, w rodzinie małomiasteczkowego lekarza. Uczył się w gimnazjum w Warszawie, a potem, po wybuchu pierwszej wojny światowej, w Moskwie. W Rosji obserwował bacznie rewolucyjną awangardę literacką. Od roku 1918 przebywał w Krakowie, gdzie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zetknął się wtedy ze starszymi od siebie futurystami: Tytusem Czyżewskim i Stanisławem Młodożeńcem. Założył z nimi futurystyczny klub "Katarynka", w którym od 1920 odbywały się wieczory poetyckie.
Z początkiem lat 20. Jasieński objawił się jako autor tekstów programowych (m.in. "Do narodu polskiego manifest w sprawie natychmiastowej futuryzacji życia"; "Manifest w sprawie poezji futurystycznej"; także współtwórca głośnej jednodniówki "Nuż w bżuhu"). Współpracował również z pismami awangardowymi ("Zwrotnica" i "Almanach Nowej Sztuki"), a po 1923 związał się z lewicą komunistyczną.
Na początek lat 20. przypada początkowy okres twórczości poetyckiej Jasieńskiego. Opublikowane w tomie "But w butonierce" (1921) teksty wyraźnie świadczyły o fascynacji rosyjskim egofuturyzmem, nurtem sentymentalno-dekadenckim oraz antytradycjonalizmem. Później ("Pieśń o głodzie", 1923; "Ziemia na lewo", wspólnie z Anatolem Sternem, 1924) sięgał do poezji Majakowskiego. Był rewolucjonistą i futurystą tak w treści, jak i języku. Jego metafory wyróżniały się ekscentrycznością, a obrazowanie charakteryzowała często hiperbola. Widać to było także w prozie (mikropowieść "Nogi Izoldy Morgan", 1923).