Pochodziła z rodziny o muzycznych zamiłowaniach. Po ukończeniu Średniej Szkoły Muzycznej w Toruniu rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu: teorii muzyki pod kierunkiem Zygmunta Sitowskiego, gry na fortepianie w klasie Ireny Kurpisz-Stefanowej i kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego. Po uzyskaniu w 1958 dyplomu z odznaczeniem na Wydziale Teorii Muzyki przerwała naukę na pozostałych kierunkach i podjęła pracę na uczelni na stanowisku asystenta w katedrze Zygmunta Sitkowskiego. Od 1960 kontynuowała studia kompozytorskie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Tadeusza Szeligowskiego, a po jego śmierci - w klasie Kazimierza Sikorskiego. Dyplom z kompozycji otrzymała w 1964. Cztery lata później, w 1968, jako stypendystka Rządu Francuskiego wyjechała do Paryża, gdzie uzupełniała wykształcenie z zakresu kompozycji pod kierunkiem Nadii Boulanger.
Była autorką licznych dzieł scenicznych i radiowych, poruszających tematykę egzystencjalną i eschatologiczną (m.in. na podstawie Apokalipsy Św. Jana, Ajschylosa, Szekspira, Gogola, Dostojewskiego i Sienkiewicza). Styl Matuszczak był początkowo atonalny, punktualistyczny i ascetyczny (częste melorecytacje); później w jej muzyce pojawiało się więcej tradycyjnej tonalności i melodyki. Kompozytorka była głęboko religijną katoliczką, również mocno dotkniętą horrorami wojny – w dzieciństwie widziała groby w dziedzińcu swojego domu; widziała ludzi aresztowanych i zabitych. Opisuje się jako "naznaczona śmiercią", niemniej jednak utrzymuje pozytywne podejście do życia, wierząc, że obowiązkiem człowieka jest polepszanie świata poprzez osobistą dobroć. Jej punkt widzenia filozoficznego, że "śmierć jest jedyną nieuchronnością w życiu, które skądinąd napełnione jest wolnymi wyborami", jest wytłumaczeniem tego, że wielu jej utworów skupia się na tragicznych momentach wyboru ("Quo Vadis") czy na upamiętnieniu poległych ("Elegia o chłopcu polskim"). W rozmowie z Mają Trochimczyk mówiła:
Muzyka, jak każda sztuka, leży w obszarze duchowości i każda forma notacji coś traci – istnieje przestrzeń poza zapisanymi znakami
Bernadetta Matuszczak pisałą głównie utwory sceniczne i wokalno-instrumentalne. Jej kompozycje były wielokrotnie wykonywane w kraju i za granicą, m.in. "Septem tubae" na chór mieszany, organy i orkiestrę symfoniczną (1966) na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM) - 43. Weltmusikfest 1969 - w Hamburgu, opera "Julia i Romeo" (1967) podczas Internationale Maifestspiele w Wiesbaden w 1972, a monodram operowy "Pamiętnik wariata" (1976) na Brighton Music Festiwal w 1984.
Bernadetta Matuszczak była laureatką wielu nagród za twórczość kompozytorską; m.in. w 1965 otrzymała nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich, w 1966 za "Septem tubae" uzyskała II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga, a w 1967 jej "Musica da camera per 3 flauti, 4 timpani e 5 tom-toms" (1967) zdobyła nagrodę na Konkursie Jeunesses Musicales. Dwukrotnie została uhonorowana Prix Italia za opery-oratoria radiowe - w 1973 za "Humanae voces" (1970-71) i w 1979 za "Apokalypsis według św. Jana" (1976-77).
