W latach 1886-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Loepolda Lofflera, Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka i Jana Matejki. Od 1896 roku uczył się w akademii monachijskiej w klasie Franza Stucka. Następnie w latach 1900-1903 mieszkał w Paryżu, doskonaląc swój talent w École des Beaux-Arts pod kierunkiem Léona Gérôme'a. Wystawiał swe obrazy na Salonach Towarzystwa Artystów Francuskich i na Salonie Jesiennym (za pastele Lew Belfortu, Warszawa 14 lipca i W ogrodzie Luksemburskim otrzymał tytuł "Chevalier d'Orde Académicque"). W 1904 powrócił do Krakowa, gdzie miał swoją pracownię w jednej z sal żydowskiego przytułku dla starców na Kazimierzu. W latach 1907-1908 odbył podróż do Jerozolimy, następnie do Włoch (1910), a później do Belgii i Holandii (1911-1912 i w latach dwudziestych). Należał do TPSP (Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Plastycznych) w Krakowie oraz do TZSP (Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych) w Warszawie, był też honorowym prezesem Żydowskiego Towarzystwa Krzewienia Sztuk Pięknych. Wystawiał w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Łodzi, Tarnopolu, Katowicach i innych miastach Polski. Miał na swoim koncie również wystawy zagraniczne: Berlin (1903), Monachium (1909), Antwerpia (1911), Wiedeń (1911, 1913, 1915) i Meran (1914). Bogate kolekcje prac artysty znajdują się obecnie w zbiorach ŻIH i w Muzeum Starej Synagogi w Krakowie. W 1995 roku miała miejsce wystawa monograficzna Markowicza zorganizowana przez ŻIH.
Markowicz uznawany jest za doskonałego rysownika i kolorystę, rysował głównie pastelem, zdecydowanie mniej powstało obrazów olejnych. W jego twórczości dominowały początkowo sceny miejskie i pejzaże, sporadycznie pojawiały się elementy symbolizmu i ekspresjonizmu np. Autoportret (ze szkieletami w tle), czy Śmierć (pastel znajdujący się w ŻIH w Warszawie). W swoich pracach utrwalił obraz zniszczeń, jakich dokonała I wojna światowa na terenie Galicji, ale także pozostawił szereg prac stanowiących swoiste kalendarium podróży po Europie. Jego twórczość pozostaje odrębnym zjawiskiem nie podlegającym głównym trendom w malarstwie jego czasów, zjawiskiem łatwo rozpoznawalnym dzięki specyficznej stosowanej prze niego gamie kolorystycznej i rysunkowi postaci. W 1902 wystawiono w krakowskim TPSP pastel Sądny dzień, który zapoczątkował serię scen z życia Żydów. Były to kameralne przedstawienia modlitw, dyskusji, nauki, gry w szachy, a także kompozycje zbiorowe usytuowane na tle synagog, portrety starców z przytułku, gdzie miał pracownię. Do najbardziej znanych należą: Talmudyści, Czytająca Żydówka, Dysputa nad etrogiem, Żydzi z Torą, Po pogromie, Szachiści.
Źródło: www.diapozytyw.pl