Kompozytor, pedagog i dyrygent. Urodzony 4 lipca 1904 w Przemyślu, zmarł 26 grudnia 1957 w Krakowie.
Kształcił się od ósmego roku życia w grze na skrzypcach w rodzinnym mieście. W latach 1920-28 studiował grę na skrzypcach w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie Jana Chmielewskiego (uzyskał dyplom ze srebrnym medalem) oraz teorię muzyki u ks. Bernardina Rizziego. W latach 1927-33 koncertował w Krakowie i innych miastach oraz w Polskim Radiu, lecz na skutek urazu lewej ręki musiał zrezygnować z kariery wirtuozowskiej. Od 1928 do 1936 był profesorem skrzypiec i teorii muzyki w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, jednocześnie ucząc w latach 1929-30 gry na skrzypcach w Śląskiej Szkole Muzycznej w Katowicach oraz - w latach 1930-32 - w Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Krakowie. W 1932 został współzałożycielem Stowarzyszenia Młodych Muzyków w Krakowie i brał aktywny udział w jego działalności. W 1936 podjął studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie: w zakresie kompozycji w klasie Kazimierza Sikorskiego oraz dyrygentury pod kierunkiem Waleriana Bierdiajewa, które ukończył w 1939 z odznaczeniem za kompozycję.
Po wybuchu II wojny światowej przebywał we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie przez pół roku prowadził chór i orkiestrę ukraińskiego teatru muzycznego. W 1940 przeniósł się do Tarnopola - tu był nauczycielem gry na skrzypcach i klasy kameralnej w szkole muzycznej. W 1941 zamieszkał we Lwowie, a następnie w Lublinie i do 1944 uczył prywatnie gry na skrzypcach oraz organizował koncerty dla Polaków, podczas kórych występowali głównie muzycy warszawscy. Od 1945 uczył przedmiotów teoretycznych, prowadził klasy dyrygentury oraz kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, gdzie w latach 1951-52 kierował również sekcją operową na Wydziale Wokalnym, zaś w 1957 został mianowany kierownikiem nowo utworzonej Katedry Dyrygentury krakowskiej uczelni. W latach 1950-54 prowadził także klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. W 1955 został profesorem nadzwyczajnym.
Artur Malawski wykształcił wielu kompozytorów i dyrygentów, m.in.: Janusza Ambrosa, Karola Anbilda, Andrzeja Cwojdzińskiego, Andrzeja Dobrowolskiego, Romana Haubenstocka-Ramatiego, Jerzego Katlewicza, Tadeusza Machla, Stefana Marczyka, Krzysztofa Missonę, Krzysztofa Pendereckiego, Witolda Rowickiego, Bogusława Schaeffera, Jerzego Semkowa, Zdzisława Szostaka.
W latach 1945-57 występował sporadycznie jako dyrygent, najczęściej prezentując utwory z okresy klasycyzmu i romantyzmu, wielokrotnie dyrygował też własnymi kompozycjami. W 1948 odniósł sukces artystyczny wykonując swoje Etiudy symfoniczne na fortepian i orkiestrę (1948) podczas festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Amsterdamie. W latach 1945-48 wchodził w skład Komisji Programowej Szkolnictwa Wyższego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1946 był członkiem Zarządu, a w latach 1948-51 i w 1957 prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w latach 1951-54 - członkiem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich.
Artur Malawski był laureatem wielu nagród i odznaczeń, m.in. w 1928 otrzymał I nagrodę na Konkursie Towarzystwa Bratniej Pomocy Uczniów Konserwatorium Krakowskiego za Bajkę na skrzypce i fortepian (1928), w 1949 - II nagrodę za Wariacje na orkiestrę (1938), III nagrodę za Toccatę z fugą w formie wariacji na fortepian i orkiestrę symfoniczną (1949) oraz wyróżnienie za Tryptyk góralski na fortepian (1949) na Konkursie Kompozytorskim im. Fryderyka Chopina, w 1952 - Nagrodę Państwową III stopnia za szkic symfoniczny Wierchy na orkiestrę (1934), w 1955 - Nagrodę Państwową II stopnia za twórczość kompozytorską i działalność pedagogiczną oraz Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za Trio fortepianowe (1953) i za Etiudy symfoniczne, w 1956 - Order Sztandaru Pracy II klasy oraz Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt działalności kompozytorskiej i pedagogicznej, w 1957 - Nagrodę Muzyczną miasta Krakowa za osiągnięcia twórcze ze szczególnym uwzględnieniem II symfonii 'Dramatycznej' (1956).
W latach 1962-82, co dwa lata, odbywał się w Krakowie Konkurs Kompozytorski im. Artura Malawskiego.
Ważniejsze kompozycje:
- Kwartet smyczkowy nr 1 (1926)
- Bajka [wersja I] na skrzypce i fortepian (1928)
- Andante, recitativo misterioso na skrzypce i fortepian (1928)
- Allegro capriccioso na małą orkiestrę (1929)
- Bajka [wersja II] na skrzypce i orkiestrę (1932)
- Sekstet smyczkowy (1932)
- Robot na fortepian (1933)
- Tor na fortepian (1933)
- Taniec wschodni na fortepian (1933)
- Synkopa na fortepian (1933)
- Wierchy, szkic symfoniczny na orkiestrę (1934)
- Żywioły tatr (Tryptyk góralski) na kwintet instrumentów dętych (1934)
- Sinfonietta na małą orkiestrę (1935)
- Fuga w starym stylu a-moll na małą orkiestrę (1936)
- Fuga D-Dur na trio smyczkowe (1936)
- Fuga e-moll na kwartet smyczkowy (1936)
- Fuga podwójna g-moll na kwartet smyczkowy (1937)
- Wariacje na orkiestrę (1938)
- Burleska na skrzypce i fortepian (1940)
- Hucułka na skrzypce i fortepian (1941)
- Fantazja ukraińska na orkiestrę (1941)
- Symfonia nr 1 (1939-43)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1943)
- Mazurek na fortepian (1946)
- Pięć miniatur na fortepian (1947)
- Toccata na małą orkiestrę (1947)
- Etiudy symfoniczne na fortepian i orkiestrę (1948)
- Uwertura na orkiestrę (1949)
- Toccata z fugą w formie wariacji na fortepian i orkiestrę (1949)
- Tryptyk góralski (wersja I) na fortepian (1949)
- Tryptyk góralski (wersja II) na małą orkiestrę (1950)
- Andante e allegro na skrzypce i fortepian (1950)
- Mazurek na skrzypce i fortepian (1950)
- Sonata na tematy Feliksa Janiewicza na skrzypce i fortepian (1951)
- Siciliana i rondo na tematy Feliksa Janiewicza na skrzypce i fortepian (1951)
- Suita popularna na orkiestrę (1952)
- Trio fortepianowe (1953)
- Symfonia nr 2 'Dramatyczna' (1956)
- Hungaria 1956, muzyka symfoniczna na wielką orkiestrę (1957)
Opracowanie: Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, lipiec 2002