Ważniejsze kompozycje:
- Gitanjali na flet, sopran, dzwony i głos męski recytujący (1963)
- Sans titre for piano (1963-68)
- Dramat kameralny na baryton, baryton z taśmy, altowy głos recytujący, klarnet basowy, wiolonczelę, kontrabas i perkusję (1965)
- Septem tubae na chór mieszany, organy i orkiestrę symfoniczną (1966)
- Kwartet na 3 flety i klawesyn (1966)
- Musica da camera per 3 flauti, 4 timpani e 5 tom-toms (1967)
- Julia i Romeo, opera kameralna w 5 scenach według Williama Szekspira na solistów, pantomimę, głosy recytujące, chór i orkiestrę (1967)
- Invocazione per dieci voci, flato, contrabbasso, teorbano e gong (1968)
- Poésie de chambre pour récitation (baryton), soprano (garson), clarinette basse, vibraphone, 2 cymbales et tam-tam (1968)
- Per strumenti na orkiestrę smyczkową, klarnet basowy, trąbkę i perkusję (1969)
- Canzone na sopran, sopran z taśmy, rożek angielski i perkusję (1969-70)
- Humanae voces, opera-oratorium na głosy recytujące, sopran dramatyczny, chór i orkiestrę (1970-71)
- Rilke-Lieder na baryton i orkiestrę (1971)
- Salmi na baryton, głos recytujący, harfę, kontrabas, perkusję i światło (1972)
- Misterium Heloizy, opera w 7 scenach na solistów, chór i orkiestrę (1973-74)
- Elegia o chłopcu polskim na sopran, altowy głos recytujący, 2 chóry żeńskie i orkiestrę (1974-75)
- Aforyzmy na flet solo (1976)
- Pamiętnik wariata, monodram operowy według Mikołaja Gogola na aktora, baryton, pantomimę i orkiestrę kameralną (1976)
- Apocalypsis, oratorium na sopran, baryton, głosy recytujące, chór i orkiestrę (1976-77)
- Dziady Kowieńskie, dramat Adama Mickiewicza na solistów, chór i orkiestrę (1978)
- Canticum canticorum na alt, baryton, chór i orkiestrę (1978-79)
- Ossesioni concertanti in quattro parti per percussione (1980)
- Quartetto in dodici parti na kwartet smyczkowy (1980)
- Fraszki na chór męski a cappella (1980)
- Prometeusz, opera kameralna według Ajschylosa na solistów, chór i orkiestrę (1981-82)
- Dwanaście preludiów na smyczki (1982)
- Wiersze dziecięce na chór żeński a cappella (1982)
- Canti della vita e della morte na baryton, wiolonczelę i perkusję (1982-84)
- Canto solenne na baryton, chór i orkiestrę (1983)
- Momenti musicali per flauto ed archi (1983)
- Tryptyk Norwida na baryton, klarnet basowy i wiolonczelę (1983)
- Aforyzmy na fortepian (1984)
- Dźwiękowe zabawki na fortepian dla dzieci (1984)
- Kolęda na alt z towarzyszeniem fortepianu (1984)
- Pejzaże na mezzosopran i fortepian (1984)
- Improvisatione per flauto solo (1984)
- Miniatury baletowe na orkiestrę (1985)
- Notturno - Karol Szymanowski in memoriam in tres partes per cello solo (1987)
- Canticum polonum per archi (1987)
- W nocy na starym rynku, pantomima według Icchoka Lejba Pereca na głosy solowe, chór i orkiestrę symfoniczną (1988)
- Dzikie łabędzie [wersja sceniczna], baśń baletowa według Hansa Christiana Andersena - muzyka elektroniczna (1988)
- Fase per archi da camera (1989)
- Hymnus in honorem beatae Mariae virginis de monte Carmelo na alt lub kontratenor i pozytyw lub organy (1990)
- Nie ma dachu nad głową na alt z towarzyszeniem fortepianu (1990)
- Kołysanka niebieska na alt z towarzyszeniem gitary (1990)
- Kolęda A. D. 1990 na alt z towarzyszeniem gitary (1990)
- Dzikie łabędzie [wersja radiowa], suita baletowa na aktora i taśmę (1991)
- Libera me... na baryton i taśmę (1991)
- Pieśń żałobna pamięci ofiar Katynia na sopran i organy (1991)
- Sny dziecięce na fortepian (1992)
- Quo vadis, dramat muzyczny według Henryka Sienkiewicza na solistów, chór i orkiestrę (1993-94)
- Canto funebre per archi, in memoriam Wojciech Broniewski (1995)
- Zbrodnia i kara, dramat według Fiodora Dostojewskiego w 9 scenach z prologiem i epilogiem (2008)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, lipiec 2002, aktualizacja: grudzień 2008; wrzesień 2021.